Πώς θα πρέπει να ψηφίσουν οι Έλληνες βουλευτές;

Σκληρή κριτική στη στρατηγική της τρόικας για την ελληνική οικονομία και ειδικά στο Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα, ασκεί ο γνωστός αρθρογράφος των Financial Times Βόλφγκανγκ Μύνχαου, σε σημερινό του άρθρο με τίτλο Ίσως οι Έλληνες βουλευτές πρέπει να πουν όχι στο Μεσοπρόθεσμο.

Ο κ. Μύνχαου, μεταξύ άλλων, τονίζει ότι ενώ η λιτότητα ήταν απαραίτητη στην αρχή του Μνημονίου, τώρα πρέπει να δοθεί έμφαση στη στροφή προς την ανάπτυξη. Μάλιστα, ο αρθρογράφος των FT αναφέρεται και στον αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι δύσκολα μπορεί να αντικρούσει κανείς τη θέση του κ. Σαμαρά με οικονομικά επιχειρήματα.

Όλο το άρθρο:

Στη Βουλή της Ελλάδας αναμένεται να ξεκινήσει σήμερα η πιο σημαντική κοινοβουλευτική συζήτηση της σύγχρονης ιστορίας της χώρας. Εάν η πλειοψηφία εγκρίνει τα μέτρα λιτότητας κατά την ψηφοφορία της Τρίτης, όλα είναι καλά. Η Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο θα συνεχίσουν να παρέχουν πίστωση. Εάν όχι, τότε η Ελλάδα ενδέχεται να χρεοκοπήσει μέσα σε διάστημα λίγων ημερών. Πώς θα πρέπει να ψηφίσουν οι Έλληνες βουλευτές;

Μέχρι την προηγούμενη εβδομάδα θα έλεγα: Αδιαμφισβήτητα Ναι. Η χώρα έχει μεγάλο πρωτογενές έλλειμμα. Η λιτότητα που επιβάλλεται από την Ε. Ε. και το ΔΝΤ είναι ήπια συγκριτικά με τη λιτότητα που θα απαιτούνταν εάν η χώρα αντιμετώπιζε πραγματικό κίνδυνο αποκλεισμού από κάθε ξένο δανεισμό. Μία ανεξέλεγκτη χρεοκοπία θα αποσταθεροποιούσε το διεθνές χρηματοοικονομικό σύστημα και θα ανάγκαζε την Ελλάδα να εγκαταλείψει το ευρώ.

Τα επιχειρήματα αυτά, ωστόσο, είναι ευάλωτα σε οποιαδήποτε αλλαγή των περιστάσεων. Μία τέτοια αλλαγή πραγματοποιήθηκε την προηγούμενη εβδομάδα, όταν οι εκπρόσωποι της Ε. Ε. και του ΔΝΤ επέβαλαν νέα μέτρα λιτότητας. Αυτά τα μέτρα περιλαμβάνουν μείωση του αφορολόγητου εισοδήματος και έκτακτη εισφορά για τους αυτοαπασχολούμενους. Η απόφαση αυτή πυροδότησε οργισμένες διαδηλώσεις στην Αθήνα. Θεωρώ ότι αποτελεί πολιτική πρόκληση και πράξη οικονομικού βανδαλισμού. Θα εκτροχιάσει όλη τη διαδικασία αντιμετώπισης της κρίσης.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η Ελλάδα χρειάζεται μεγάλη δημοσιονομική προσαρμογή. Και, ναι, η ελληνική κυβέρνηση πισωγύρισε λίγο με το προηγούμενο πρόγραμμα, ώστε να κερδίσει την ψήφο εμπιστοσύνης την προηγούμενη εβδομάδα. Στόχος των τελευταίων μέτρων ήταν να καλύψουν αυτό το κενό. Είναι, όμως, σφάλμα να στερηθεί η Ελλάδα όλα τα διαθέσιμα μέσα για πολιτικούς χειρισμούς.

Πολιτικά, το νέο πρόγραμμα λιτότητας έχει ήδη επιπτώσεις. Ενδυναμώνει τη θέση του Αντώνη Σαμαρά, του ηγέτη της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο οποίος διαφωνεί. Ηγέτες της ευρωπαϊκής κεντροδεξιάς τού άσκησαν πιέσεις την προηγούμενη εβδομάδα. Εκείνος αντιστάθηκε. Το επιχείρημά του είναι ότι η λιτότητα πνίγει την οικονομία και πως η Ελλάδα χρειάζεται τώρα μία ώθηση για να βρεθεί και πάλι σε τροχιά ανάπτυξης.

Ενδυναμώνοντας άθελά της τη θέση του κ. Σαμαρά, η ΕΕ καταστρέφει τις όποιες πιθανότητες εθνικής ενότητας που τόσο απεγνωσμένα ζητούσε. Αυτό το πρόγραμμα, άλλωστε, θα κρατήσει αρκετά χρόνια. Ο κ. Σαμαράς έχει αρκετές πιθανότητες επιτυχίας εάν πέσει η τωρινή κυβέρνηση. Ήδη προηγείται στις δημοσκοπήσεις. Εάν εκλεγεί, θα ζητήσει από την Ε. Ε. την επαναδιαπραγμάτευση του δανείου. Η ΕΕ και το ΔΝΤ ενδεχομένως να αρνηθούν. Σε αυτό το σημείο, όλη η στρατηγική μπορεί να διαλυθεί.

Δύσκολα μπορεί να αντικρούσει κανείς τη θέση του κ. Σαμαρά με οικονομικά επιχειρήματα. Είναι σαφές πως η λιτότητα ήταν απαραίτητη στην αρχή του προγράμματος, αλλά τώρα πρέπει να δοθεί έμφαση στη στροφή προς την ανάπτυξη, την οποία η Ελλάδα χρειάζεται βάσει όλων των σεναρίων χρεοκοπίας ή μη, εξόδου από το ευρώ ή μη. Η ΕΕ σπατάλησε εβδομάδες στη χαζή συζήτηση για τη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα, αντί να επικεντρωθεί σε θέματα που έχουν πραγματικά σημασία.

Το πρόβλημα είναι πως όλη η διαδικασία παραμένει ευάλωτη στις διαθέσεις του εκλογικού σώματος των πιστωτριών χωρών. Η πρώτη προτεραιότητα των πολιτικών στη Γερμανία, στην Ολλανδία και στη Φινλανδία ήταν να μειωθεί το κόστος του προγράμματος όσο το δυνατόν περισσότερο. Προχώρησαν μάλιστα τόσο ώστε να συνυπολογίσουν αβέβαια έσοδα από ιδιωτικοποιήσεις της Ελλάδας στο εσωτερικό σκέλος του νέου πακέτου στήριξης, αντί να προοριστούν στη μείωση του χρέους.

