Δημητρης Καζάκης - Ροδίνι 17/7/2011

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ from digital dreams on Vimeo.

Ικανότητα αντίδρασης (Responsibility)

Οι Έλληνες διαθέτουμε ένα πλούτο συναισθηματικό, το οποίο είναι αξιαγάπητο και αποτελεί πολύτιμο εθνικό στοιχείο του χαρακτήρα μας. Όμως, δεν διαθέτουμε εκείνη την δύναμη η οποία να το συμμαζεύει και να το μορφοποιεί. Όταν δεν συμμαζεύεται το αίσθημα, γίνεται κουτοπονηριά. Και γιατί δεν μπορούμε να μαζέψουμε το συναίσθημα; Διότι πολύ απλά, δεν έχουμε μάθει μέσα από την κουλτούρα μας να χειριζόμαστε την λογική. Η λογική έχει καθολικές αξίες: Το 1+1=2 ισχύει για όλη την οικουμένη! Δεν επιτρέπει συναισθηματισμούς, ούτε παρερμηνείες. Σήμερα, υπό την πίεση των γεγονότων, υποχρεωνόμαστε να βάλουμε σε μια τάξη το συναίσθημά μας, το οποίο υποφέρει μέσα στην κοινωνική μας πραγματικότητα επειδή δεν μπορεί να συμμαζευτεί. Το συναίσθημα είναι τρομακτικός πλούτος, αλλά πρέπει να παίρνει μορφή. Οι αγανακτισμένοι δεν ξέρουν να αρθρώσουν αυτό που τους ενώνει. Αυτά που λέγονται στις πλατείες δεν έχουν σχέση με αυτό καθεαυτό το γεγονός. Το γεγονός της κοινής παρουσίας και προσελεύσεως στις συγκεντρώσεις φωνάζει απλά και δυνατά: Διεκδικούμε Μέλλον!  Δεν θέλουμε πια να ζούμε σε μια κουλτούρα παρελθόντος. Ζητάμε διέξοδο στο δομικό αυτό πρόβλημα της κοινωνίας που ζει πεισματικά στο χτες και μας εμποδίζει να δούμε τι θα κάνουμε αύριο. Δεν το ξέρουμε, αλλά Ζητάμε Μέλλον!

Η ενότητα έχει ως χρόνο τον μέλλοντα, η διάσπαση έχει ως χρόνο το παρελθόν. Δεν πειράζει εάν βλέπουμε το μέλλον διαφορετικά ο καθένας μας’ αυτό είναι ζωή. Αν το μέλλον μας ενώνει, σημαίνει ότι αναλαμβάνουμε ρίσκα. Και όταν αναλαμβάνεις ρίσκα συμμαζεύεσαι. Όταν ζεις στο παρελθόν είσαι έτοιμος να πεις ότι σου κατεβαίνει στο μυαλό, χωρίς κανένα τίμημα. Το παρελθόν δεν έχει τιμήματα για τις τρέλες, το μέλλον έχει.

Έχει ευθύνη : Responsibility! Από το Response που σημαίνει Αντίδραση και το Ability που σημαίνει Ικανότητα. Ευθύνη ίσον Ικανότητα Αντίδρασης! Μην λες τη λέξη ευθύνη, λέγε Ικανότητα Αντίδρασης. «Ποιος έχει την ικανότητα αντίδρασης σε αυτό το συγκεκριμένο περιστατικό; Αυτός έχει την ευθύνη». Πρέπει να σταματήσουμε να θεωρούμε την ευθύνη ως μια καυτή πατάτα που την πετάει ο ένας στον άλλον.

Η κουλτούρα μας καλείται σήμερα να ωριμάσει και οι συμπολίτες μας να μεγαλώσουν. Είμαστε ένας έθνος από παιδιά. Το πρόβλημα μας είναι ένας παιδισμός. Τρυφερός και συμπαθέστατος αλλά πρέπει να μεγαλώσουμε. Να στρέψουμε το βλέμμα μας στο μέλλον και να δώσουμε μορφή στο πλούσιο συναίσθημα μας, όπως οι σπουδαίοι καλλιτέχνες και ποιητές μας που με την δουλειά τους βάζουνε σε τάξη τον εσωτερικό μας κόσμο. Γι’αυτό τους αγαπάμε και τους χρειαζόμαστε.

Οι καταστάσεις μας πιέζουν όλους να ωριμάσουμε. Κάνουμε σιγά-σιγά το πρώτο βήμα προς την κατανόηση των λογικών λύσεων. Πρέπει να πάρουμε την ευθύνη που αναλογεί στον καθένα μας και όχι να εφευρίσκουμε συνεχώς εχθρούς σε αμερικάνους, μασόνους, εβραίους κλπ. που μας απειλούν και μας ψεκάζουν συνεχώς. Όλα αυτά είναι ανεύθυνα, τοποθετείς την ευθύνη έξω από εσένα. Δεν πιστεύεις ότι εσύ έχεις την ικανότητα αντίδρασης σε τίποτα. Δεν έχεις εσύ την ευθύνη γι’ αυτά που σου συμβαίνουν. Την έχει ο θεός που δεν σου κάνει τα χατίρια, ο πολιτικός που διαφθείρεται, τα άστρα που δεν σου κάθονται όπως θέλεις, οι προηγούμενες ζωές και πάει κλαίγοντας… Μόνο εμείς δεν φταίμε!  

Η κρίση είναι μοναδική ευκαιρία να σκεφτούμε ότι συμμετέχουμε σε ύψιστο βαθμό στα προβλήματά μας, και αντί να τα φορτώνουμε σε τρίτους, να σκεφτούμε την όλη ιστορία με βάση εμάς τους ίδιους.

Ομιλία Δημήτρη Μπουραντά

Ο Δημήτρης Μπουραντάς στη Ρόδο from digital dreams on Vimeo.

Το παλιό νοσοκομείο

Το παλιό Νοσοκομείο της Ρόδου from digital dreams on Vimeo.

Ροδίνι 2011

Rodini from digital dreams on Vimeo.

ΡΟΔΙΝΙ 5 ΙΟΥΝΙΟΥ 2011

ΡΟΔΙΝΙ from digital dreams on Vimeo.

ΑΚΤΑΙΟΝ 25 Μαρτίου 2011

Ο φίλος μου ο Δημητράκης... (όχι κατά Ψαθά..)

Σαν παρωδία ταινίας, βγαλμένης από τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο, μοιάζουν όλα όσα διαδραματίζονται στη χώρα μας το τελευταίο διάστημα. Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες όλο και μίας νέας ιστορίας απαξίωσης του πολιτικού γίγνεσθαι, διακωμώδησης των θεσμών και έναρξης ενός νέου «πολέμου» στα πεζοδρόμια και στις πλατείες, που αντί για τα όπλα αυτή τη φορά στηρίζεται στα γιαούρτια.
Την ώρα που η χώρα μας στενάζει από τα αλλεπάλληλα οικονομικά μέτρα, η ανεργία διώχνει τα παιδιά μας, η εγκληματικότητα αυξάνεται και οι Τούρκοι ετοιμάζονται να αγοράσουν ελληνικά νησιά, κάποιοι συνεχίζουν απτόητοι το... έργο κατεδάφισης της πολιτικής μας σκηνής, αλλοίωσης της δημοκρατίας και πλήρους εξευτελισμού της χώρας μας.
Ακόμη κι αν απειλούνται συγγενικά τους πρόσωπα η τίθεται σε κίνδυνο η ζωή τους, ακόμη κι αν πιέστηκαν να συνηγορήσουν είτε επηρεάστηκαν από τον φίλο τους τον «Δημητράκη της Λαμίας», που με τις παροτρύνσεις του έγινε γνωστός σε όλο το πανελλήνιο, δεν παύουν να είναι υπόλογοι. Είναι υπόλογοι απέναντι σε κάθε Έλληνα και στην ίδια τους την χώρα για την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου, παρόλο που γνωρίζουν πολύ καλά ότι και αυτό είναι προδιαγεγραμμένο ότι θα αποτύχει. Οι χειρισμοί τους γίνονται με τρόπο που δείχνει ότι οι πολιτικοί ταγοί αυτής της χώρας, δυστυχώς, ετεροκατευθύνονται και καλύπτονται, αγκιστρωμένοι στις βουλευτικές τους καρέκλες, πίσω από την υποτιθέμενη κομματική πειθαρχία.
Εκμεταλλεύτηκαν και χρησιμοποίησαν με μαεστρία την ψήφο του λαού και δεν σκέφτηκαν ούτε στιγμή ότι δεν εκλέχτηκαν για να οδηγήσουν την χώρα στον γκρεμό αλλά για να στηρίξουν την ανάπτυξή της και να συμβάλουν στην προάσπιση των δικαιωμάτων κάθε πολίτη, διαφυλάσσοντας την κοινωνική ευρυθμία και συνοχή. Συνηγόρησαν με την άσκηση μίας ανεδαφικής πολιτικής υπέρ μίας πλαστής σωτηρίας, που και οι ίδιοι γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν μπορεί να επιτευχθεί με μνημόνια, μεσοπρόθεσμα και αφαίμαξη των πολιτών.
Γνωρίζουν φυσικά πολύ καλά ότι η ανάπτυξη αυτής της χώρας δεν επιτυγχάνεται με την καταδίκη των περισσότερων κοινωνικών ομάδων στην εξαθλίωση και με τον περιορισμό κάθε επενδυτικής δραστηριότητας, που οδηγεί την χώρα σε μαρασμό και οικονομική ασφυξία.
Η ψήφος τους για το μεσοπρόθεσμο ισοδυναμεί με καταδίκη του ελληνικού λαού σε έναν γολγοθά, που δύσκολα θα έχει τέλος. Τα κροκοδίλεια δάκρυα τους για τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας πλέον δεν πείθουν και δεν μας ξεγελούν. Χορτάσαμε από παχιά λόγια και εξαγγελίες. Τα λεφτά που τόσο απλόχερα προεκλογικά υπόσχονταν ότι υπάρχουν εξαφανίστηκαν για μαγείας για να καταλήξουμε στο «μαζί τα φάγαμε»
Αναμφισβήτητα, ο Έλληνας θέλει να βολεύεται και να περνά καλά . Τον έμαθαν, όμως, να σκέφτεται με τον τρόπο αυτό. Κι άντε τώρα να τον πείσουν ότι όλα, όσα είχε καταφέρει μέχρι τώρα, πάνε υπέρ τρόικας και ΔΝΤ. Κι όχι τίποτε άλλο αλλά ο Έλληνας, - καλώς ή κακώς - όταν του πάρουν την μπουκιά από το στόμα, δαγκώνει.
Και οι δαγκωματιές αυτές δεν προέρχονται από τους «τραμπούκους» οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ, όπως θέλουν κάποιοι να πιστεύουν και να διοχετεύουν, αλλά από ανθρώπους που πεινούν, υποφέρουν , έρχονται αντιμέτωποι καθημερινά με τις τράπεζες και την ανελέητη πληρωμή των δόσεων και από ανθρώπους, που νιώθουν ότι κάποιοι εσκεμμένα τους στερούν την αξιοπρέπεια τους.
Φράσεις τύπου ο φίλος μου ο Δημητράκης και τσάμπα μάγκες, που ακούστηκαν στο ελληνικό κοινοβούλιο, προκαλούν την κοινή νοημοσύνη και αποδεικνύουν ότι οι πολιτικοί ιθύνοντες αυτής της χώρας όχι μόνο έχουν χάσει τον έλεγχο αλλά και σύρονται ολοένα και περισσότερο από διάφορα συμφέροντα και από την άσκηση μίας καταστροφικής και χωρίς πυξίδα πολιτικής.
Τα πολιτικά γραφεία πλέον αντί να γεμίζουν από ικανοποιημένους ψηφοφόρους, «περικυκλώνονται» είτε από τα ΜΑΤ είτε από διαμαρτυρόμενους και απογοητευμένους πολίτες που απαιτούν - έστω και αργά - την ψήφο τους πίσω . Και οι βουλευτές που κολακεύονταν από φιλοφρονήσεις και εγκώμια, έρχονται αντιμέτωποι καθημερινά με διαμαρτυρίες και υβριστικά συνθήματα.
Όλα αυτά δείχνουν ότι η πολιτική που ασκούν το τελευταίο διάστημα οι κυβερνώντες, οδηγεί τη χώρα σε επικίνδυνα μονοπάτια. Και αυτό δεν το ισχυρίζονται μόνο οι πολιτικοί τους αντίπαλοι αλλά το βροντοφωνάζει ολόκληρη η ελληνική κοινωνία, που πλήττεται από τα κατεδαφισμένα συστήματα υγείας, παιδείας και κοινωνικής πρόνοιας, αλλά και από την αλλοίωση της δημοκρατίας.
Λύση σίγουρα δεν αποτελούν οι τραμπουκισμοί ή οι επικηρύξεις των βουλευτών που μας θυμίζουν σκηνές φαρ – ουέστ. Λύση δεν αποτελεί, όμως, και η πλήρης υποταγή των πολιτικών του τόπου μας στις εντολές των ξένων, αγνοώντας το ελληνικό συμφέρον.
Έχουμε χορτάσει από εντολοδόχους. Ήρθε η ώρα οι υπαίτιοι αυτής της ιλαροτραγωδίας, που παίζεται καθημερινά στους δρόμους, στο Κοινοβούλιο και στις τηλεοπτικές οθόνες, να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να οδηγήσουν την χώρα – όσο κι αν αυτό φαίνεται επώδυνο- σε εκλογές. Από τη στιγμή που οι κυβερνώντες έχουν απολέσει μαζί με την εμπιστοσύνη του λαού και την ψυχραιμία τους και με σπασμωδικές κινήσεις προκαλούν την κοινή γνώμη και παίζουν με τις τσέπες και τα νεύρα μας ήρθε η ώρα να μας απεγκλωβίσουν από τα καθημερινά αδιέξοδα. Ας μας δώσουν έστω και τώρα τη δυνατότητα να διεκδικήσουμε εμείς οι ίδιοι τις λύσεις που θέλουμε και αυτούς που θέλουμε και μπορούν να μας εκπροσωπούν, γιατί σίγουρα υπάρχουν και πολιτικοί που έχουν συναίσθηση τους χρέους τους απέναντι στον ελληνικό λαό. .
Άλλωστε μόνο τότε ο Δημητράκης της Λαμίας και της διπλανής μας πόρτας θα μετατραπεί από τσάμπα μάγκα σε πρωταγωνιστή των εξελίξεων και ρυθμιστή της ίδιας του της ζωής. .

Ελληνική κρίση και σύγκρουση γενεών

           Ποιος έφτιαξε την Ελλάδα που ζούμε;

                  Αν παρατηρήσουμε με τη δέουσα ψυχραιμία όλους όσους διαχειρίζονται συνολικά την ελληνική κρίση, είτε από την πλευρά της πολιτικής ηγεσίας είτε από τον κόσμο των συνδικαλιστών είτε από τα ΜΜΕ ακόμη και από την πλευρά των απλών πολιτών- στο βαθμό που τους αναλογεί - το κοινό χαρακτηριστικό τους, το ουσιώδες σημείο τομής δεν είναι άλλο από το "ανήκειν" σε μια γενιά αντιλήψεων και πρακτικών παρωχημένων και όπως αποδεικνύεται καταστρεπτικών.
                  Η γενιά των "διαχειριστών" φρόντισε αργά και συστηματικά - ενίοτε και με κάλυμμα την εκάστοτε κυριαρχούσα ιδεολογία - να υψώσει τείχη και περιορισμούς, ώστε να καταλήγουν σε αυτήν και να λειτουργούν υπέρ αυτής τόσο οι διαθέσιμοι πόροι του παρόντος όσο και του μέλλοντος, δανειζόμενη αδηφάγα από τις μελλοντικές γενιές.
                  Τα προνόμια, οι συντάξεις, οι οικονομικοί και επαγγελματικοί ασφυκτικοί περιορισμοί είναι "εφευρήματα" αυτής της γενιάς, η οποία ακόμη και σήμερα ανθίσταται στην αλλαγή και προσπαθεί να "μεταθέσει" κι άλλα βάρη στο μέλλον. "Επιμήκυνση του χρέους" φωνάζουν, δηλαδή προσθέστε κι άλλα βάρη στις επόμενες γενιές κι αφήστε μας να απολαύσουμε τα κεκτημένα μας.
                 "Μην ανοίγετε τα κλειστά επαγγέλματα" κραυγάζουν, ώστε να καταστεί ακόμη πιο δύσκολη η ένταξη νέων επαγγελματιών - και αναγκαστικά φρέσκων ιδεών - αφαιρώντας τους μερίδιο αγοράς σε έναν νέο ανταγωνισμό.
                 Σε όποιο τομέα της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής ζωής κι αν κοιτάξει κανείς θα διακρίνει μια ομάδα μικρή ή μεγάλη περισπούδαστων "γηραιών" που βαθυστόχαστα θα αποφαίνονται για το πόσο χρήσιμα είναι - καμιά φορά ακόμη και ταυτίζοντας τα μικροσυμφέροντά τους με την ιδέα της πατρίδας - τα προνόμια που "κατακτήθηκαν με αγώνες".

                 Ένα πανίσχυρο "κύμα" νέων αντιλήψεων, νέων πολιτικών θέσεων, νέας οικονομίας και νέων τεχνολογιών έρχεται να "χτυπήσει" την Ελλάδα που "αντιστέκεται" προτιμώντας τη χρεωκοπία από την αλλαγή.

•           Αφήστε τη Διαχείριση της Κρίσης στη Γενιά που Έρχεται!

                  Η μοναδική ελπίδα να διαφύγει η Ελλάδα μια μακροχρόνια κατάσταση κρίσης - ένα θανατηφόρο σπιράλ- δεν είναι ούτε τα ευχολόγια ούτε οι ψυμιθιασμένοι πολιτικοί φορείς γηρασμένων ιδεών. Είναι η παραίτηση της προηγούμενης γενιάς και η δυναμική ανάληψη των ευθυνών από την επόμενη. Η "αποστρατεία" όσων επιμένουν να συντηρούν μια αντιπαραγωγική οικονομία δάνειων μπαλωμάτων, προορισμένων να στηρίζουν τα "οφειλόμενα".
                  Αφήστε τη νέα γενιά - όλους τους ανθρώπους κάτω των 30 δηλαδή - να πλημμυρίσουν με τις νέες τεχνολογίες, τις νέες αντιλήψεις και τις νέες ικανότητές τους όλο τον παραγωγικό ιστό.
                 Αφήστε τους να ανοίξουν τις ηλεκτρονικές τους επιχειρήσεις τους, να συλλέξουν τους φόρους να διοικήσουν τα ασφαλιστικά ταμεία, να μανατζάρουν τις ΔΕΚΟ. Βγάλτε από τις δομές όλους όσους μιλούν για "μονιμότητα", "κεκτημένα", "συμβάσεις", "συντάξεις", "επιδόματα", "κατώτατο μισθό" κι όλο το λεξιλόγιο της προηγούμενης γενιάς.

•          Ευχή ή Πράξη;

                 Όλα τα παραπάνω μπορεί να ακούγονται θεωρητικά. Μπορούν όμως να γίνουν πράξη αύριο και να απομακρυνθεί ο πέλεκυς του χρέους, της επιτήρησης και του Μνημονίου μεθαύριο. Πως; Εμείς προτείνουμε δέκα μέτρα άμεσης εφαρμογής και μηδενικού οικονομικού κόστους, με μεγάλο όμως κόστος για τη "γενιά που φεύγει". Οπότε και θα αντισταθεί σθεναρά σε όποια προσπάθεια υιοθέτησής τους.

1.                      Πλήρη ελευθερία οικονομικής δραστηριότητας για όλους όσους είναι από 15 έως 30 ετών. Συγκεκριμένα, οι νέοι θα πρέπει να μπορούν να ανοίγουν και να κλείνουν ατομικές επιχειρήσεις - όποιες επιχειρήσεις επιθυμούν και τους επιτρέπουν τα ακαδημαϊκά, επαγγελματικά ή σωματικά προσόντα τους, χωρίς περιορισμούς: φαρμακεία, συμβολαιογραφεία, φορτηγά, ταξί, ΚΤΕΛ, ψαρόβαρκες τα πάντα - μέσα σε 24 ώρες με μια υπογραφή. Επίσης, όταν λέμε πλήρη οικονομική ελευθερία εννοούμε πλήρη. Οι κάτω των 30 θα πρέπει να μπορούν να εργάζονται όπως οι ίδιοι επιθυμούν. Θέλουν να είναι ελεύθεροι επαγγελματίες το πρωί και σερβιτόροι το βράδυ; Θέλουν να εργάζονται part-time  ως ασφαλιστές και ταυτόχρονα να ασκούν το επάγγελμα του κτηνίατρου; Ναι, οι κάτω των 30 θα πρέπει να μπορούν. 
2.                       Πλήρης εφοριακή και ασφαλιστική ασυλία για όσους κάτω των 30 ανοίγουν ηλεκτρονική επιχείρηση, χωρίς  φυσική υπόσταση κι εγκαταστάσεις. Θέλει ο 15χρονος να φτιάξει προγραμματάκια για το iPhone και να τα πουλάει στο διαδίκτυο; Να μπορεί να το κάνει. Χωρίς ταμεία, βιβλία και εφορίες. Θέλει ο φοιτητής να πουλήσει μαρμελάδες στη Γουινέα για να βγάζει τα έξοδά του; Κι αυτός να μπορεί να το κάνει. Θέλει όμως και η άνεργη να φτιάχνει κουλουράκια και να τα πουλάει στο ηλεκτρονικό της κατάστημα; Ναι. Είναι ανόητο στην εποχή του web να περιορίζεις τη διαδικτυακή οικονομική ελευθερία με τους ίδιους όρους που περιορίζεις τη φυσική οικονομία. Αν η επιχείρηση πάει καλά και τη συνεχίζει ο νέος μετά τα 30 του, τότε μάλιστα να πας και να τον φορολογήσεις. Αλλιώς τι θα φορολογούσες; τους καφέδες που θα έπινε ως άνεργος;
3.                    Θέσπιση συντελεστή βαρύτητας άνω του 50% και αντιστρόφως ανάλογα της ηλικίας για τους κάτω των 30 επιχειρηματίες, για προτίμηση εταιρειών νέων επιχειρηματιών που συμμετέχουν σε διαγωνισμούς προμηθειών ή παροχής υπηρεσιών του Δημοσίου. Αν το σκεφτείτε βαθύτερα, θα μας απαλλάξει από πολλά "τρωκτικά".
4.                      Πλήρης φορολογική και ασφαλιστική απαλλαγή για εταιρείες επιχειρηματιών που παρουσιάζουν και συγκροτούνται γύρω από την ανάπτυξη επιχειρηματικών καινοτομιών. Η επέκταση του χρόνου της απαλλαγής θα επιτυγχάνεται μόνο με επιπλέον καινοτομίες.
5.                       Κάθε επιχείρηση που απαρτίζεται στο 100% από ανθρώπους κάτω των 30 και ασκεί συναφές αντικείμενο, θα μπορεί να ανταγωνίζεται ελεύθερα και χωρίς άλλες διαδικασίες διαγωνισμούς κλπ, επί ίσοις όροις τις αντίστοιχες υπηρεσίες του Δημοσίου, πλην των τομέων της Άμυνας, της Ασφάλειας και της Δικαιοσύνης. Για παράδειγμα, μια επιχειρηματική ομάδα 50 νέων θα μπορούν να συγκροτούν ένα ιδιωτικό ΚΕΠ, όπου - με ακριβώς τις ίδιες εγγυήσεις - θα διεκπεραιώνονται οι υποθέσεις των πολιτών, κάτι ανάλογο με τα ιδιωτικά ΚΤΕΟ, έναντι αντιτίμου. Αντίστοιχες εταιρείες - επαναλαμβάνω μόνο από νέους ανθρώπους - θα μπορούν να επιχειρούν στους τομείς των μεταφορών, της Παιδείας, της ανακύκλωσης και αλλού. Ευχαρίστως θα έδινα 50 ευρώ να αδειάσει επιτέλους ο κάδος της ανακύκλωσης μπροστά από το σπίτι που μένω, αντί να περιμένω το Δήμο πότε θα ξεμπλέξει με τα εκλογικά του συμπλέγματα. Το σκεπτικό είναι οι νέοι να είναι σε θέση να "αποσπούν" κομμάτια του αντιπαραγωγικού Δημοσίου και να το μετατρέπουν σε επιχειρηματικότητα, πριν προλάβει ο χρόνος να τους μετατρέψει κι αυτούς σε "συνταξιούχους υπάλληλους".
6.                        Σε απομονωμένες περιοχές της χώρας δημιουργία "πάρκων ελεύθερης επιχειρηματικότητας", όπου θα μπορούν νέοι κάτω των 30 να λειτουργούν μεταποιητικές ή γενικά "ελαφρές" επιχειρήσεις και θα μπορούν να εργάζονται ελεύθερα, χωρίς συμβάσεις και περιορισμούς, όσοι πολίτες - ημεδαποί και αλλοδαποί - επιθυμούν και για όσο χρόνο επιθυμούν, χωρίς άλλες διατυπώσεις. Απαράβατος όρος για τη λειτουργία των πάρκων ελεύθερης επιχειρηματικότητας η χρήση μόνο ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και βεβαίως η τήρηση των κανόνων υγιεινής και ασφάλειας των εργαζομένων. Τα θέματα της ασφάλισής τους θα μπορούσαν να λυθούν με την προαγορά ειδικών κουπονιών, ενώ ο μοναδικός φόρος θα ήταν ο ΦΠΑ από την πώληση των προϊόντων. Για παράδειγμα, αν κάποιος νέος θέλει να συστήσει επιχείρηση με έργα λαϊκής τέχνης, αντί να τα εισάγουμε από την Κίνα όπως σήμερα: Πηγαίνει στο "πάρκο" που θα βρίσκεται ας πούμε σε ένα χωριό της Σαμοθράκης. "Στήνει" την επιχείρηση, όπου εργάζονται το καλοκαίρι φοιτητές ή το χειμώνα εποχικά απασχολούμενοι ή περαστικοί αλλοδαποί κλπ. Οι δυνατότητες είναι ατελείωτες. Στη μουσική παραγωγή, στην τέχνη, στην πληροφορική και αλλού.
7.                        Συμπερίληψη στα εκπαιδευτικά προγράμματα της Β'βάθμιας και Γ' βάθμιας εκπαίδευσης ειδικού αριθμού ωρών παροχής και εργασίας στον εθελοντισμό και σε κοινωφελή έργα. