Έρχονται Χριστούγεννα και ο Κουτρουμάνης αποφάσισε να κάνει δωράκια σε ανθρώπους που πάσχουν από σοβαρά νοσήματα, όπως εκείνοι που υποβλήθηκαν σε μεταμόσχευση ήπατος και οι οροθετικοί σε HIV/AIDS, στους οποίους μάλιστα είναι αφιερωμένη η σημερινή μέρα.

Εξέδωσε λοιπόν Υπουργική Απόφαση (κλικ εδώ), προφανώς σε συνεργασία με τον κ. Α. Λοβέρδο, με την οποία:

• μειώνεται το ποσοστό αναπηρίας σε όσους έχουν κάνει μεταμόσχευση ήπατος από 80% σε 10%, γεγονός που σημαίνει ότι περιορίζονται επιδόματα, φάρμακα αλλά και κάθε τύπου παροχές. Οι 350 μεταμοσχευμένοι ήπατος- ανάμεσα στους οποίους και 35 παιδιά- περιέρχονται σε δεινότατη θέση.
• αφαιρεί την πρόσβαση των οροθετικών HIV/AIDS σε κοινωνικές παροχές και αναπηρικές συντάξεις, καθώς πλέον μόνο όσοι βρίσκονται σε τελικό στάδιο AIDS θα εντάσσονται στα εν λόγω προγράμματα.

Το πλέον δραματικό σύμφωνα με την ACT UP HELLAS (κλικ εδώ) είναι ότι "πάρα πολλοί εκδιωκόμενοι - αποκλειόμενοι από τη δουλειά τους λόγω HIV/AIDS διακόπτουν ήδη τη θεραπεία τους, με στόχο την επιδείνωση της υγείας τους και τη διατήρηση του επιδόματος Πρόνοιας στο οποίο έχουν βασίσει τη ζωή τους".

Σοκ προκαλεί απόφαση του υπουργείου Εργασίας σύμφωνα με την οποία μειώνεται το ποσοστό αναπηρίας σε όσους έχουν κάνει μεταμόσχευση ήπατος από 80% σε 10%, γεγονός που σημαίνει ότι περιορίζονται επιδόματα, φάρμακα αλλά και κάθε τύπου παροχές. 

Οικονομία από 350 μεταμοσχευμένους από ήπαρ σκοπεύει να κάνει η κυβέρνηση μεταξύ των οποίων είναι και 35 παιδιά από 3 μηνών έως 12 ετών. Η απόφαση έχει προκαλέσει την έντονη αντίδραση του Σωματείου Ηπατομεταμοσχευθέντων Ελλάδος (ΗΠΑΡΧΩ) τα μέλη του οποίου εξηγούν: «τα ποσοστό αναπηρίας αναπροσαρμόζεται από 50% έως 67% για τον πρώτο χρόνο μετά την πραγματοποίηση της χειρουργικής επέμβασης και από το δεύτερο χρόνο σε 10%».

Να σημειωθεί ότι οι συγκεκριμένοι ασθενείς λαμβάνουν εφ’ όρου ζωής φάρμακα προκειμένου να μπορούν να διατηρήσουν και το μόσχευμά τους αλλά και για να βελτιώσουν την ποιότητα ζωής τους.

Η πολιτική άγνοιας αλλά και δυο ταχυτήτων αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι η μεταμόσχευση καρδιάς προσδιορίζεται σε 80% εφ’ όρου ζωής και η μεταμόσχευση νεφρού τον πρώτο χρόνο στο 80% και μετέπειτα από 50% έως 67%.

Πέρα από την επιδρομή στα οικογενειακά εισοδήματα, στις συντάξεις και σε οτιδήποτε άλλο μπορεί να φορολογηθεί, καμιά αναστολή, καμιά ευαισθησία δεν επιδεικνύεται σε αποδεδειγμένα ευπαθείς ομάδες με αποδεδειγμένες, ισόβιες και παγκόσμια παραδεκτές και αποδεκτές ανάγκες ιατρικής και κοινωνικής υποστήριξης. 

Δυστυχώς όλα ισοπεδώνονται στην άδικη οικονομική πολιτική, αναγορεύονται σε μείζονα προβλήματα οικονομίας, την ίδια ώρα που συνεχίζεται η απρόσκοπτη πρόσληψη εκατοντάδων συμβούλων και συνεργατών, η αναβάθμιση “φίλων και υποστηρικτών” σε αναπληρωτές διευθυντές και γενικούς γραμματείς ,για την αποφυγή της εφεδρείας. Πολιτική που όλοι ασπάζονται και κρυφίως υποστηρίζουν προσβλέποντες στις επερχόμενες εκλογές.

Είναι ντροπή για ένα κράτος, που δίδαξε παγκόσμια την ισοπολιτεία και ισονομία, που από αιώνες έδειξε ευαισθησία στην ανθρώπινη αδυναμία και τη σωματική και ψυχική υγεία, να μετατρέπεται εν ονόματι της «ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ» σε δεινό εφαρμοστή της ευγονικής και της κάθαρσης της κοινωνίας από αδύνατα και αδύναμα μέλη της.

Είναι ντροπή και συνάμα κατάντια να καταδικάζονται άνθρωποι και παιδιά, που πάλεψαν το πρόβλημά τους και βγήκαν νικητές, σε εξόντωση και απαξίωση της θέλησης τους για ζωή και ελπίδα.

Είναι ντροπή για την κοινωνία να ανέχεται τέτοιες πρακτικές και νομοθετήματα και προπάντων να ανέχεται τους εφαρμοστές και εμπνευστές αυτών των πρακτικών.

Ο κόσμος λέει όταν τον ρωτούν, τι κάνει; “Την υγεία μας να έχουμε και το παλεύουμε”. Αυτή την τελευταία ελπίδα έρχονται τώρα να την σβήσουν. Να απαλείψουν και το τελευταίο στήριγμα ελπίδας. Θέλουν ένα κόσμο τρομοκρατημένο, απογυμνωμένο. Ένα κόσμο που να μην τολμά πια να πεί “την υγεία μας να έχουμε και ελπίζουμε”. 

Στο δρόμο προς τη δραχμή

Οι πανηγυρισμοί για την έλευση Παπαδήμου, μετατράπηκαν αστραπιαία σε παγωμένα χαμόγελα και αμέσως μετά σε θλίψη. Η εικόνα της νέας κυβέρνησης, με τον αμήχανο πρωθυπουργό να κάθεται ανάμεσα σε Πάγκαλο και Βενιζέλο, ενώ ακριβώς πίσω τους στέκονταν ο Βορίδης με τον Άδωνι, προκάλεσε γενική θυμηδία και ταυτόχρονα μεγάλη ανησυχία: πού πάμε ακριβώς;

Προς τη δραχμή πάμε, επανερχόμαστε στην αφετηρία μας. Όλες οι ενδείξεις αυτό δείχνουν. Η έκθεση της Κομισιόν με τους δείκτες της ελληνικής οικονομίας να βρίσκονται εκτός ελέγχου και να καταρρέουν (δημόσιο χρέος σχεδόν 200% του ΑΕΠ για το 2013, ανεργία 19%, συνεχιζόμενη ύφεση τουλάχιστον μέχρι το 2014), η εμμονή των Ευρωπαίων στην καταστροφική πολιτική μείωσης ελλειμμάτων σε περίοδο ύφεσης,  η απροθυμία των Γερμανών και της ΕΚΤ να παρέμβουν καλύπτοντας τις ανάγκες των υπερχρεωμένων κρατών και η αδυσώπητη επίθεση των αγορών στην Ιταλία, την Ισπανία και τη Γαλλία, καταδεικνύουν πως η πορεία είναι προδιαγεγραμμένη και δεν υπάρχει πια οδός επιστροφής: το ευρώ σε λίγους μήνες είτε δεν θα υπάρχει είτε θα αφορά μόνον τις κεντροευρωπαϊκές χώρες.

Μέσα σ’ αυτό το κλίμα η πρωθυπουργοποίηση Παπαδήμου, ενός ειδικού στα νομισματικά, συμβαδίζει άριστα με αυτήν την πορεία. Ποιος θα μπορούσε εξάλλου να χειριστεί καλύτερα την μετάβαση στη δραχμή, από αυτόν που χειρίστηκε την μετάβαση από τη δραχμή στο ευρώ; Ο Πετσάλνικος;

Το έργο της κυβέρνησης Παπαδήμου είναι να μαζέψει με τάξη το τραπέζι μετά το γεύμα, να ρυθμίσει την διακίνηση εμπορευμάτων και χρήματος σ’ αυτές τις τελευταίες ημέρες του ευρώ και να αναδιατάξει όσο γίνεται την αγορά, έτσι ώστε η Ελλάδα να μπορέσει συντεταγμένα να υποδεχθεί την νέα πραγματικότητα εκτός ευρωζώνης, με συγκροτημένη και σε πλήρη ισχύ την συμμαχία μεταξύ εγχώριας της επιχειρηματικής και πολιτικής τάξης.

Οι στόχοι του εξάλλου είναι ενδεικτικοί: είσπραξη της 6ης δόσης, κύρωση των συμφωνιών και εκλογές. Στο διάστημα αυτό θα μπορέσουν επίσης να επιβιώσουν όπως- όπως οι ελληνικές τράπεζες και οι ισχυροί επιχειρηματικοί όμιλοι. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, ήταν φυσικά αδύνατον ο Σαμαράς να αποφύγει την τροποποίηση της πολιτικής του τακτικής. Το κόστος θα ήταν τεράστιο για τον ίδιο και το κόμμα του, εφόσον θα αναλάμβανε την ευθύνη της απόλυτης σύγκρουσης με τον γαλλογερμανικό άξονα, τον ελληνικό τραπεζικό και επιχειρηματικό κόσμο, τα ΜΜΕ και την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη. Παράλληλα θα κινδύνευε, ως μη όφειλε, να χρεωθεί αυτός ο ίδιος την πορεία προς τη δραχμή.

Επομένως υποχρεώθηκε εκ των πραγμάτων σε αναδίπλωση. Το ίδιο έπραξε και ο Παπανδρέου, ο οποίος ουσιαστικά εκδιώχθηκε από τον γαλλογερμανικό άξονα, όταν έγινε αντιληπτό ότι χειριζόταν την κρίση με άξονα το συμφέρον της παράταξής του. Το μήνυμα για την άμεση απομάκρυνσή του πέρασε αμέσως στην κοινοβουλευτική ομάδα και τέλος οι ταυτόχρονες πιέσεις στους δύο αρχηγούς επέβαλαν τον Παπαδήμο.

Ωστόσο, είναι σαφές πως η κυβέρνηση αυτή δεν έχει καμία πιθανότητα επιβίωσης πέραν των εορτών. Είναι βέβαιον πως μόλις εκταμιευθεί η 6η δόση θα κλιμακωθεί γρήγορα η επίθεση από όλες τις πλευρές και στο τέλος θα οδηγηθούμε σε εκλογές. Διότι δεν είναι δυνατόν να κυβερνάται η χώρα από μία κυβέρνηση κολάζ, χωρίς να έχει ερωτηθεί ο λαός. Κυβερνήσεις συνεργασίες βιώσιμες, προκύπτουν μόνον μετά από εκλογές. Κάθε άλλη λύση είναι πολιτικά απαράδεκτη και συνταγματικά έωλη.

Σε κάθε περίπτωση ο Παπαδήμος καλείται να οδηγήσει τη χώρα με σχετική ασφάλεια στο δρόμο που θα μας υποδείξουν οι ίδιες οι συνθήκες. Καλόν είναι και ο ίδιος να αντιληφθεί ότι αυτό που προέχει τώρα είναι να κρατηθεί το εσωτερικό μέτωπο ενωμένο, να μοιραστεί δηλαδή η τράπουλα δίκαια και μετά ας αποφασίσει ο λαός για το μέλλον του. Μόνον που αυτή η απόφαση θα πρέπει να παρθεί άμεσα. Δεν είναι ώρα τώρα να αναβιώσουμε τις ιστορικές εμπειρίες των κυβερνήσεων εθνικής σωτηρίας.

Οι ζαριές του Γιώργου Π.

Η «διπλή πρωθυπουργική κυβίσθηση» της 3ης Νοεμβρίου θα μείνει αναμφίβολα στην ιστορία, ως ένα από τα θεαματικότερα πολιτικά κόλπα των τελευταίων δεκαετιών. Ο εμπνευστής της μπερδεύτηκε ο ίδιος, μπέρδεψε τους υπουργούς και τους βουλευτές του, τον Α.Σαμαρά και τη ΝΔ, αλλά και ολόκληρη την Ευρώπη με το διεθνές πολιτικο-οικονομικό σύστημα. Για μερικές ώρες, άντε 24ωρα. Τώρα όλοι βλέπουμε τί έχει συμβεί:

• Ο Γ.Παπανδρέου πήγε στις Βρυξέλλες στις 26 Οκτωβρίου, όπου οι Ευρωπαίοι ηγέτες παζάρεψαν μέχρι τελικής πτώσεως με τους τραπεζίτες και, όχι μόνο χαμογέλασε συγκαταβατικά, αλλά ευχαρίστησε και δημόσια όταν του παρουσίασαν την συμφωνία για το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους. Έδωσε τα χέρια με τη Μέρκελ και τον Σαρκοζί.
• Γύρισε στην Αθήνα. Aπηύθυνε διάγγελμα στον ελληνικό λαό και τον καθησύχασε, ότι τώρα μπορούμε απαλλαγμένοι από ένα μέρος του χρέους να το παλέψουμε και να ορθοποδήσουμε.
• Μετά άλλαξε γνώμη. Βγήκε στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ και άφησε άλαλους τους βουλευτές του, ανακοινώνοντας ότι θα πάει σε δημοψήφισμα για την έγκριση της δανειακής σύμβασης από τον λαό.
• Μετά σηκώθηκε και πήγε στις Κάννες. Η Μέρκελ, ο Σαρκοζί και το σύμπαν των Ευρωπαίων ηγετών και αξιωματούχων, που θεωρούσαν άπαντες εαυτόν εξαπατημένο από τον Ελληνα πρωθυπουργό, του το έδειξαν και του είπαν ότι κάπου εδώ τελειώνουν τα δίευρα και αρχίζουν τα δίφραγκα...
• Ο Γιώργος είπε «πάσο». Βγήκε σα να μην τρέχει τίποτα, στα όρθια γιατί δεν του επέτρεψαν καν να κάνει τις δηλώσεις του στην αίθουσα των συνεντεύξων Τύπου, όπου μίλησαν οι κανονικοί ηγέτες. Και συμφώνησε, ότι θα γίνει δημοψήφισμα για το αν θα μείνουμε ή θα βγούμε από το ευρώ. Εκανε πολιτικό παιχνίδι με τις ζωές μας. Με το μέλλον των παιδιών μας, αλλά και με τα νεύρα των Ευρωπαίων συμπολιτών μας, που από εκείνη την ώρα κάνουν δεύτερες σκέψεις για την παρουσία μας στην ευρωζώνη. Επαιξε και με τα νεύρα του Σόιμπλε, ο οποίος πληροφορούμαι έχει έτοιμο ένα “contingency plan” (σχέδιο Β), που μπορεί να βγάλει από το συρτάρι του αν κρίνει σκόπιμο να εξηγήσει τη Μέρκελ τί θα γίνει σε μία πιθανή έξοδο (ή έξωση) της Ελλάδας από το ευρώ.
• Και μετά ο Πρωθυπουργός γύρισε στην Αθήνα και σήκωσε την παράσταση «απόψε αυτοσχεδιάζουμε». Αφησε ένα ολόκληρο πρωινό τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ να μπαινοβγαίνουν στη Βουλή και να δηλώνουν στα κανάλια ότι δεν θα επιτρέψουν δημοψήφισμα για την έξοδο από το ευρώ και δε θα δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση. Πήγε στο υπουργικό συμβούλιο και μπλοφάρισε, αφήνοντας να εννοηθεί ότι παραιτείται οσονούπω, δρομολογώντας μετάβαση σε κυβέρνηση συνεργασίας με ορίζοντα εκλογών. Το μετέδωσαν τα μεγαλύτερα ειδησεογραφικά δίκτυτα σε ολόκληρο τον πλανήτη. Τον πίστεψαν οι δικοί του, τον πίστεψε κι ο Σαμαράς, που βγήκε να καθησυχάσει τον κόσμου και είπε ότι θα ψηφίσει την δανειακή σύμβαση, ως «αναπόφευκτη». «Τσίμπησε – τσίμπησε», αναφώνησαν χασκογελώντας οι συνεργάτες (ή μήπως οι συμμαθητές του Γιώργου, στο νηπιαγωγείο του Μαξίμου;) και μετά ο Παπανδρέου πήγε στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ και την (ξανα)παγίδεψε, καμαρώνοντας επειδή είχε «εκθέσει» τον αρχηγό της ΝΔ. 

Νομίζει ο κύριος Παπανδρέου ότι είναι μόνος του; Oτι παίζει το παιχνιδάκι «ποιός θα τη φέρει πρώτος σε ποιόν», με αντίπαλο τον κύριο Σαμαρά; Μήπως φαντάζεται ότι εμείς οι υπόλοιποι είμαστε κουφοί, στραβοί, απόντες, ή θεατές σε θεατρική παράσταση; Αυτό καταλαβαίνει; Δεν του περνά από το μυαλό, ότι παίζει με τις ζωές των ανθρώπων, με τους κόπους και τις αγωνίες τους, με το αύριο των παιδιών τους;

Tα παιχνιδάκια μεταξύ των πολιτικών δεν αφορούν τους πολίτες. Ποτέ δεν τους αφορούσαν. Η κοινωνία είναι αγανακτισμένη με τα ψέματα, μπουχτισμένη με τα τερτίπια και τσακισμένη από τα λάθη επί λαθών, που καλείται πάντοτε να πληρώσει μία βουβή πλειοψηφία συναποτελούμενη από τους λιγότερο τεμπέληδες, λιγότερο ευνοημένους, λιγότερο βολεμένους και περισσότερο εξαπατημένους.

Για τον Παπανδρέου, αλλά και για τον Σαμαρά και για όλο το πολιτικό σύστημα, πλησιάζει μία αμείλικτη στιγμή – σε ένα με δύο μήνες το πολύ, από σήμερα. Γιατί μετά από τα κόλπα, τις μπλόφες και τις κυβισθήσεις, θα έρθει η ώρα που θα πρέπει να εφαρμοστούν οι όροι της δανειακής σύμβασης. Η Ευρώπη δεν συγχωρεί και δεν περιμένει άλλο. Ποιός θα κάνει αυτά που συνομολογούν οι Παπανδρέου – Σαμαράς ως «αναποφευκτα» για την παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ; Oι ίδιοι που εξετέθησαν; Οι εξαπατημένοι και γελοιοποιημένοι υπουργοί και βουλευτές; To ξοφλημένο πολιτικό προσωπικό της χώρας, στο οποίο μόλις δόθηκε η χαριστική βολή;

Ακόμη και αν λάβει ψήφο εμπιστοσύνης απόψε η κυβέρνηση, ακόμη και αν κάνει μέσα στις επόμενες ώρες ο Πρωθυπουργός την κίνηση που απαιτεί η βουβή πλειοψηφία της κοινωνίας, ανοίγοντας το δρόμο για κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, ίσως έχει κάψει ήδη και το τελευταίο του χαρτί. Το ξέρω ότι ακούγεται μακάβριο, αλλά αυτό που έκανε ο Γ.Παπανδρέου με την διπλή κυβίσθηση, ήταν μία σπασμωδική κίνηση: αντί να πιαστεί από τα μαλιά του, προτίμησε να αρπαχτεί από τον Α.Σαμαρά. Αυτό που ακούστηκε, ίσως ήταν ένας επιθανάτιος ρόγχος
.

Το Λάθος....

Στα 54 μου χρόνια, πρώτη φορά ψήφισα ΠΑΣΟΚ. Όχι γιατί με συνδέει ιδεολογική ή άλλη σχέση προσωπική ή ιδιοτελής με το συγκεκριμένο κόμμα.

Ψήφισα ΠΑΣΟΚ. Βασικά ψήφισα τον Παπανδρέου όχι τόσο γιατί πίστεψα τα αφηρημένα οράματα που μας πουλούσε, αλλά γιατί ήλπιζα σε κάτι καλύτερο από τον Καραμανλή.

Ψήφισα ΠΑΣΟΚ για λόγους που είχαν να κάνουν με την αποτυχία της ΝΔ να δώσει όραμα, στόχο και ηθική υπόσταση στα όνειρα και τις απαιτήσεις των Ελλήνων που της έδωσαν μεγάλη πλειοψηφία και μεγαλύτερη ανοχή για να έχει μέλλον αυτός ο τόπος.

Πίστευα ότι μια αλλαγή θα έσωζε αυτόν τον έρημο τόπο, θα έβαζε ένα στόχο και προοπτική.

Πίστευα ότι τα λεφτά που υπήρχαν θα ήταν τα λεφτά που θα έκοβαν από τους προμηθευτές, από τους γλύφτες της εξουσίας, από τους ανάξιους να εργαστούν κρατικοδίαιτους, από τους τοκογλύφους της εθνικής συνείδησης και της εκμετάλλευσης τυ Έλληνα. Σιχάθηκα που έβλεπα λαμόγια να περιτριγυρίζουν τον Καραμανλή και να επιδεικνύουν τη λεία τους χωρίς ντροπή. Απέστρεψα το βλέμμα μου από ένα σύστημα που το 2004 πίστευα ότι μπορούσε να φανεί αντάξιο των καιρών και των ευθυνών του.

Σήμερα ντρέπομαι για την επιλογή μου του 2009. Και δεν ντρέπομαι γιατί ψήφισα. Ντρέπομαι για τον σημερινό εξευτελισμό της χώρας μου. Ντρέπομαι για την απαξίωση αυτής της χώρας μου. Ντρέπομαι γιατί πίστευα ότι δεν υπάρχει Έλληνας που θα μπορύσε να κάνει τόσο κακό σε όλους μας, αλλά προπαντός να ξευτιλίσει κάθε έννοια πατρίδας, εθνικής κυριαρχίας και να εκμηδενίσει τα οράματα 10 εκατομμυρίων εδώ και άλλων τόσων σε όλο τον κόσμο.

Αισθάνομαι συνυπεύθυνος, με όσο βάρος και σημασία μπορεί να έχει μια ψήφος. Αλλά δυστυχώς υπήρχαν και τόσες άλλες ταυτόσημες ψήφοι. Ψήφοι διαμαρτυρίας, ψήφοι απόγνωσης και αποστροφής σε μια πλειοψηφία, σε ένα Καραμανλή που απογοήτευσε, σε μια παράταξη που δεν κατάλαβε τι εκπροσωπούσε και τι ευθύνες είχε.

Δεν ζητάω ούτε την κατανόηση, ούτε την άφεση από κανένα.

Πρώτα απ’ όλα θέλω να αποκτήσω τη σχέση εμπιστοσύνης με τον προδομένο μου εαυτό, με την πολιτική μου συνείδηση. Ζητάω συγγνώμη από αυτούς που έμειναν και πάλεψαν, από αυτούς που δεν πίστεψαν σε ψεύτικα μεγάλα λόγια. 

Λαός ή τζάμπα μάγκας;

Σε ό,τι αφορά εμάς τους πολίτες, θα πρέπει να κοιτάξουμε τους εαυτούς μας στον καθρέπτη και να απαντήσουμε, εάν πίσω από αυτό που βλέπουμε είναι ένας πολίτης που μπορεί να πάρει δύσκολες και οδυνηρές αποφάσεις ή ένας «τζάμπα μάγκας» που ενώ μπορεί να στέκεται έξω από τη Βουλή και να φωνάζει «Να καεί, να καεί….» ή να παρακαλάει τους πολιτικούς «πάρτε το μνημόνιο και φύγετε από δω», ταυτόχρονα δεν μπορεί να αποφασίσει ο ίδιος, αλλά αναζητεί κάποιον «μεσσία», προκειμένου να σηκώσει τις δικές του ευθύνες.

Απίστευτα γεγονότα εκτυλίσσονται τα τελευταία εικοσιτετράωρα στη χώρα μας, μπροστά στα έκπληκτα μάτια όλων μας, έπειτα από την εκδήλωση της πρόθεσης του Παπανδρέου για την διενέργεια δημοψηφίσματος. Και μόνο στη σκέψη ότι μπορεί να κληθεί ο λαός να αποφασίσει για το οικονομικό του μέλλον, απασφαλίστηκαν παντός είδους…. καθεστωτικές δυνάμεις, οι οποίες με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγήσουν στην πτώση Παπανδρέου, εκτός και αν ο τελευταίος «συνετιστεί».

Από χθες λοιπόν, όλα τα καθεστωτικά ΜΜΕ (οι ταγοί της αντικειμενικής ενημέρωσης του ελληνικού λαού ντε) και τα παπαγαλάκια του καθεστώτος, ξεσαλώνουν εναντίον του δημοψηφίσματος, με το επιχείρημα ότι είναι Εθνικά (ξαναβρήκαν τον όρο) επικίνδυνο και βάζει σε κίνδυνο την πορεία μας στην Ενωμένη Ευρώπη (αυτή που κατηγορούσαν ως Ευρώπη των μονοπωλίων).  Ξαφνικά ξέθαψαν παλιά στελέχη του ΠΑΣΟΚ της Σημιτικής περιόδου, τα οποία καταφέρονται εναντίον του Παπανδρέου. Κωμικοτραγικά πράγματα.

Το κωμικότερο στην όλη υπόθεση είναι ότι τα κόμματα της αντιπολίτευσης, εντελώς πανικοβλημένα, ενώ από το ένα μέρος ζητούν την απομάκρυνση του Παπανδρέου ως πολιτικά ανίκανου και επικίνδυνου, από το άλλο μέρος υπόσχονται ότι θα τηρήσουν τις συμφωνίες του και τις υπογραφές του, χωρίς να απαιτείται δημοψήφισμα για να τα εγκρίνει ή να τα απορρίψει ο λαός, αλλά μόνο εκλογές, για να αλλάξουν απλά οι καρέκλες της εξουσίας.

Και όλα αυτά γίνονται προκειμένου για να μην δοθεί η δυνατότητα στο λαό να μπει στα κέντρα λήψης των αποφάσεων, γιατί μετά, αφενός θα δεθούν τα χέρια του πολιτικού συστήματος και δεν θα μπορεί να παίζει ελεύθερα τα πολιτικά παιχνίδια του, αφετέρου όταν δώσεις «θάρρος στον χωριάτη» ο τελευταίος θα ζητήσει ευθύνες και επιστροφή των κλεμμένων. Για τέτοια είμαστε τώρα; Είναι ποτέ δυνατόν να ανοίξουν οι «ασκοί του Αιόλου» οι οποίοι θα οδηγήσουν στην κατάρρευση του καθεστώτος και στην τιμωρία των ενόχων;; Είμαστε έτοιμοι να πιστέψουμε οτι κάπως έτσι θα γίνουν τα πράγματα;

Είμαστε έτοιμοι να γίνουμε "οι χωριάτες" που θα ανέβουν στο κρεββάτι και να χαλάσει ο γάμος;

Πιστεύω ότι είναι ερωτήματα που σύντομα θα απαντηθούν. Είτε παραμείνουμε αφελείς είτε όχι. 

Tο «πολιτικό νηπιαγωγείο» τέλειωσε

Οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, τα επεισόδια και οι προπηλακισμοί εναντίον πολιτικών προσώπων που  εξελίχθηκαν κατά τη διάρκεια των παρελάσεων την 28^η Οκτωβρίου ανέδειξαν δύο διαφορετικές- πρωτόγνωρες για τα μεταπολιτευτικά δεδομένα- καταστάσεις.

Από τη μία πλευρά, η χρήση της εθνικής επετείου για να εκδηλωθεί -όπως έγινε σε ορισμένες περιπτώσεις- με ακραίο τρόπο, η λαϊκή δυσαρέσκεια, μεταθέτει το «εθνικό» στο πολιτικό και εξωθεί τους διαχρονικούς συμβολισμούς της συλλογικής εθνικής συνείδησης στο πεδίο της σύγχρονης πολιτικής αντιπαράθεσης. Η κρίση και οι συνέπειές της στην κοινωνία λειτουργούν, πλέον, ως οδοστρωτήρες, καταρρίπτουν παραδόσεις και σύμβολα εθνικής ενότητας, παραβιάζουν κοινές αξίες συμμετοχής στην εθνική μνήμη, δημιουργούν συνθήκες μεταποίησης  της εθνικής επετείου σε πολιτική χειρονομία και οικειοποίησης του «εθνικού» για την καταγραφή της λαϊκής αντίδρασης.

Τα παραπάνω δεν θα πρέπει να μας απασχολήσουν ως σημεία των καιρών, αλλά ως συμπτώματα μίας καταστροφικής πολιτικής και κοινωνικής κατάρρευσης. Το πρωτόγνωρο των εκδηλώσεων αυτών εναντίον των εκπροσώπων της πολιτικής τάξης έγκειται στο ότι οι πολίτες αισθάνονται να έχουν χάσει, πλέον, το κοινωνικό δίχτυ ασφάλειας και αιωρούνται στο κενό. Φοβούνται τα πάντα, δεν εμπιστεύονται κανέναν  και πιστεύουν όλο και λιγότερο στο μέλλον το δικό τους, όπως και στο μέλλον αυτής της χώρας. Αντιδρούν απέναντι σε κάθε μορφή πολιτικής εκπροσώπησης και εξουσίας (πολιτικούς, τοπικούς παράγοντες, εκπροσώπους θεσμών) που παρατάχθηκε σε αυτή την επέτειο στις θέσεις των επισήμων για να συμβολίσει την εθνική ενότητα.  Αυτή η ενότητα χάνεται ολοένα και περισσότερο σε μία πατρίδα υπό διεθνή οικονομική και πολιτική επιτροπεία και δεν είναι δυνατό να ανασυγκροτηθεί με ενέσεις εθνικού θάρρους, όσο και αν προσφέρονται γι’ αυτό οι εκδηλώσεις μίας εθνικής επετείου. Ας το καταλάβουμε, η πολιτική, οικονομική και κοινωνική κρίση που βιώνει η χώρα διχάζει ολοένα και πιο βαθειά την εθνική και συλλογική συνείδηση, απελευθερώνει ανορθολογικές πολιτικές αντιδράσεις, ενοποιεί τα άκρα, παράγει ανομία και ανεξέλεγκτες ατομικιστικές αντιδράσεις. Η απώλεια της εμπιστοσύνης του πολίτη στο «εθνικό» μεταφράζεται ως συλλογικό πένθος και απελπισία, ως απόρριψη και αντίδραση απέναντι στους εκπροσώπους της πάλαι ποτέ νομιμοποιημένης εξουσίας.

Από την άλλη πλευρά είναι εύκολο να αποδώσουμε τα γιουχαΐσματα, τους προπηλακισμούς,  την παρεμπόδιση των παρελάσεων,  τις  ύβρεις, την ανοίκεια προσβολή ακόμα και στο θεσμό και στο πρόσωπο του Προέδρου της Δημοκρατίας σε ποικιλώνυμες  οργανωμένες ομάδες που έδρασαν βάσει σχεδίου. Σίγουρα υπήρχαν και αυτές, αλλά δεν θα αρκούσαν ποτέ για να δημιουργήσουν ένα τόσο γενικευμένο γεγονός, αν δεν υπήρχε η σιωπηρή ή θορυβώδης σύμπραξη του κόσμου. Όποιος παρέστη στις φετινές παρελάσεις, σε οποιαδήποτε πόλη της ελληνικής επικράτειας, θα παρατήρησε την πύκνωση των αντιδράσεων από πολλούς πολίτες, οι οποίοι εξέφραζαν, με διαφορετικούς τρόπους, την αποδοκιμασία τους απέναντι στους εκπροσώπους της πολιτικής τάξης. Τελικά, τι δεν καταλάβαμε; Έγιναν ξαφνικά αποδιοπομπαίοι όλοι οι πολιτικοί; Έχουν ευθύνη όλοι για όλα; Είναι όλοι ίδιοι; Φυσικά όχι!

Αυτό που κάποιοι αδυνατούν να καταλάβουν ακόμη και σήμερα είναι ότι οι πολίτες δεν ανέχονται, πλέον, να σιωπούν και να μην αντιδρούν όταν αλλάζει η ζωή τους δραματικά καθημερινά και, παράλληλα, να εμπιστεύονται μία πολιτική τάξη που συνεχίζει να τους «νουθετεί» και, ενίοτε, να κουνάει επιτιμητικά το δάκτυλο προς όλους, να συμπάσχει μαζί τους χωρίς να πάσχει η ίδια, να δείχνει «γενναία» εντός χωρικών ορίων, αλλά «φρόνιμη» εκτός και, τέλος, να παίζει το ψυχόδραμα των αλλαγών στην κινούμενη άμμο των πολιτικών εξελίξεων.

Έχω την εντύπωση ότι το «πολιτικό νηπιαγωγείο» τέλειωσε μαζί με τα χρόνια της αθωότητας και της ελπίδας. Όταν οι πολίτες δεν μπορούν να εκφρασθούν μέσα από την καταγραφή της λαϊκής βούλησης, μοιραία καταφεύγουν σε κραυγές. Όταν η πολιτική τάξη «σύρεται» σε αποφάσεις που αυτή η ίδια δείχνει να καταδικάζει, τότε ο πολίτης γίνεται θεατής στο θέατρο του πολιτικού παραλόγου. Όταν η πλειονότητα των πολιτικών διστάζει  να εμφανισθεί ενώπιον των πολιτών από το φόβο των επεισοδίων ή της κατακραυγής, τότε απαιτούνται πολιτικές πρωτοβουλίες που θα προσδώσουν νέα νομιμοποίηση σε όποιους κληθούν να κυβερνήσουν.  Η αλλαγή της πολιτικής πραγματικότητας ταυτίζεται σήμερα με την αλλαγή του πολιτικού προσωπικού.

Δεν είναι ευάλωτοι οι σημερινοί πολιτικοί. Ούτε όλοι ίδιοι. Απλά, ο λόγος και η πολιτική πράξη πολλών εξ’ αυτών δεν αρκούν, πλέον, για την κατανόηση της επισφάλειας της ζωής των πολιτών! Αυτό συνδέει τη διακυβέρνηση με τη στοιχειώδη πολιτική ηθική και, τελικά, με τη νομιμοποίηση της πολιτικής. Η επισφάλεια του πολίτη πρέπει και μπορεί να οδηγεί σε πολιτικές ανατροπής της. Ήτοι, σε πολιτική διέξοδο, γιατί, ας έχουμε κατά νου, ότι δεν πρόκειται για διαχείριση της κανονικότητας, αλλά για διαχείριση της κρίσης.

Αυτοκριτική: άγνωστο σπορ στην Ελλάδα;

Συμπαθώ τους ανθρώπους που κάνουν αυτοκριτική. Τους συμπαθώ ακόμα περισσότερο αν αυτό το κάνουν με έναν αυτοσαρκαστικό τρόπο, χωρίς να φοβούνται να τσαλακώσουν την εικόνα τους. Ακούγοντας έναν άνθρωπο που κάνει την ειλικρινή αυτοκριτική του, εμένα μου εμπνέει εμπιστοσύνη. Ακούγοντας έναν άνθρωπο να λέει ότι αυτός όλα καλά τα έκανε, αλλά οι άλλοι φταίνε, μου προκαλεί αποστροφή.

Στην Ελλάδα έχει πέσει λίγο παραπάνω δόση εγωισμού στα γονίδια μας, έτσι ώστε η αυτοκριτική να εκλαμβάνεται ως αδυναμία. Πότε είναι η τελευταία φορά που κάποιος κρατικός ή άλλος λειτουργός υπέβαλε αυτοβούλως κι όχι εξαναγκαστικά την παραίτησή του, μετά από έναν άστοχο χειρισμό; Πότε κάποιος παραδέχθηκε το λάθος του; Οι ελάχιστες εξαιρέσεις απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Συνήθως αντιδρούν σαν τα μικρά παιδιά που κάνουν τη ζημιά και μετά λένε «Δεν το έκανα εγώ, αυτός φταίει…». Έτσι έχουμε καταλήξει να είμαστε η χώρα όπου βασική επιδίωξη δεν είναι να δημιουργήσουμε κάτι, αλλά να προσέχουμε «να μην γίνει η στραβή».

Αλλά και στη ζωή του καθενός μας η αυτοκριτική δεν θα έπρεπε να κρύβεται κάτω από την κουβέρτα του εγωισμού. Η καριέρα και η ζωή μας γενικά δεν είναι το κατοστάρι της μια αναπνοής. Είναι μάλλον ένας μαραθώνιος. Όποιος λοιπόν προσπαθεί να κάνει πράγματα, αναπόφευκτα κάνει και λάθη. Τα λάθη όμως δεν τον βγάζουν από το παιχνίδι, αρκεί να μπορεί να μάθει από αυτά. Και το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει για αυτό είναι αυτοκριτική. Η παραδοχή των λαθών και η αυτοκριτική είναι μια πράξη μέγιστης ευθύνης και αξιοπρέπειας. Αφενός είναι λυτρωτική για αυτόν που την κάνει, αφετέρου φανερώνει έναν ειλικρινή και ευθύ χαρακτήρα που δεν διστάζει να «πάρει πάνω του» τις αστοχίες του, και όχι να ψάχνει σαν παιδάκι να τις σκορπίσει στους γύρω του. Μπορεί κάποιος να χάσει μια μάχη, αλλά η αυτοκριτική τον βοηθάει να μην χάσει τον πόλεμο.

Δεν είναι εύκολο να παραδεχθείς ότι έκανες λάθος. Πόσες φορές το έχουμε παραδεχθεί οι ίδιοι δημοσίως; Πόσες φορές κάναμε δημόσια αυτοκριτική για τα λάθη μας; Όχι στον καθρέφτη, αλλά μπροστά στα παιδιά μας, στο σύντροφό μας, στους φίλους ή στους συνάδελφούς μας; Κι όχι για λάθη που κάναμε επειδή δεν προβλέψαμε σωστά, αλλά για λάθη που κάναμε ενώ ξέραμε το σωστό, αλλά προτιμήσαμε το εύκολο.

Η αυτοκριτική απαιτεί μια γενναιότητα και καμιά φορά αυταπάρνηση που δεν την βρίσκουμε εύκολα γύρω μας. Απαιτεί να βάλεις το «εγώ» κάτω από την αλήθεια κάτι που δεν είναι προφανές σε όλους. Για πολλούς το «εγώ» είναι σημαντικότερο κι από την αλήθεια και η αυτοκριτική είναι μια γη που ποτέ δεν θα πατήσουν. Η ζωή μας άλλωστε είναι ένα άθροισμα σωστών και λάθος αποφάσεων. Όσο περισσότερες είναι σωστές τόσο το καλύτερο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και οι λάθος. Το χειρότερο όμως είναι να προσπαθούμε από εγωισμό να δικαιολογήσουμε τις λάθος αποφάσεις, προσθέτοντας ακόμα μεγαλύτερα λάθη. Εκεί έρχεται η αυτοκριτική που σαν αντίβαρο μας βοηθάει να κρατάμε την πορεία.  

Η αυτοκριτική θεωρείται ενέργεια αυτοϋπονόμευση ενώ στην πραγματικότητα είναι μάλλον ενέργεια αυτοβελτίωσης. Θεωρείται συνώνυμη με την ομολογία αποτυχίας αντί να είναι μια φυσιολογική, διορθωτική ενέργεια προς γνώση ημών των ιδίων αλλά κυρίως των επόμενων. Η αυτοκριτική επίσης μπορεί να μας φέρει πιο κοντά σ’ αυτούς  που διαφωνούν μαζί μας, αμβλύνει αντί να οξύνει τις διαφορές και δημιουργεί ένα συναινετικό κλίμα που μπορεί να ρίξει τα τείχη που υψώνουν οι εγωισμοί.

Πολλές φορές ακούγεται «Δεν είναι ώρα για αυτοκριτική, αλλά για αποφάσεις». Αυτά τα δύο δεν είναι αλληλοαποκλειόμενα, αλλά μάλιστα πολλές φορές η αυτοκριτική οδηγεί σε καλύτερες αποφάσεις. Αν ο καθένας μας όταν κάτι πήγαινε στραβά αναρωτιόταν «Τι δεν έκανα εγώ καλά;» κι όχι «Πού να ρίξω τώρα το φταίξιμο;» θα ήμασταν μια πολύ καλύτερη ομάδα. Και η ζωή, όπως και να το κάνουμε, είναι ομαδικό άθλημα…

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

Το κούρεμα ή η χρεωκοπία του Συστήματος

Η ατάκα της Βάσως Παπανδρέου από το βήμα της Βουλής περί ανάγκης ανάληψης «πολιτικών πρωτοβουλιών», αμέσως μετά τις αποφάσεις που θα λάβει η Ευρώπη για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης και του ελληνικού χρέους, ειπώθηκε σε δραματικό ύφος αλλά δεν εξέπληξε κανέναν.

Οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ έχουν ήδη ξεπεράσει τα όριά τους. Η Βάσω Παπανδρέου μιλούσε σε πρώτο πρόσωπο στη Βουλή, αλλά εξέφραζε – χωρίς να μιλά για λογαριασμό τους – πολύ περισσότερους. Και, ίσως, όχι μόνο από τους βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος. Και προφανώς εξαπατήθηκε και αυτή, παίρνοντας διαβεβαιώσεις για τη σπουδαιότητα και αναγκαιότητα ενός άρθρου, το περιβόητο 37, που δεν υπήρχε πουθενά σαν όρος και οντότητα και απαίτηση και δέσμευση στις περιβόητες και επιμελώς κρυμμένες επιστολές Πρωθυπουργού και Αντιπρωθυπουργού προς το ΔΝΤ. Και οι οποίες. σαν από θαύμα εμφανίστηκαν μετά τη ψήφιση. Το σύστημα προφανώς εξαπάτησε το σύστημα.

Πέρασαν πολλές δεκαετίες από τότε που η Βουλή και το πολιτικό σύστημα της χώρας, στο σύνολό του, βρέθηκε για τελευταία φορά σε τόσο μεγάλη αναντιστοιχία με την κοινωνία. Με όλους τους πολίτες:

• Με εκείνους που πολιορκούσαν Τετάρτη - Πέμπτη το κοινοβούλιο, ζητώντας να μην περάσει το Πολυνομοσχέδιο, γιατί αισθάνονται ότι δεν τα βγάζουν πέρα, γιατί φοβούνται ή έχουν ήδη περάσει στην ανεργία, γιατί χρεώνουν στους ευρισκόμενους εντός της Βουλής το σύνολο των ευθυνών, ακόμη και «αθωώνοντας» σε ορισμένες περιπτώσεις τις, ασφαλώς συνυπεύθυνες, συντεχνιακές λογικές και τον κρατικοδίαιτο συνδικαλισμό.
• Αλλά και με εκείνους που πιστεύουν ότι πρέπει να δώσει μέχρι τέλους η χώρα τη μάχη των μεταρρυθμίσεων. Γιατί, όσοι παραμένουν στοιχειωδώς νηφάλιοι και ψύχραιμοι, βλέπουν πλέον ότι αυτή η κυβέρνηση έσπρωξε το κάρο όσο μπορούσε, όμως «δεν πάει άλλο», όπως είπε και η Βάσω Παπανδρέου. Ιδιαίτερα, όσοι αντιλαμβάνονται ότι η παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ αποτελεί ζήτημα «ζωής ή θανάτου» για το μέλλον της χώρας και τις επόμενες γενιές, αναρωτιούνται αν υπάρχει το κατάλληλο σχήμα, που θα μπορέσει να σηκώσει στους ώμους του τη χώρα και το πολιτικό κόστος των αλλαγών.

Κάπως έτσι γεννήθηκαν και τα σενάρια συγκυβέρνησης, τα οποία όμως δεν φαίνεται να έχουν κανένα μέλλον στην παρούσα Βουλή – πολύ περισσότερο μετά την τελευταία αποτυχημένη προσπάθεια συνεννόησης Γ.Παπανδρέου – Α.Σαμαρά.

Για τους ίδιους ακριβώς λόγους, έρχεται και επανέρχεται – όλο και πιο πειστικά τα τελευταία 24ωρα – το σενάριο των πρόωρων εκλογών. Άλλοι λένε μέσα στο 2011, άλλοι το βλέπουν στις αρχές της Άνοιξης.
Όσοι αγοράσουν εφημερίδες σήμερα, θα διαβάσουν πολλά και για το “φρέσκο” σενάριο, περί εσωκομματικών εξελίξεων στο ΠΑΣΟΚ, περί της πιθανότητας να παραδώσει την σκυτάλη ο Γ.Παπανδρέου, ή να τεθεί υπό κηδεμονία.

Όμως,αυτά ζητά η κοινωνία; Ένα ανακάτεμα της σούπας με τα ίδια πρόσωπα; Μία κυβέρνηση συνεργασίας των συνυπεύθυνων; Μήπως εκλογές, με τους ίδιους πρωταγωνιστές, τα ίδια κόμματα, τα ίδια συνθήματα και τα ίδια ψέματα; Ή μία ανακατανομή ρόλων εντός των ίδιων κομματικών σχηματισμών, απλώς και μόνο για να προχωρήσουν οι κομματικές επετηρίδες;

Η απάντηση είναι, όχι κύριοι. Η κοινωνία περιμένει πολύ διαφορετικά πράγματα. Και πολύ συγκεκριμένα. Μία νέα ηγεσία, με την αληθινή έννοια του όρου. Μία κυβέρνηση, που είτε μονοκομματική – είτε συναπαρτιζόμενη από πολιτικούς περισσότερων κομμάτων, τεχνοκράτες και υπερκομματικές προσωπικότητες, θα είναι έτοιμη να θυσιάσει και να θυσιαστεί. Μία κυβέρνηση που θα πει όλη την αλήθεια και δεν θα χαϊδέψει αυτιά. Που θα συγκρουστεί με πρόσωπα, καταστάσεις και συμφέροντα, χωρίς να λογαριάζει πολιτικά κόστη και δημοσκοπήσεις.
Εάν το υπάρχον πολιτικό σύστημα θέλει να έχει ένα ρόλο στο αύριο που ξημερώνει, τότε καλά θα κάνει να ξεκινήσει την επόμενη μεταρρύθμιση από τον εαυτό του.
Αποδεικνύοντας εμπράκτως, ότι όπως κρίνονται και θυσιάζονται εργαζόμενοι, έτσι θα θυσιαστούν και πολιτικά πρόσωπα.
Όπως απολύονται χιλιάδες υπεράριθμοι στο Δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι, έτσι θα απολυθούν και αυτοί που αποδείχθηκαν ανίκανοι, μαζί με τους προστατευόμενούς τους.
Όπως κλονίζονται μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις που δίνουν ψωμί στις οικογένειες των Ελλήνων, έτσι θα ξεβολευτούν και οι επαγγελματίες πολιτικοί, που δεν έχουν σηκώσει μανίκια για να δουλέψουν ποτέ στην ζωή τους.

Το πολιτικό σύστημα καλείται να αντιληφθεί άμεσα, πόσο κρίσιμες είναι οι ώρες, πόσο έχει ελαχιστοποιηθεί η υπομονή και η ψυχραιμία της κοινωνίας και πόσο εύκολα μπορεί να κυλήσουμε σε σκοτεινά μονοπάτια.
Το πολιτικό σύστημα είναι ώρα να αντιληφθεί, ότι καθήκον στις επώδυνες μεταρρυθμίσεις δεν έχει μόνο η κοινωνία, ο εργαζόμενος, ο χθεσινός εργαζόμενος και σημερινός άνεργος, ο συνταξιούχος, ο νέος άνθρωπος.
Το πολιτικό σύστημα, ή θα υποστεί την δική του επώδυνη μεταρρύθμιση και θα αυτο-εξυγιανθεί, ή θα ξεπεραστεί οριστικά από την κοινωνία, στο σύνολό του.
Κούρεμα, ή χρεοκοπία; Σειρά σας, κύριοι.

Δεν κουρεύουν το χρέος - Κουρεύουν τις ζωές μας

Η κοινωνία βρίσκεται στα κάγκελα, δίνοντας μάχες οπισθοφυλακής για αξιοπρεπή διαβίωση, μισθούς, συντάξεις, υγειονομική περίθαλψη. Αναστολή των κλαδικών συμβάσεων μέχρι τη λήξη του μεσοπρόθεσμου, υπηρεσίες υπό κατάληψη, κόσμος στους δρόμους, όχι ενωμένος, αλλά διάσπαρτος «συντεχνιακά».

• Πολίτες που διακανονίζουν δάνεια στεγαστικά, καταναλωτικά, ακόμη και τους λογαριασμούς της ΔΕΗ.
• Παιδιά που λιποθυμούν από ασιτία μέσα στα σχολεία σε γειτονιές της Αθήνας, παιδιά που δεν πάνε σχολείο και ζητιανεύουν, παιδιά που κάνουν τα βαποράκια, παιδιά που εκπορνεύονται για να φάνε. Και μαχαιριά στα σωθικά όλων μας η τραγική κουβεντούλα του μικρού μαθητή: «κυρία,ο μπαμπάς μου αυτοκτόνησε». Παλιά σε αυτά τα περιστατικά ψάχναμε το ψυχικό υπόβαθρο του αυτόχειρα. Τώρα ψάχνουμε πόσα χρώσταγε και σε ποιους. Οι αυτοκτονίες κρύβουν τη βεβαιότητα των αποθανόντων ότι μαζί τους θα θαφτούν και τα οικονομικά βάρη που πνίγουν τις οικογένειες τους.

Την ίδια στιγμή η μετανάστευση ξαναβγαίνει, μαζί με τα χειμωνιάτικα, από το χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Οι top-10 προορισμοί για διακοπές αντικαθίστανται από τους top-5 προορισμούς με εργασιακό μέλλον: Καναδάς, ΗΠΑ, Αυστραλία, Γερμανία. Πρακτικά δεν ξέρω αν υπάρχει Έλληνας που να μην έχει κοντινό ή μακρινό συγγενή σε κάποια από τι προαναφερθείσες χώρες. Προστίθεται και η Νορβηγία στις επιλογές για όσους λατρεύουν τα φιορδ και τις ατέλειωτες νύχτες. Ξανά στη μόδα και οι αραβικές χώρες, ιδίως για μηχανικούς και γενικότερα εργαζόμενους στον κλάδο των κατασκευών.

Δίπλα μας ο Υπουργός Εξωτερικών της Αλβανίας, Έντμοντ Χατζηνάστο, δήλωσε ότι είναι έτοιμοι να βοηθήσουν τους Έλληνες μετανάστες στην αναπτυσσόμενη Μεγάλη Αλβανία.

Αποδεικνύεται πλέον με στοιχεία η εσωτερική μετανάστευση, με αντίθετη από τη συνηθισμένη κατεύθυνση. Κάποιοι γυρνούν στα χωριά και τα χωράφια τους. Για να ζήσουν αξιοπρεπώς από το μόχθο τους στην ύπαιθρο κυρίως αυτοσυντηρούμενοι.

Η Ελλάδα όπως την φαντάστηκαν οι εχθροί της.


Όσοι θεωρούν υπερβολή τα περί κατοχής και πείνας επιμένουν;
Το ερώτημα είναι τι λέει για όλα αυτά η Ελληνική Κυβέρνηση, η οποία εξακολουθεί και υφίσταται σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες.
Αντιγράφω από την αιτιολογική Έκθεση του Σχεδίου Νόμου «Συνταξιοδοτικές ρυθμίσεις, ενιαίο μισθολόγιο-βαθμολόγιο, εργασιακή εφεδρεία και άλλες διατάξεις εφαρμογής του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2012-2015»:
«Βασικός γνώμονας για την Κυβέρνηση είναι να διασφαλιστούν οι θέσεις εργασίας, οι περιουσίες, το εισόδημα και οι προοπτικές των αυριανών πολιτών»…

Βασικός γνώμονας δικός μας είναι να διασφαλιστεί η ζωή και η αξιοπρέπειά μας. 
Βασικός κανόνας δικός μας είναι να μη ξαναζήσουμε εικόνες της φέτας ψωμί με ζαχαρόνερο για τα παιδιά μας.
Βασικός κανόνας για εμάς είναι να δούμε πάνω και πέρα από την προκλητική απειλή της μη χορήγησης της 6ης δόσης. Βασικός κανόνας είναι η απεξάρτηση από τις "δόσεις" που μετατρέπουν σιγά σιγά αυτή τη χώρα σε απέραντο τεκέ ανθρώπινων ψυχών, με την προτροπή των εγχώριων πολιτικών εμπόρων ψεύτικης ελπίδας και αναλγησίας.

ΣΠΟΝΣΟΡΕΣ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ

Ένα σύνθημα που σπάει τη συμφωνία σιωπής σε θέματα «ιερά», όπως το κεκτημένο δικαίωμα των πολιτικών να κάνουν προεκλογικούς διορισμούς και στη συνέχεια να περνάνε τα έξοδα μισθοδοσίας των διορισμένων στους φορολογούμενους, έκανε την εμφάνισή του, αιφνιδιαστικά κατά τη διάρκεια του συλλαλητηρίου στο κέντρο της Αθήνας. Ξεπερνώντας δηλαδή τη γνωστή και ασφαλή συνθηματολογία του είδους «Όχι σε αυτό - Θέλουμε το Άλλο». Μιά συνθηματολογία που δημιουργούσε σε όλους ένα αίσθημα ασφάλειας, αφού επιβεβαίωνε ότι η σχέση ανάμεσα στους πολιτικούς και τους συνδικαλιστές, είναι σαν τη σχέση ανάμεσα σε ένα κηδεμόνα και στο απαιτητικό ανήλικο που όμως εξαρτάται από αυτόν. Δηλαδή για πρώτη φορά, από μια ανεξέλεγκτη ομάδα διαδηλωτών, άγγιξε το ταμπού, της στενής σχέσης μεταξύ των ηγεσιών που που διαμαρτύρονται και των πολιτικών προστατών τους.

Έγραφε: ΠΛΗΡΩΣΤΕ ΤΑ ΡΟΥΣΦΕΤΙΑ ΣΑΣ

Για πρώτη φορά ένα σύνθημα μοιάζει να ταράζει εκ βαθέων το πελατειακό σύστημα που εν γνώσει τους και εν γνώσει μας αναπτύχθηκε διαχρονικά στη ζωή μας. Τη σχέση πολιτικού με τον πολίτη. Όχι σχέση εμπιστοσύνης, αλληλεγγύης και διαφάνειας, αλλά σχέση ανταλλαγής του αισχίστου είδους.
Δεν θα με απασχολούσε τόσο βαθιά αν ο ποιλιτικός διόριζε και πλήρωνε από τη τσέπη του. Δεν θα φώναζα τώρα αν ο πολιτικός πλήρωνε και τις ασφαλιστικές εισφορές αυτών που διόριζε. Δεν θα με πείραζε καν αν ο πολιτικός διόριζε την κόρη του, το γιό του και όλο του το σόι, αρκεί να τους πλήρωνε αυτός.

Όμως αυτό το άθλιο σύστημα δρά και αναπτύσσεται με όρους ανήθικους. Διορίζει ο πολιτικός και ο λαός αναλαμβάνει να συντηρεί τα ρουσφέτια του. Αναλαμβάνει ο λαός τα ακριβά ψώνια της κάθε ευνοούμενης και ευνοούμενου, τις free πιστωτικές του κάρτες, τα iphone και ipad του.

Όποιος κάνει ρουσφέτια τα πληρώνει από την τσέπη του», αποτέλεσε το θέμα συζήτησης στα πηγαδάκια του καφενείου της Βουλής, που πρώτη φορά έδειχναν τόσο ανήσυχα. «Αν δεν μας χρειάζονται για να τους διορίζουμε, ήρθε το τέλος μας» εκμυστηρεύθηκε σε μια στιγμή απόγνωσης, επώνυμος πρώην υπουργός. «Είναι σα να μας απαξιώνουν οι ίδιοι οι πελάτες μας. Και μένουμε ξεκρέμαστοι γιατί δεν ξέρουμε να κάνουμε τίποτα άλλο», συνέχισε κοιτάζοντας το κινητό του σα να περίμενε να χτυπήσει.

Και η αντίδραση του κατεστημένου άμεση και δοκιμασμένη. Το πολιτικό προσωπικό της χώρας, που δεν είναι συνηθισμένο σε τέτοια ωμή ευθύτητα, αναστατώθηκε και έγινε νευρικό, με αποτέλεσμα να καταφύγει στις γνωστές του αμυντικές πρακτικές: Την μετατόπιση της προσοχής, στους κουκουλοφόρους και στους αθώους χτυπημένους φωτορεπόρτερ. Ώστε η κοινή γνώμη να καταγγείλει για άλλη μια φορά τα ΜΑΤ αντί για τους ίδιους.

«Οι μούντζες και οι κρεμάλες δεν μας ενοχλούσαν ιδιαίτερα, γιατί ξέραμε ότι αυτοί που τα έκαναν, σε λίγες ώρες θα ήταν στα γραφεία μας να ζητάνε χάρες» είπε υψηλόβαθμο στέλεχος γνωστού πολιτικού γραφείου. Εξάλλου, σου φωνάζει και διαμαρτύρεται σε εσένα, μόνο κάποιος που έχει μάθει να περιμένει από εσένα να του βρείς τη λύση για τα πάντα.
Ωμή ομολογία-πρόκληση, ωμή ομολογία φόβου για κατάρρευση του συστήματος. Σπάει το κύκλωμα του σπόνσορα πολίτη στον πολιτικό.

Αν όμως οι πολίτες αρχίζουν να αμφισβητούν τους προεκλογικούς μας διορισμούς και τους συνδυάσουν με τις έκτακτες εισφορές, αν οι πολίτες αρνηθούν πλέον να ανταλλάσουν το ρουσφέτι με τη μεταβίβαση του στις πλάτες όλων μας, αργά ή γρήγορα θα καταλάβουν ότι οι φορολογούμενοι σπονσοράρουν στην πραγματικότητα τις προεκλογικές μας εκστρατείες. Και τότε δεν θα έχει μείνει τίποτα όρθιο».
Δεν θα έχουν λόγο ύπαρξης, γιατί αποδεικνύεται οτι δεν έμαθαν να κάνουν τίποτα άλλο. Μόνο ρουσφέτια. Όταν έπρεπε να ορθώσουν φωνή, παράστημα, αξιοπρέπεια και θάρρος ήταν απόντες ή τουλάχιστον ανίκανοι και χωρίς βούληση.

Όταν έφτανε η ώρα να ανταποδώσουν στον πολίτη την εμπιστοσύνη, ως άλλοι στρουθοκάμηλοι ή χαμαιλέοντες έκρυβαν το κεφάλι στο χώμα ή άλλαζαν χρώμα. Όταν έφτανε η ώρα να πουν ένα όχι αξιοπρέπειας, τιμής και πατριωτισμού, ψελλίζοντας ακατανόητα επιχειρήματα και το κατά αυτούς εννοούμενο "εθνικό συμφέρον"

Πληρώστε πρώτα τα ρουσφέτια σας. Πληρώστε πρώτα τους στρατούς σας. Αν το κάνετε ελάτε να τα πάρετε και από εμάς.. Πρόθυμους θα μας βρείτε έστω και στριμωγμένους.

Σπόνσορες όμως την επιβίωσης και λαθροβίωσής σας δεν γινόμαστε. ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΠΟΝΣΟΡΕΣ της πελατείας σας.

Γιατί δεν πληρώνω

Επιστολή Έλληνα φορολογούμενου στο Υπουργείο Οικονομικών: «Αρνούμαι να πληρώσω!!!»


Με την παρούσα επιστολή μου, σας γνωστοποιώ την πρόθεση μου να μην πληρώσω την συμμετοχή μου στην κρίση που περνάει η χώρα μου.


Οι λόγοι είναι απλοί: Εσείς οι πολιτικοί, αλλά και οι δημόσιοι λειτουργοί σας, είχατε την ευκαιρία, αλλά και την εντολή από τον ελληνικό λαό, να διαχειριστείτε τα χρήματα των Ελλήνων φορολογούμενων, όσο και των κοινοτικών κονδυλίων από το 1981 και μετά. Να τα διαχειριστείτε με τέτοιο τρόπο έτσι, ώστε η χώρα να έχει ανάπτυξη και κοινωνικές παροχές. Στα 30 χρόνια αυτό που καταφέρατε είναι κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος για ίδιο όφελος, παραπλάνηση του λαού για δήθεν κοινωνικές παροχές και διόγκωση του δημοσίου τομέα για ψηφοθηρικούς λόγους. ... Καταφέρατε μία χώρα, η οποία από αρχαιοτάτων χρόνων ήταν υπερήφανη και δεν υποδουλωνόταν σε ξένους κατακτητές, εσείς με τις πράξεις σας να την ξανά-υποδουλώσετε.


Το σύνταγμα της χώρας μου μιλάει για την ισότητα των Ελλήνων. Άραγε για ποιά ισότητα μιλάμε; Το συνάδελφο σας κύριο Μαντέλη, τον καταδικάσατε σε φυλάκιση με τριετή αναστολή. Ποινή που αφορούσε δωροδοκία, ψευδή φορολογική δήλωση και τέλος για ζημία, την οποία υπέστη το Ελληνικό Δημόσιο (δηλαδή εγώ, ο Ελληνικός λαός). Γιατί δεν του δεσμεύσατε την περιουσία του; Στο πρόσωπο του κυρίου Μαντέλη, αναφέρομαι και σε όλα τα λαμόγια πολιτικούς και μη, που κλέψανε τον ιδρώτα μου.


Αναρωτιέμαι, εγώ, που δεν θα σας πληρώσω τα 500-1000 ευρώ της εφορίας, τί ποινή θα μου επιβάλλετε, σε σχέση πάντα με την ποινή που επιβάλατε στον κύριο Μαντέλη και στον κάθε κύριο Μαντέλη; Πολύ θα ήθελα να με δικάσει ο δικαστής που δίκασε τον κύριο Μαντέλη και να μου απαγγείλει κατηγορία. Δεν σας πληρώνω, αφού δεν φορολογείτε, δεν εισπράττετε και δεν δεσμεύετε τις περιουσίες αυτών που φοροδιαφεύγουν. Μέχρι σήμερα τα κανάλια αναφέρονται σε 37 δισεκατομμύρια από ανείσπρακτους φόρους, τους οποίους δεν μπορείτε και δεν θέλετε να εισπράξετε. Προχθές ο κύριος Ρακιτζής, αναφέρθηκε σε κρατικό υπάλληλο, η οποία υπεξαίρεσε 16 εκατομμύρια ευρώ και της επιβλήθηκε η ποινή της εξάμηνης διακοπής από την εργασία της.


Και για όλα αυτά ζητάτε να πληρώσω εγώ ο μισθωτός;


• Δεν σας πληρώνω, γιατί αποτύχατε εδώ και 30 χρόνια να φτιάξετε την υγεία, την παιδεία και γενικά όλες εκείνες τις υποδομές που πρέπει να έχει ένα σύγχρονο κράτος.
• Δεν σας πληρώνω, γιατί αναλάβατε την διακυβέρνηση με ψέματα και συνεχίζετε να κυβερνάτε με ψέματα.
• Δεν σας πληρώνω, γιατί δεν έχετε εντολή από τον λαό, να υπογράφετε τέτοιου είδους μνημόνια.
• Δεν σας πληρώνω, γιατί αρνούμαι να ταϊζω 301 ανθρώπους και την κλίκα τους, που το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να προδίδουν τα όνειρα του λαού και να ζούν εις βάρος του.


• Θα πληρώσω την συμμετοχή μου στο κράτος, όταν αυτό αποφασίσει να γίνει δίκαιο και να κατανέμει τα βάρη δίκαια.


• Θα πληρώσω, όταν το κράτος θα λειτουργήσει σαν κράτος και όχι σαν κομματική επιχείρηση με τα «δικά τους» παιδιά.


• Θα πληρώσω, όταν αυτοί που μας κυβερνάνε και οι δημόσιοι λειτουργοί θα λειτουργήσουν για το κοινό συμφέρον και όχι για να φτιάξουν περιουσία.

Τελειώνοντας, θέλω να σας τονίσω ότι ο πολιτικός σας χρόνος (αναφέρομαι σε όλο το πολιτικό σύστημα) τελείωσε. Ο Ραγιάς ξύπνησε, από εδώ και στο εξής θα ακούτε και θα νοιώθετε μόνο την οργή του. Υποδουλώσατε τα όνειρα μου και το μέλλον των παιδιών μου. Πιστέψτε με, δεν έχω τίποτα να χάσω..!

ΟΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΧΡΕΟΚΟΠΗΜΕΝΟΙ

Ζούμε ημέρες όπου ο καθένας μπορεί να πάρει την προσωπική του ιστορία και να ανεβάσει τραγωδία. Μόνο που πάντα θα υπάρχει κάποιος άλλος για να πει κάτι με περισσότερα δάκρυα. Και δεν παρακολουθούμε τον αργό θάνατο της μεσαίας τάξης, φοβούμαι πως βιώνουμε τη βίαιη εξαθλίωση της. Λες και ένα χέρι την έπιασε από τα μαλλιά και της χτυπάει το κεφάλι στον τοίχο. Δεν είναι υπερβολή, είναι καθημερινότητα.

Υπάρχουν άνθρωποι που, πολύ απλά, αυτό το φθινόπωρο δεν θα τα καταφέρουν. Θα σκίσουν χαρτιά, θα τα ρίξουν πάνω από το κεφάλι τους σαν βροχή και θα βγάλουν μία φωνή που δεν γνώριζαν ότι την είχαν.

Εκκαθαριστικό, τέλος ακίνητης περιουσίας, έξοδα παιδιού. Δεν βγαίνει. Απλώς, δεν βγαίνει. Και είναι θέμα που δεν επιδέχεται συζήτηση επί του ιδεολογικού, δεν σηκώνει προβληματισμό για το μέλλον της χώρας και τη θέση της στην Ευρώπη. Ναι, πιστεύεις και εσύ ότι η χρεοκοπία ή η έξοδος από το ευρώ θα γυρίσουν τη χώρα στο τέλος του εμφυλίου. Εννοείται πως θα ήθελες να φυτέψεις Μέγαρα Μουσικής ακόμα και στην ύπαιθρο για να ανθίσουν ισχυρότεροι δεσμοί με τον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Φοβάσαι για τα παιδιά σου, κρυώνεις στη σκιά των Βαλκανίων. Αλλά δεν υπάρχει σάλιο ούτε για φτύσιμο. Πάει, τελείωσε. Δεν υπάρχουν λεφτά. Το λίπος κάηκε, ο λογαριασμός άδειασε, το στρώμα ξεφούσκωσε.

Αν η ΔΕΗ παραμείνει συνεπής στις προθέσεις της, οι νυχτερινές φωτογραφίες της Ελλάδας από τον διαστημικό σταθμό θα θυμίζουν σκηνή μετά την παράσταση, έτσι όπως οι προβολείς αποσύρονται σιγά-σιγά στο σκοτάδι.

Γνωρίζω αρκετούς που δεν μπορούν να πληρώσουν. Και ξέρω μερικούς άλλους που μπορούν, αλλά δεν θέλουν. Υποθέτω ότι θα είναι χιλιάδες αυτοί που θα κινηθούν δικαστικά. Έχει ενδιαφέρον. Δεν είμαι νομικός, αλλά φαντάζομαι πως κάπου με κάποιον τρόπο θα υπάρχει ένα όριο και θα πέφτει ένας κόφτης. Διότι πίσω από όλα αυτά υπάρχει ένα θεμελιώδες ερώτημα: μέχρι ποιο σημείο δύναται το κράτος να σε φορολογήσει;

Αν, ας πούμε, δεν επιτευχθούν οι εισπρακτικοί στόχοι, έχει η κυβέρνηση το δικαίωμα να επιβάλει νέο φόρο στα ακίνητα;

Ασφαλώς και το ερώτημα δεν έχει ηθική διάσταση αφού και η άλλη πλευρά δεν έχει ενδοιασμούς. Αυτό που θα ήθελα να μάθω είναι αν το κράτος διατηρεί το δικαίωμα να φορολογήσει τόσο πολύ την ιδιοκτησία, κινητή και ακίνητη, ώστε τελικά να αποκτά και ένα σημαντικό μερίδιο κυριότητας.

Όμως για τους ελεύθερους χρεοκοπημένους όλα αυτά μικρή σημασία έχουν. Πρόκειται για μία κοινωνική ομάδα που μεγαλώνει μέρα με τη μέρα. Αποτελείται από ανθρώπους που χάνουν την αξιοπρέπεια τους, αλλά, κατά κάποιο τρόπο, κερδίζουν την ελευθερία τους. Οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν τίποτα άλλο να χάσουν. Επίσης δεν πιστεύουν πλέον σε κανένα πολιτικό ιδεολόγημα. Δεν βλέπουν οράματα, μόνο εφιάλτες. Αυτοί χθες ήταν αγανακτισμένοι. Αύριο θα είναι κάτι άλλο. Κάτι που δεν περιγράφεται γιατί είναι άναρθρο, πνίγεται σε λυγμούς και κραυγές.

"Με άλλο όνομα" του Θωμά Θ. Σιώμου

• 

1 εικόνα

Ετικέτες

• Γιώργος Παπανδρέου

Πριν λίγες μέρες δημοσιεύτηκε μια είδηση που αφορούσε σε κράτηση με το ψευδώνυμο «Αναγνώστου» που έκανε το ελληνικό πρωθυπουργικό ζεύγος προκειμένου να μεταβεί σε «μπουτίκ χοτέλ» της Καρδαμύλης. Η είδηση γράφτηκε στην Ελευθεροτυπία και αναμεταδόθηκε από το δελτίο του star και τα tabloid έντυπα. Υπάρχουν πολλά επίπεδα ανάγνωσης αυτής της είδησης καθένα από τα οποία αποτελεί καθρέφτη των σκέψεων και των παραστάσεων που διαθέτει ο επίδοξος αναγνώστης/ερμηνευτής. Η είδηση, που δε διαψεύστηκε, πιθανά να αποτελεί ένα ακόμη τεκμήριο μια νέας σελίδας στον πολιτικό πολιτισμό της χώρας. Όταν ο έλληνας πρωθυπουργός ταξιδεύει με ψευδώνυμο μπορεί κάποιος καλοπροαίρετος να σκεφτεί πως το κάνει για λόγους ασφάλειας, κάποιος άλλος περισσότερο καχύποπτος μπορεί να σκεφτεί πως αυτή η επιλογή εντάσσεται σε ένα πλαίσιο πολιτικής επικοινωνίας που αντιμετωπίζει τους πολιτικούς σαν να ήταν δημοφιλείς αστέρες που επιζητούν την ησυχία τους. Χωρίς αμφιβολία ακούγεται γαργαλιστική/ενδιαφέρουσα και προστίθεται στο  πλήθος των παραπολιτικών «διαρροών» που συνοδεύονται από φωτογραφίες σε στυλ παπαράτσι και απεικονίζουν τον έλληνα πρωθυπουργό να κάνει κανό, να κυκλοφορεί με το μαγιό του στις παραλίες ή να εμφανίζεται στο καλλιμάρμαρο με διαστημικής αισθητικής γυαλιά ηλίου.

Τέτοιου τύπου αναφορές, που πληθαίνουν συνεχώς, πιθανά να είναι μια συνειδητή επικοινωνιακή επιλογή η οποία εντάσσεται στο πλαίσιο της «θεαματικής πολιτικής» που προσωποποιούν το «ετοιμόγεννο» ζεύγος Σαρκοζί/Μπρούνι, ο «αιεθαλής και άτακτος» Μπερλουσκόνι, ο «δυναμικός/easy rider» Πούτιν και ο «φωτογενής» Ομπάμα. Η «ταμπλοϊντοποίηση» της πολιτικής αποφέρει ένα μεγάλο όγκο αναφορών στο διαδίκτυο και μεγεθύνει τη δημοφιλία των πολιτικών προσώπων, λένε οι «αλχημιστές» επικοινωνιολόγοι, οι οποίοι, όπως επισημαίνει ο βρετανός κοινωνιολόγος Κόλιν Κράουτς, αντιμετωπίζουν τα πολιτικά πρόσωπα για τα οποία εργάζονται ως να επρόκειτο για ένα «προϊόν» αδειάζοντας τους από οποιοδήποτε ιδεαλιστικό περιεχόμενο και χαρίζοντας τους γυαλιστερό περιτύλιγμα, ξεχνάνε πως το μάρκετινγκ ταιριάζει περισσότερο στα καταναλωτικά προϊόντα από ότι στις πολιτικές ιδέες και τους πολιτικούς που τις ενσαρκώνουν.

Οι φωτογραφίες με τον έλληνα πρωθυπουργό να κάνει κανό στα ανοικτά των ελληνικών νησιών στη διάρκεια «long weekends» φιλοξενήθηκαν σε όλα τα κουτσομπολίστικα περιοδικά στη διάρκεια του φετινού (στενάχωρου) καλοκαιριού. Έχω την εντύπωση πως οι life style διαρροές στο τύπο για τις εξόδους, τις αποδράσεις, τις γαστρονομικές επιλογές και τα χόμπι του ΓΑΠ εντείνουν την εναντιοσημία της κυβερνητικής επικοινωνιακής πολιτικής και ακυρώνουν τη βασική έγκληση της κυβερνητικής ρητορείας που είναι η «κατάσταση έκτακτης ανάγκης». Χωρίς αμφιβολία κάτω από κανονικές συνθήκες τέτοιου τύπου επιλογές είναι λειτουργικές και χαρίζουν μερικές μονάδες στο δείκτη πολιτικής δημοφιλίας, όμως σε περιόδους οικονομικής και πολιτικής κρίσης οι επικοινωνιακές αλχημείες αυτού του τύπου είναι ικανές να αποδημήσουν το βασικό κρισιακό επιχείρημα που απαιτεί υπομονή και αντοχή στην οδύνη.

Έχω την εντύπωση πως οι life style διαρροές στα κουτσομπολίστικα έντυπα αντιμάχονται νοηματικά και συμβολικά την καθημερινή επίκληση της θυσίας που πρέπει όλοι να κάνουμε για τη σωτηρία της χώρας. Μια θυσία που έχει γίνει δείκτης του «πατριωτισμού» του καθενός μας και μετωνυμία της εθνικοφροσύνης.

Κλείνοντας τη σκέψη μου θα επανέλθω στην αφορμή του κειμένου. Όσοι συμβούλεψαν το πρωθυπουργικό ζεύγος να ταξιδέψει με το ψευδώνυμο «Αναγνώστου» στην Καρδαμύλη προφανώς δεν γνωρίζουν αυτή η πρακτική είχε μισό αιώνα να εφαρμοστεί στη χώρα μας. Για την ακρίβεια έχουν περάσει 48 χρόνια από την τελευταία φορά που ένας έλληνας πολιτικός χρησιμοποίησε ψευδώνυμο, όχι για να κάνει κράτηση σε μπουτίκ χοτέλ αλλά για να ταξιδέψει στο Παρίσι και αυτός δε λεγόταν Παπανδρέου. Ήταν 9 Δεκεμβρίου του 1963 όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής φοβούμενος την εντεινόμενη δράση του παρακράτους που το κόμμα του (ΕΡΕ) είχε ανεχτεί «φεύγει» για το Παρίσι με το ψευδώνυμο «Τριανταφυλλίδης»

*Ο Θωμάς Θ. Σιώμος είναι δημοσιογράφος και υποψήφιος διδάκτορας πολιτικών επιστημών ΑΠΘ

Συνάντηση Πρωτοβουλίας 24-8-2011

Στη σημερινή 24/8/2011) συνάντηση της Πρωτοβουλίας:

1. Εγκρίθηκε η συνδιοργάνωση της ομιλίας του Καθηγητή κ. Κώστα Μπέη στις 19/9/2011 στα πλαίσια των εκδηλώσεων του Αντιπυρηνικού Παρατηρητηρίου, μαζί με το Αντιπυρηνικό Παρατηρητήριο και το Σύνδεσμο Προστασίας Περιβάλλοντος.
2. Παρουσιάστηκε η ολοκληρωμένη μελέτη διαχείρισης του Πάρκου Ροδινιού και η οποία θα παραδοθεί στο Δήμαρχο Ρόδο τις αμέσως επόμενες μέρες και ταυτόχρονα θα γίνει ενημέρωση για τις υπόλοιπες δράσεις που προγραμματίζονται.
3. Έγινε η ενημέρωση για την πρόοδο ίδρυσης του Εθελοντικού Κοινωνικού Ιατρείου - Φαρμακείου. Η σύνταξη της σχετικής μελέτης έχει σχεδόν ολοκληρωθεί όπως και το χορηγικό πρόγραμμα και ετοιμάζεται ο σχετικός φάκελος. Οι προς επιλογή χώροι έχουν εντοπισθεί και αναμένεται η τελική διαβούλευση παραχώρησης.Με την ολοκλήρωση του φακέλου θα οριστεί και η Τριμελής Επιτροπή Παρακολούθησης.Επίσης ανακοινώθηκε και βρίσκεται στη φάση υλοποίησης και το ιστολόγιο του Εθελοντικού Ιατρείου - Φαρμακείου.
4. Εξουσιοδοτήθηκαν τα μέλη της Πρωτοβουλίας, Δημήτρης Παρασός και Νίκος Μαυροματάκος να επεξεργαστούν τις τελικές προτάσεις προς το υπό δημιουργία Δίκτυο Προστασίας της Δημόσιας Περιουσίας.
5. Αποφασίστηκε η δημιουργία του αρχείου της Πρωτοβουλίας σε έντυπη και ηλεκτρονική μορφή, και για το σκοπό αυτό παρακαλούνται όσα μέλη και φίλοι της Πρωτοβουλίας έχουν υλικό (φωτογραφικό ή βίντεο) να το αποστείλουν στην ηλεκτρονική διεύθυνση protovoulia1@gmail.com
6. Έγινε λεπτομερής συζήτηση και ενημέρωση σε θέματα εσωτερικής λειτουργίας της Πρωτοβουλίας και αποφασίστηκε το περαιτέρω άνοιγμα της Πρωτοβουλίας σε Ενεργούς Πολίτες και Συνεργαζόμενους Φορείς με ταυτόχρονη επαναβεβαίωση στη διατήρηση της αυτονομίας, ανεξαρτησίας και μη εξάρτησης της Πρωτοβουλίας από οποιαδήποτε κομματική ή πολιτική επιρροή.

Επαναβεβαιώθηκε η ενωτική και συλλογική προσπάθεια των μελών της Πρωτοβουλίας με στόχο αποκλειστικά την εκπλήρωση των σκοπών και αρχών της, όπως αυτές καταγράφονται στο καταστατικό της.

Η Πρωτοβουλία παραμένει μια ανοικτή καθ΄όλα ομάδα, που δεν περιορίζει τη σκέψη, την αυτενέργεια και τη δημιουργική πρωτοβουλία των μελών της, απορρίπτοντας ταυτόχρονα με τρόπο κατηγορηματικό κάθε προσπάθεια απόπειρα αυτοτελούς οικειοποίησης των δράσεών της, δίνοντας τη μεγαλύτερη δυνατή έμφαση στην αξιοποίηση της δημιουργικότητας σκέψης και εθελοντικής προσφοράς των μελών και φίλων της, που θα μας είναι ιδιαίτερα χρήσιμες εν όψει των προσεχώς δράσεων μας.

<photo id=1></photo>