Κατά συνέπεια, βάσει του νέου πακέτου που πιθανότατα θα συμφωνηθεί, κάθε απομάκρυνση από τον στόχο των ιδιωτικοποιήσεων θα αποτελεί κενό χρηματοδότησης. Οι πιστώτριες χώρες σε αυτήν την περίπτωση πιθανότατα θα ζητήσουν νέα μέτρα λιτότητας για να καλυφθεί το κενό. Αυτή η στρατηγική είναι οικονομικά επικίνδυνη και πολιτικά ανεύθυνη. Εύλογα οι Έλληνες είναι επιφυλακτικοί με τη λιτότητα. Θα μπορούσαν να την αποδεχτούν για μεγάλο χρονικό διάστημα, εάν έβλεπαν πιθανότητες επιτυχίας. Οι οικονομικοί αξιωματούχοι της ΕΕ και οι πολιτικοί τους ηγέτες ιδεολογικά στρέφονται στην πλευρά της προσφοράς.

Την πρώτη φορά, έκριναν λάθος τις επιπτώσεις του προγράμματος λιτότητας στην ανάπτυξη. Το κάνουν και τώρα. Θα το κάνουν και στο μέλλον. Και αυτό καταστρέφει τις πιθανότητες επιτυχίας για τους Έλληνες. Το γεγονός ότι το νέο πρόγραμμα στήριξης γίνεται με μισή καρδιά αλλά και ο δογματισμός είναι οι παράγοντες που μπορεί να οδηγήσουν ακόμη και τους πιο λογικούς Έλληνες βουλευτές να ψηφίσουν όχι στην ψηφοφορία.

Το πρόγραμμα, ως έχει, δύσκολα μπορεί να δικαιολογηθεί οικονομικά και ηθικά. Ο μόνος λόγος για να ψηφίσει κανείς ναι θα ήταν να αναβληθεί η χρεοκοπία μέχρις ότου ο δημόσιος τομέας πετύχει πρωτογενές πλεόνασμα, το οποίο, όμως, δεν πρόκειται να συμβεί πριν από το 2012.

Η στρατηγική της ΕΕ ουσιαστικά συρρικνώνει τις επιλογές των Ελλήνων στο πότε θα χρεοκοπήσουν: τον επόμενο μήνα ή τον επόμενο χρόνο. Η ελληνική κυβέρνηση έχει μικρή πλειοψηφία και ασκεί σθεναρές πιέσεις στους βουλευτές της να ψηφίσουν υπέρ του προγράμματος. Η κυβέρνηση μπορεί τελικά να επικρατήσει. Εάν τα καταφέρει, θα είναι λόγω των πολιτικών πιέσεων οι οποίες θα έχουν ασκηθεί και όχι λόγω της ισχύος των επιχειρημάτων, που δεν είναι πλέον ξεκάθαρα. Οι Έλληνες βουλευτές θα πρέπει να ζητήσουν περισσότερες διευκρινίσεις και από τις δύο πλευρές.

Το πρόβλημα με τη θέση του κ. Σαμαρά είναι πως η ψήφος κατά του προγράμματος λιτότητας θα πυροδοτήσει περισσότερη λιτότητα πολύ βραχυπρόθεσμα. Ο κ. Σαμαράς πρέπει να εξηγήσει πώς θα μπορέσει η Ελλάδα να χρηματοδοτηθεί χωρίς διαθέσιμο εξωτερικό δανεισμό. Ποια είναι η στρατηγική του;

Το στρατόπεδο του Ναι, παράλληλα, θα πρέπει να εξηγήσει γιατί η λιτότητα θα επιφέρει αυτήν τη φορά αποτελέσματα όταν στο παρελθόν απέτυχε. Οι έλληνες βουλευτές καλούνται να επιλέξουν μεταξύ ενός ψέματος και μιας καταστροφής. Δεδομένων των όσων διακυβεύονται, η ΕΕ και το ΔΝΤ δεν θα έπρεπε να είχαν βάλει την Ελλάδα σε αυτή τη θέση

video για την εκδήλωση ΡΟΔΙΝΙ 2011

ΡΟΔΙΝΙ from digital dreams on Vimeo.

Πρόταση σκοπών καταστατικού ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ - Διαβούλευση

Πρόταση σκοπών καταστατικού ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ - Διαβούλευση

ΣΚΟΠΟΙ

Σκοποί της Πρωτοβουλίας "Κοινόν Δωδεκανησίων" είναι:

• Η ανάδειξη και ενίσχυση της ιδέας της Κοινωνίας των Πολιτών σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο που οργανώνεται και δρα συλλογικά.
• Η εμβάθυνση και εμπέδωση θεσμών που ενδυναμώνουν την τοπική δημοκρατία, η προώθηση της διαδικασίας συγκρότησης και ανάπτυξης συγκεκριμένων πολιτικών με βάσει την κοινή προσφορά και το δίκαιο του τόπου.
• Η προαγωγή μιας ανοικτής κοινωνίας χωρίς αποκλεισμούς που θα παρέχει ίσες ευκαιρίες σε όλους.
• Η εμβάθυνση της άμεσης δημοκρατίας, του πολιτικού πολιτισμού. Η διεύρυνση των κοινωνικών κατακτήσεων.
• Η υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των ατομικών ελευθεριών για όλους τους πολίτες ανεξαρτήτως φυλής, γλώσσας, φύλλου, θρησκείας και καταγωγής. Ο σεβασμός της διαφορετικότητας, η προσέγγιση των ανθρώπων μέσα από τον πολιτισμό, η ειρηνική συνύπαρξη των λαών με την ενίσχυση των δεσμών αλληλεγγύης, το κτύπημα κάθε μορφής βίας και ρατσισμού.
• Η συμβολή στη εξάπλωση και εδραίωση των αξιών της ανοιχτής και ανεκτικής κοινωνίας, του κοινωνικού πλουραλισμού, της τοπικής δημοκρατίας.
• Η ανάδειξη της τοπικότητας - του ενδογενούς ανθρώπινου δυναμικού, της αποκέντρωση στη λήψη των αποφάσεων. Η ενίσχυση της αυτοδιοίκησης, έτσι ώστε η λήψη των αποφάσεων να γίνεται από φορείς που βρίσκονται πιο κοντά στον πολίτη, η ενδυνάμωση του λαϊκού χαρακτήρα της αυτοδιοίκησης, η διαφάνεια στη λειτουργία της διοίκησης.
• Η ενίσχυση και διάδοση των πολιτικών θέσεων της διοικητικής αποκέντρωσης με την αλλαγή των συγκεντρωτικών συστημάτων κεντρικής και τοπικής διακυβέρνησης σε συλλογικά και συμμετοχικά.
• Η διατύπωση και διάδοση πολιτικών θέσεων για την ισχυροποίηση των τοπικών κοινωνιών, με την ανάληψη εκ μέρους των τοπικών αρχών των ευθυνών διοίκησης και διαχείρισης των δημοσίων υποθέσεων που προστατεύουν και προάγουν την οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη.
• Η ανάδειξη των προβληματισμών και της αγωνίας των πολιτών για την επιδεινούμενη οικονομική τους κατάσταση, για τις ανισότητες που προέρχονται από τα συστήματα εξουσίας, για την απαξίωση του ανθρωπογενούς, φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος, για την αβεβαιότητα στην εξεύρεση εργασίας, για την ανασφάλεια των επαγγελματικών δραστηριοτήτων, για τα ελλείμματα στην εκπαίδευση, στην υγεία, στην κοινωνική πρόνοια και αλληλεγγύη και η διαμόρφωση θέσεων και προτάσεων επί όλων των ανωτέρω τομέων.
• Η ανάληψη δράσεων και πρωτοβουλιών συνεργασίας με τοπικούς φορείς, ομάδες πολιτών και στελέχη της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης προς όφελος της τοπικής κοινωνίας.
• Η συμμετοχή στη διαμόρφωση και διάδοση ουσιαστικών, τεκμηριωμένων - καινοτόμων προτάσεων και εφικτών λύσεων σε θέματα και προβλήματα του Νομού και της περιφέρειας.
• Η επεξεργασία και η κατάθεση προτάσεων και η διεκδίκηση με γνώμονα το συμφέρον των τοπικών κοινωνιών.
• Η συνδρομή στον πολίτη και στη τοπικής ή κεντρική εξουσίας προς όφελος της τοπικής κοινωνίας.
• Η σύσφιξη των σχέσεων μεταξύ των μελών και η προσπάθεια για την βελτίωση του πνευματικού, ηθικού και κοινωνικού επιπέδου του πολίτη.
• Η ανάπτυξη της αλληλεγγύης μεταξύ των πολιτών και άλλων παρεμφερών οργανώσεων του Νομού αλλά και γενικότερα της χώρας μας και των ομογενών του εξωτερικού.
• Η ανάληψη πρωτοβουλιών συνεργασίας με αντίστοιχες οργανώσεις, των ιδίων σκοπών, της Ελλάδας και του Εξωτερικού.
• Η παρέμβαση και να κινητοποίηση των κατοίκων, φορέων και ομάδων πολιτών για όλα τα παρουσιαζόμενα προβλήματα και θέματα γενικού ή ειδικού ενδιαφέροντος με την δημιουργία ομάδων εργασίας - προβληματισμού και προτάσεων για την επίλυσή τους.
• Η επιδίωξη της διεξαγωγής τοπικών δημοψηφισμάτων σε θέματα τοπικού ενδιαφέροντος.
• Η υπεράσπιση της πολυφωνικής ενημέρωσης και διαλόγου στους κόλπους της κοινωνίας.
• Η προστασία του περιβάλλοντος, η ανάπτυξη περιβαλλοντικής συνείδησης, η ευαισθητοποίηση και ενημέρωση για τα παγκόσμια και τοπικά περιβαλλοντικά προβλήματα. Η ανάληψη πρωτοβουλιών για την ανάδειξη και προστασία του τοπικού περιβάλλοντος.
• Η προστασία της ευρύτερης περιοχής από παρεμβάσεις που θα έχουν δυσμενείς περιβαλλοντικές επιπτώσεις στο φυσικό περιβάλλον, από την μη ορθολογική διαχείριση του φυσικού πλούτου.
• Η ανάδειξη προστασία και υπεράσπιση της ιστορικής και πολιτιστικής κληρονομιάς των Δωδεκανήσων ως πολιτιστικού πλούτου που προσδιορίζει την Τοπική, Δωδεκανησιακή και εθνική μας ταυτότητα στην παγκόσμια κοινότητα.
• Η ανάληψη έργων και δράσεων κοινωφελούς χαρακτήρα

Ο λαός της Πλατείας και οι τρεις μονομάχοι

Στις προηγούμενες τρεις ημέρες η πολιτική κρίση ανεδείχθη σε όλο της το μεγαλείο.

Το πολιτικό σύστημα φανέρωσε όλες τις αδυναμίες και την προβληματικότητά του.

Το κυβερνών κόμμα, ο πρωθυπουργός ο ίδιος, απειλήθηκαν με ολοκληρωτική κατάρρευση. Χρειάστηκε πλήθος χειρισμών, κάμποσες θυσίες και ανακατανομή εξουσίας για να βρει νέα ισορροπία.

Αντιστοίχως το αντίπαλο δέος, η Νέα Δημοκρατία και η ηγεσία της, έδειξαν ότι δεν μπορούν να ξεφύγουν από τον κύκλο του λαϊκισμού και απέδειξαν ότι διατηρούν συγκεχυμένη αντίληψη για τον συστημικά ρόλο τους.

Ουσιαστικά από τη συμπεριφορά των δύο κομμάτων φανερώθηκε το διαρθρωτικό πρόβλημα του συστήματος εξουσίας, η μεγάλη αντίφαση που συνήθως χαρακτηρίζει τους έχοντες διπλή ιδιότητα, αυτή του υπεύθυνου και χειριστή μιας κρίσης.

Αυτή η βασική αντίφαση, παράγει ενοχική συμπεριφορά, που τελικά εγκλωβίζει και δεν επιτρέπει την επιλογή καθαρών και αξιοπρεπών λύσεων.

Ο  Παπανδρέου αφού «έπεσε», ξανασηκώθηκε συμβιβαζόμενος με τον συνδιεκδικητή του, τον οποίο, λίγες ώρες πριν, οι δικοί του, παρ' ολίγον να χαρακτηρίσουν συνωμότη και υποκινητή της αντίδρασης των βουλευτών. Και εκείνος κινούμενος από τον διακαή πόθο του για την εξουσία και οδηγούμενος από τον ιδιότυπο ναρκισσισμό του αποδέχθηκε τον ρόλο του διασώστη, χωρίς να απαιτήσει ούτε την επιλογή των βασικών συνεργατών του.

Ο  Βενιζέλος θα επιχειρήσει να διαχειρισθεί τη μεγαλύτερη κρίση των τελευταίων 30 ετών χωρίς εξασφαλίσεις, χωρίς τις ελάχιστες εγγυήσεις, στηριζόμενος αποκλειστικά στο ταλέντο, στην ευφυία του και στις ανθρώπινες πεπερασμένες δυνάμεις του. Απέναντί του θα έχει σχεδόν όλους τους πικραμένους δελφίνους και ανθυποδελφίνους και θα είναι αναγκασμένος να συνεργαστεί στο υπουργείο του με πρόσωπα που είτε απέτυχαν το προηγούμενο διάστημα, είτε δεν πιστεύουν, ούτε κατ'  ελάχιστο, την προσπάθεια και τις υποχρεώσεις που ανέλαβε η χώρα.

Το πιθανότερο είναι ότι ο Βενιζέλος προσέφερε μερικούς μήνες στον Παπανδρέου, αλλά αν δεν αλλάξει το περιβάλλον η όποια προσπάθειά του θα τρακάρει στη δόση του Οκτωβρίου. Και δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία οτι το παιχνίδι το κάνει τώρα ο Βενιζέλος και όχι ο Παπανδρέου. Ή μαζί θα καούν ή μόνο ο Βενιζέλος θα υπάρχει αν τελειώσει αυτό το δράμα. 

Από την άλλη ο Σαμαράς είχε την ευκαιρία και ένα εύσχημο τρόπο να ενσωματωθεί στην προσπάθεια αντιμετώπισης της κρίσης και απέδειξε ότι δεν διαθέτει συστημική συνείδηση και τα αντανακλαστικά να πάρει τη χρυσή ευκαιρία και να γίνει ο ηγέτης που ψάχνουν οι πλατείες. Ακόμα δεν γνωρίζει τι το κόμμα του υπηρέτησε και τι οφείλει να υπηρετεί. Κλώτσησε την ευκαιρία και ελπίζει να προσεγγίσει τα πλήθη που αντιδρούν, μη αντιλαμβανόμενος ότι εκεί έξω συμβαίνουν άλλα πράγματα πολύ πιο διαφορετικά από αυτά που εκείνος έχει στο μυαλό του. Αυταπατάται και ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας ότι με μικροδιευθετήσεις και σχετική ρητορική θα φέρει κοντά τις μάζες, θα ξανακερδίσει τους εκλογείς. χρειάζεται η απόλυτη ρήξη με το παρελθόν, η απαγκίστρωση από σκέψεις και πρακτικές που αυθόρμητα φέρουν στο μυαλό του εξαρτημένες πολιτικές και γκρίζα πρόσωπα. Αν η ΝΔ και ο Σαμαράς θέλουν να διεκδικήσουν τον ρόλο που φαντάζομαι ότι ονειρεύονται, το μόνο που πρέπει να κάνουν είναι να κατέβουν στις πλατείες, να αφήσουν την ακίνδυνη ρητορική από τα γραφεία της Συγγρού και να γίνουν ένα με τον κόσμο και τα προβλήματά του. Ακούγεται λαϊκίστικο αλλά είναι ανθρώπινο και αναγκαίο.

Αυτές οι μικροδιευθετήσεις που και τα δύο κόμματα επιλέγουν είχαν σημασία και αξία σε άλλες εποχές.

Τώρα καλώς ή κακώς έχει αναδειχθεί ένας καινούργιος πολιτικός παράγοντας τη στάση και τη συμπεριφορά του οποίου αγνοούν οι παλαιές δυνάμεις.

Και δεν είναι άλλος από τον παράγοντα του ενεργοποιημένου λαού, ο οποίος έχει κόψει λουριά και σχέσεις, δεν πιστεύει ούτε πείθεται με παλαιού τύπου κινήσεις και επιλογές. Οφείλουν πλέον όλοι να γνωρίζουν, από τον  Παπανδρέου και τον  Σαμαρά μέχρι τον  Βενιζέλο, ότι η εποχή θέλει πολιτικές ολοκληρωμένες και εμπνευσμένες, ηθικά καταξιωμένες και τεχνικά αξιόπιστες και ακριβείς.

Τα υπόλοιπα μοιάζουν ατελέσφορα και θνησιγενή.

H ευθύνη των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ

Δημήτρης Μπουραντάς15/06/2011 | 17:29Τελευταία Ενημέρωση 17:29 15/06/2011

Η σωστή αξιολόγηση των πολιτικών από τους πολίτες αποτελεί προϋπόθεση για σωστές πολιτικές επιλογές και κατά συνέπεια προϋπόθεση της αποτελεσματικότητας του δημοκρατικού πολιτεύματος. Σωστή και αντικειμενική αξιολόγηση, όλων μας, πολύ δεν περισσότερο των πολιτικών δεν πρέπει να γίνεται με βάση τα λόγια αλλά με βάση τις πράξεις και τα αποτελέσματα. Με αυτή τη λογική, η αξιολόγηση και ο προσδιορισμός των ευθυνών των βουλευτών που ΠΑΣΟΚ σε τούτη την κρίσιμη περίοδο του φόβου και της σύγχυσης αποτελεί μια μαθησιακή διαδικασία για τους πολίτες, αλλά και για τους ίδιους, αφού τώρα έχουν να πάρουν κρίσιμες αποφάσεις για την χώρα.

Καταρχήν, οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ όφειλαν να ξεπεράσουν τα κατεστημένα κομματικά και πολιτικά στερεότυπα, να μην εφησυχάσουν και ν’ αγωνιούν, όπως αγωνιούν τώρα, τους πρώτους δύο μήνες μετά την εκλογή τους. Δεδομένου ότι η χώρα βρισκόταν σε έκτακτη ανάγκη όχι μόνο δεν έπρεπε να εφησυχάσουν, αλλά όφειλαν να διεκδικήσουν ενεργά με συγκριμένες επιλογές και πρωτοβουλίες ένα εθνικό σχέδιο έκτακτων μέτρων, μια κυβέρνηση έκτακτης ανάγκης (ολιγομελή με έμπειρα στο μάνατζμεντ και την ηγεσία, ικανά, ακέραια και ευρείας αποδοχής στελέχη) που θα ήταν ικανή με ταχύτητα και αποφασιστικότητα να το υλοποιήσει μέσα από έκτακτες (ad hoc) δομές, μηχανισμούς και εργαλεία.

Έτσι, το τσουνάμι των αγορών δεν θα είχε ξεσπάσει, ο μηχανισμός της Τρόικα δεν θα ήταν αναγκαίος και η οποιαδήποτε στήριξη από την Ε.Ε. θα είχε εντελώς διαφορετικό περιεχόμενο. Σε άρθρα μου στην Καθημερινή (The Economist 13/5/2009) και την (Ελευθεροτυπία 8/6/2010) αναφέρομαι αναλυτικά στο τι θα μπορούσε να κάνει η κυβέρνηση για να μην φθάσουμε εδώ που φθάσαμε. Κάποια από αυτά σήμερα υιοθετούνται αλλά δυστυχώς είναι πλέον αργά.

Δεύτερον, οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, με την εμπειρία της απώλειας τόσο πολύτιμου χρόνο μέχρι τον Μάιο του 2010, είχαν την ευθύνη έστω και τότε να διεκδικήσουν τα όσα προανέφερα και τα όσα διεκδικούν (στον βαθμό που τα διεκδικούν ειλικρινά), τώρα ώστε η χώρα να μην φθάσει σε πολύ χειρότερη κατάσταση από ότι ήταν πέρυσι.

Τρίτον, αν για πολλούς λόγους δεν μπορούσαν να κάνουν τα προηγούμενα όφειλαν να είχαν αναλάβει την ευθύνη τους και να είχαν παραιτηθεί τότε ή να είχαν πάρει πολιτικές πρωτοβουλίες όσο ήταν νωρίς.
Τέταρτον, εδώ που μας έφθασε η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ των 48 μελών μεταξύ των οποίων πολλοί «κηπουροί» και άλλοι άπειροι χωρίς εμπειρία, ικανότητες και βούληση (σύμφωνα με την αξιολόγηση πολλών βουλευτών), το αντάρτικο κατά του νέου μνημονίου και της Κυβέρνησης μοιάζει σαν το πήδημα από το καράβι που βουλιάζει. Αυτό, βεβαίως, δεν είναι ανάληψη της ευθύνης για τα όσα έκαναν και δεν έκαναν τους προηγούμενους μήνες και τα όσα πρόκειται να γίνουν.

Πιστεύω ότι το νέο μνημόνιο, όπως και η συνολική πολιτική της κυβέρνησης, θα βαθύνουν ακόμη περισσότερο την οικονομική, την κοινωνική και την πολιτική χρεοκοπία της χώρας μας και ότι την οδηγούν στο χείλος της καταστροφής. Πιστεύω επίσης, ότι το πολιτικό σύστημα είναι χρεοκοπημένο και δεν μπορεί ν’ αντιμετωπίσει την πολύπλευρη κρίση. Η κοινωνία είναι σε σύγχυση, κατακερματισμένη και τρομοκρατημένη. Συνεπώς, η μόνη διέξοδος είναι η ανάδειξη ενός νέου πολιτικού σκηνικού. Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει με πρωτοβουλίες, αντάρτικου τύπου. Ακόμη και αν οι προθέσεις είναι ειλικρινείς, σίγουρα δεν είναι αποτελεσματικές. Αντίθετα, απαιτείται νηφαλιότητα, σχεδιασμός και οργανωμένη προσπάθεια. Η ευθύνη των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ (αλλά και της ΝΔ) συνδέεται άμεσα με αυτή τη λογική.
Κατά τη γνώμη μου, μπροστά στο δίλλημα της Κυβέρνησης «στηρίζουμε ή βουλιάζουμε» όσοι βουλευτές διαφωνούν με το μίγμα πολιτικής του νέου μνημονίου ή φοβούνται ότι λόγω ανικανότητας του πρωθυπουργού και της Κυβέρνησης τον επόμενο Ιούνιο θα είμαστε ακόμη χειρότερα, η ανάληψη της ευθύνης μπορεί να γίνει με τις ακόλουθες επιλογές:

α) αναγκαστικά ψηφίζουν το μνημόνιο και μετά παραιτούνται και πάνε σπίτι τους ως ένδειξη έμπρακτης μετάνοιας,
β) αναγκαστικά ψηφίζουν το μνημόνιο, μετά αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες για την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού και για μια διακυβέρνηση ικανή να επιτύχει τον ολικό επαναπροσδιορισμό της χώρας.
Πέραν αυτών, ανάληψη ευθύνης σημαίνει ακόμη ν’ αγωνισθούν ενάντια όσων θέτουν το δίλημμα «εντός ή εκτός Ευρωζώνης» καθώς και σε όσους για λόγους σκοπιμότητας και πολιτικών ελιγμών παίζουν με το μέλλον της χώρας μέσω δημοψηφισμάτων ή άλλων διλημματικών εκφοβισμών. Έστω και τώρα, οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ αλλά και των άλλων κομμάτων ας αναλάβουν την ευθύνη τους για την διαμόρφωση ενός αποτελεσματικού και κοινωνικά δίκαιου σχεδίου εξόδου από την κρίση και για μια διακυβέρνηση που θ’ ανταποκρίνεται στις κρίσιμες περιστάσεις της χώρας. Διαφορετικά, η δύνη των φαύλων κύκλων θα τσακίσει το καράβι πάνω στα βράχια και οι πολίτες προφανώς θα τους αξιολογήσουν και δεν θα τους συγχωρέσουν.

* Ο κ. Δημήτρης Μπουραντάς είναι συγγραφέας, καθηγητής. και συντονιστής της Κίνησης Πολιτών «Ο κύκλος των χαμένων Αξιών»

Τάσος Παππάς

Οι εκλογές, μόνη τίμια στάση σήμερα

Το κλισέ που έρχεται εύκολα στο στόμα πολιτικών και δημοσιολόγων λέει ότι «στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα». Κι όμως μια χαρά… αδιέξοδα έχουν οι Δημοκρατίες.Η ιστορία βρίθει Δημοκρατικών καθεστώτων που αυτοκτόνησαν. Να θυμηθούμε τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης;

Τη Δημοκρατία του Λαικού Μετώπου στην Ισπανία το 1936; Ακόμη και τη δική μας [έστω κολοβή] Δημοκρατία του 1967;

Οι Δημοκρατίες δεν έχουν αδιέξοδα, μόνον όταν εκείνοι που έχουν αναλάβει να τις υπηρετήσουν από τα κρίσιμα πόστα, στέκονται στο ύψος των περιστάσεων, δεν δειλιάζουν, δεν κρύβονται και παίρνουν αποφάσεις που εξυπηρετούν το συμφέρον των πολιτών, ακυρώνοντας τα σχέδια παρακρατικών μηχανισμών[παλιότερα], εξωθεσμικών κέντρων [σήμερα] και φιλόδοξων ad hoc ηγετίσκων [ενδεχομένως αύριο].

Ο εκφυλισμός των θεσμών, η προφανής αδυναμία της κεντρικής διοίκησης, η κρίση του κομματικού φαινομένου και το βαθύ τραύμα στις σχέσεις πολιτικών-πολιτών συγκροτούν ένα εκρηκτικό μείγμα. Η κυβέρνηση δηλώνει ότι έχει συναίσθηση των κινδύνων. Ωστόσο οι κινήσεις της και ιδιαίτερα η ρητορική του πρωθυπουργού δεν πείθουν. Το έλλειμμα νομιμοποίησης δεν λύνεται με δημοψηφίσματα. Πρόκειται για ευτελή κόλπα που έχουν στόχο να αποπροσανατολίσουν την κοινωνία, να την εγκλωβίσουν στη λογική διχαστικών διλημμάτων, να την φοβίσουν και, τελικώς, να την παραλύσουν.

Η μόνη τίμια στάση είναι η προσφυγή στις κάλπες. Το επιχείρημα ότι δεν θέλουν εκλογές οι δανειστές μας είναι αστείο. Η άποψη ότι οι κάλπες θα καθυστερήσουν την υλοποίηση του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος και θα οδηγήσουν σε μεγαλύτερη οικονομική κρίση δεν αντέχει στην κριτική. Χώρες με παρόμοια προβλήματα, όπως είναι η Πορτογαλία και η Ιρλανδία, έκαναν εκλογές, άλλαξαν κυβερνήσεις και ούτε καταστράφηκαν ούτε οι δανειστές απέσυραν την εμπιστοσύνη τους.

Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση δεν θέλει εκλογές γιατί φοβάται ότι θα τις χάσει. Τα περί ιστορικής ευθύνης, την οποία δεν πρόκειται να απεμπολήσει ακούγονται ωραία, αλλά πλασάρονται για να φασκιώσουν τους βαθύτερους λόγους της άρνησής της να προχωρήσει σε εκλογές. Αν ήταν σίγουρη ότι θα τις κέρδιζε, δεν θα δίσταζε. Σίγουρη, όμως, ότι θα κερδίσει τις εκλογές δεν πρόκειται να είναι ποτέ μέχρι τη λήξη της θητείας της. Όλες οι ενδείξεις συνηγορούν ότι ο χρόνος λειτουργεί εις βάρος της. Η οριακή ήττα που πιθανολογεί σήμερα μπορεί να γίνει πανωλεθρία αύριο και οι συνέπειες θα είναι οδυνηρές για το ΠΑΣΟΚ. Σε περίπτωση συντριβής θα απειληθεί η συνοχή του.

Όμως, το μέλλον του ΠΑΣΟΚ ας απασχολήσει τα στελέχη και τα μέλη του. Οι πολίτες αγωνιούν για την πορεία της χώρας. Κι αυτή δεν θα είναι «αναίμακτη» αν στην κορυφή της παραμένει μια κυβέρνηση που δεν πιστεύει στην πολιτική που ακολουθεί, που αμφισβητείται από πλατιές μάζες, που σπαράσσεται από εσωτερικές έριδες, που βολοδέρνει. Οι εκλογές, επίσης, θα δώσουν την ευκαιρία στους ψηφοφόρους να σταθμίσουν τα πράγματα, να εξετάσουν το ρεαλισμό των εναλλακτικών προτάσεων που διεκδικούν την εξουσία, να τεστάρουν τη σοβαρότητα όσων διατείνονται ότι διαθέτουν τη μαγική συνταγή, αλλά και εκείνων που υπόσχονται καλύτερες μέρες αν φύγει η Ελλάδα από το ευρώ, την Ευρωπαική Ενωση και επιστρέψει στη δραχμή. Όλα στο τραπέζι κι ας πάρει την ευθύνη ο λαός.

Υ.Γ: Πριν από μερικές μέρες κυκλοφόρησε ένα βιβλιαράκι [το υποκοριστικό δεν πάει στο περιεχόμενο, κάθε άλλο, αλλά στο σχήμα] με τον τίτλο «Οι αιτίες της παρακμής της σύγχρονης Ελλάδας» [εκδόσεις Θεμέλιο]. Συγγραφέας του ο αείμνηστος Π.Κονδύλης- ένα από τα πιο φωτεινά μυαλά της σύγχρονης Ελληνικής Γραμματείας. Το έγραψε το 1991, αλλά είναι σαν να έχει γραφεί σήμερα. Καίριο, βαθύ, δεισδυτικό και αποκαλυπτικό. Πονάει με τις αλήθειες του μα και λυτρώνει όσους το προσεγγίσουν με καθαρή ματιά. Δεν χαρίζεται ούτε στα κόμματα ούτε στις ιδεολογίες ούτε στους χαρισματικούς αρχηγούς ούτε, όμως, και στο λαό. Είναι η ακτινογραφία της σημερινής Ελλάδας και περιγράφει το πώς φτάσαμε έως εδώ. Συστήνεται στους μερακλήδες της έντυπης ανάγνωσης

ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΚΡΙΣΗ...γιατί διαμαρτύρονται

ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΚΡΙΣΗ...γιατί διαμαρτύρονται

Ο καθηγητής Δημήτρης Μπουραντάς προσκεκλημένος της ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ

Κυριακή, 12 Ιουνίου · 7:00 μ.μ. - 8:30 μ.μ.
Τοποθεσία
ΑΙΘΟΥΣΑ "ΑΚΤΑΙON"

" Σε συνθήκες κρίσεις, χωρίς πρόβα"

Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΟΥΡΑΝΤΑΣ, Καθηγητής Μάνατζμεντ και Ανθρώπινων Πόρων του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, μιλά για την οικονομική κρίση, την κρίση αξιών, τα αίτια που την προκάλεσαν και προτείνει λύσεις.

Μια ακόμη εκδήλωση - παρέμβαση της ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ "Κοινόν Δωδεκανησίων", ενταγμένη στην ενημέρωση του Πολίτη.

7 AKTAION META ΠΛΑΤΕΙΑ . Ενημερωμένος Πολίτης = Δυνατός Πολίτης

Πριν από 2 δευτερόλεπτ

Τα ψέματα τελείωσαν

Διάβασα το Μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα. Πρόκειται για μια θεραπεία «Σοκ και Δέους»! Αναρωτιέμαι, έχει πλέον κανένα νόημα η κριτική; Πολύ φοβούμαι ότι εξελίξεις μας έχουν ξεπεράσει.

Ένα πρόγραμμα που στο τέλος του καταλήγει σ’ ένα δημόσιο χρέος της τάξεως των 501 δις ή 198% του ΑΕΠ, απορώ με τι θράσος το παρουσιάζουν στη Βουλή και ζητούν την ψήφισή του;

Παραθέτω δυο ακόμα στοιχεία για να συνειδητοποιήσουμε το μάταιο του σχεδιασθέντος εγχειρήματος:

-Οι τόκοι που πρέπει να καταβάλλει ετησίως το δημόσιο από 16 δισ. ευρώ εφέτος, θα ανέλθουν στα 28 δισ. ευρώ το 2015!!!

-Το ετήσιο δημοσιονομικό έλλειμμα , από τα 23,5 δισ ευρώ, θα ανέλθει στα 36 δισ. ευρώ το 2015!

Δηλαδή, το Μεσοπρόθεσμο επιδεινώνει τα προβλήματα τα οποία σχεδιάστηκε να λύσει! Με άλλα λόγια αυξάνει και το χρέος και το έλλειμμα!

Και αναρωτιέμαι: υπάρχουν βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου, που θα το υπερψηφίσουν; Περιμένοντας τι;

Πρόκειται για μια μάταιη προσπάθεια

Το Μεσοπρόθεσμο έχει τρία βασικά προβλήματα:

Πρώτον: στηρίζεται σε λάθος παραδοχές που καθιστούν βέβαιη την αποτυχία του. (μήπως τελικά οι ιθύνοντες νόες του εκεί στοχεύουν;) Το χειρότερο είναι ότι και η …επιτυχία του θα είναι τραγωδία. Ήδη τα στοιχεία του πρώτου εξαμήνου είναι εφιαλτικά: ύφεση 5,5% και ανεργία 16,2%

Δεύτερον: διαλύει την ελληνική κοινωνία. Τα μέτρα που προβλέπει είναι αβάσταχτα και πλήττονται βάναυσα τα μεσαία και ευπαθή τμήματα της ελληνικής κοινωνίας. Με πάνω από ένα εκατομμύριο ανέργους, πρόσθετους φόρους, παράλληλη μείωση μισθών και συντάξεων, είναι δυνατόν να διατηρηθεί η κοινωνική συνοχή.

Τρίτον: προβλέπει τη ρευστοποίηση περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου, με ασαφείς, αλλά σύντομες διαδικασίες, έναντι ευτελούς τιμήματος. Η Ελλάδα προσφέρεται βορά στα νύχια των κερδοσκόπων.

Τέλος, η κυβέρνηση Παπανδρέου που έχει αναλάβει την ευθύνη υλοποίησης του προγράμματος, βαρύνεται και ευθύνεται με την παταγώδη αποτυχία του Μνημονίου Ι. Με τι εχέγγυα μας ζητούν να τους εμπιστευτούμε ότι θα τα καταφέρουν με το Μνημόνιο ΙΙ;

Τα ψέματα τελείωσαν.

To Mεσοπρόθεσμο αποτελεί casus belli.

Τα κόμματα και οι βουλευτές πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους απέναντι στην ιστορία και το μέλλον της πατρίδας μας. Το ίδιο και οι πολίτες.

Ο Αρμαγεδών είναι προ των πυλών. Θα ανοίξουμε;

Συναίνεση, αλλά με ποιόν;

Είναι πια γεγονός αδιαμφισβήτητο ότι η περίοδος που διανύουμε είναι ιστορική για την Ελλάδα, δεδομένου ότι η χρεωκοπία είναι προ των πυλών. Το πολιτικό σύστημα και η κοινωνία βρίσκονται μπροστά σε σκληρά και θεμελιώδη ερωτήματα, οι απαντήσεις των οποίων θα καθορίσουν το μέλλον της χώρας και ιδιαίτερα των νέων. Το δραματικό στοιχείο είναι ότι  κοινωνία, καιρό τώρα, ακολουθεί παρακμιακή πορεία, το αποτέλεσμα της οποίας είναι οι δραματικές εξελίξεις στην οικονομία.

Έτσι σήμερα έχουμε την υποχρέωση να μιλήσουμε με ειλικρίνεια, από την ψυχή μας. Να μιλήσουμε, αλλά και να ακουσθούμε. Nα μιλήσουμε, αλλά και να ακούσουμε.  Αν κάνουμε λάθος ας το παραδεχθούμε. Όσοι μιλούν εκτίθενται και (πρέπει να) κρίνονται. Φτάνει να μιλάνε για να πουν κάτι και όχι για να προβληθούν με κάθε τρόπο. Το απόλυτο «έχω δίκιο» ας μετατραπεί για λίγο «πιστεύω ότι έχω δίκιο, αλλά ας ακούσω και σένα». Η «άλλη» άποψη δεν μπορεί να χλευάζεται και να απορρίπτεται χωρίς επιχειρήματα.  Οι «πεφωτισμένοι» όλων των αποχρώσεων ας ακούσουν και τους άλλους. Η απόλυτη αλήθεια δεν είναι προνόμιο κανενός.

Υπάρχει μια έντονη συζήτηση για το θέμα της συναίνεσης. H μελέτη της ελληνικής ιστορίας διδάσκει ότι, διαχρονικά, η συναίνεση ανάμεσα στα πολιτικά κόμματα είναι μια πρακτική ασυνήθιστη στην Ελλάδα. Σήμερα θεωρώ ότι το αίτημα για συναίνεση πρέπει να απευθύνεται κατ’ ευθείαν στην κοινωνία που υποφέρει και αγωνιά για το μέλλον και η οποία αμφισβητεί, όλο και περισσότερο, το πολιτικό προσωπικό. Η συναίνεση που δεν βασίζεται στην κοινωνία δεν είναι βιώσιμη. Όμως, υπάρχουν προϋποθέσεις για μια τέτοια συναίνεση, οι προϋποθέσεις της πλήρους αλήθειας για την κατάσταση, της δικαιοσύνης στην αντιμετώπιση των προβλημάτων και της αλληλεγγύης προς τους αδύνατους. Συναίνεση, όχι για συγκάλυψη και υποταγή, αλλά για μια νέα αρχή και με αιχμή τους νέους. Η κοινωνία για να πεισθεί να συναινέσει ζητά αλήθεια, δικαιοσύνη, αλληλεγγύη και έχει το αισθητήριο να καταλάβει αν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Όχι όμως με λόγια, λαϊκισμούς  και απλές διαπιστώσεις, αλλά με συγκεκριμένες προτάσεις διεξόδου. Προτάσεις που θα παρουσιάζουν με τεκμηριωμένο τρόπο και θα συνυπολογίζουν με ακρίβεια το κόστος και την ωφέλεια, όχι μόνο με οικονομικούς όρους, μιας και πίσω από τους αριθμούς υπάρχουν άνθρωποι.

Μπορούν να τεθούν ορισμένα ενδεικτικά ερωτήματα για εργασία-εκπαίδευση-οικονομία που απασχολούν την κοινωνία και οι απαντήσεις των οποίων έχουν σχέση με τα προηγούμενα.Είναι αλήθεια ότι απαιτούνται θυσίες για να αντιμετωπισθεί η κρίση, αλλά όμως κατανεμημένες δίκαια και ανάλογα με τις δυνατότητες των εργαζομένων και εργοδοτών; Χωρίς να υποτιμάται καθόλου η δραματική οικονομική κατάσταση, είναι δικαιοσύνη η πρόβλεψη για αρχικό μισθό 590 ευρώ για τους νέους εργαζόμενους, όταν είναι πια πανθομολογούμενο ότι κάποιοι (όχι λίγοι, επώνυμοι και ανώνυμοι) έχουν πλουτίσει παράνομα και δεν τιμωρήθηκαν γι’ αυτό (ακόμα). Είναι δίκαιο να τιμωρούνται αντ’ αυτών οι νέοι εργαζόμενοι, αν βεβαίως βρουν δουλειά, δεδομένου ότι σήμερα στις ηλικίες έως 24 ετών το ποσοστό ανεργίας είναι στο 42,5%; Είναι λαϊκισμός να υπερασπίζεται κανείς σήμερα το αγαθό της ποιοτικής δημόσιας εκπαίδευσης ως κοινωνικής παροχής (δείγμα αλληλεγγύης) στους νέους μας, χωρίς όμως να αποσιωπά τα λάθη και τις ευθύνες (όπου υπάρχουν, και υπάρχουν!) για τα προβλήματα στον τομέα αυτόν;  Είναι αλήθεια να λέμε ότι τα ελληνικά δημόσια πανεπιστήμια συλλήβδην είναι «για πέταμα» ή, από την άλλη μεριά, ότι δεν υπάρχει καμία ανάγκη βελτίωσης και εκσυγχρονισμού της λειτουργίας τους; Δεν είναι αλήθεια ότι ένα μείζον ζήτημα είναι το ολοένα διογκούμενο ρεύμα μετανάστευσης των νέων μας και μάλιστα των αρίστων, όχι γιατί το επιλέγουν ελεύθερα, αλλά γιατί αναγκάζονται από την ανεργία και την έλλειψη προοπτικής για καλύτερη ζωή στην Ελλάδα; Είναι δικαιοσύνη ναυπάρχει σαφής αναντιστοιχία μισθών και, μάλιστα, για εργαζομένους  με παρόμοια προσόντα και αντικείμενο εργασίας; Τι ποσό «μετανάστευσε» τα τελευταία χρόνια σε τράπεζες του εξωτερικού; Είναι αλήθεια ότι υπήρξε μείωση κατά 40 δισ. ευρώ των καταθέσεων μόνο μέσα στο 2010, με το μεγαλύτερο ποσοστό να κατευθύνεται στο εξωτερικό; Είναι λαϊκισμός να μιλήσει κανείς για τη φορολόγηση αυτών των χρημάτων; Είναι αλήθεια η  απόλυτη θέση «κάθε δημόσιο είναι διεφθαρμένο, κάθε ιδιωτικό υγιές»; Είναι δείγμα κοινωνικής υγείας η επιδίωξη με κάθε τρόπο για απασχόληση στο δημόσιο; Είναι αλήθεια ότι το οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας, που αποτελεί σήμερα μείζον διεθνές πρόβλημα, μπορεί να λυθεί σε δυο-τρία χρόνια και μάλιστα με σχετικά απλό τρόπο; Είναι αλήθεια ότι το μέλλον της χώρας θα είναι καλύτερο εκτός της ζώνης του ευρώ; Μπορεί η Ελλάδα να επιβιώσει ως μια απομονωμένη νησίδα μέσα στο διεθνές περιβάλλον;

Είναι δίκαιο να θίγεται η εθνική μας αξιοπρέπεια και, μάλιστα, από ξένους εντεταλμένους υπαλλήλους ή έντυπα αμφίβολης ποιότητας, όσο και αν έχουμε κάνει (σοβαρά) λάθη ως χώρα;

Πιστεύω βαθιά ότι είναι δυνατό σήμερα, στις έκτακτες και επικίνδυνες συνθήκες που ζούμε, να υπάρξει ένα ελάχιστο κοινωνικής συναίνεσης τουλάχιστον για απολύτως θεμελιώδη θέματα επιβίωσης και κατεύθυνσης της πορείας της χώρας, πάνω στο οποίο η κοινωνία μπορεί να συμφωνήσει, ακόμα και μέσα στο πλαίσιο των σημερινών σκληρών ιδεολογικών αντιπαραθέσεων, φτάνει να υπάρχει, ένα πειστικό σχέδιο προοπτικής και ελπίδας βασισμένο, επαναλαμβάνω, στην αλήθεια, στη δικαιοσύνη και στην αλληλεγγύη.

Ο χρόνος τελειώνει και αν δεν τα καταφέρουμε, μετά θα έρθει η απόγνωση. Αλλά δεν αξίζει στους νέους μας το μέλλον της απόγνωσης.

Ροδίνι 5/6/2011 είμασταν εκεί μαζί με πολλούς

Rodini from digital dreams on Vimeo.

ΠΡΟΤΑΣΗ για το µέλλον του πάρκου Ροδινιού

ΠΡΟΤΑΣΗ για το µέλλον του πάρκου Ροδινιου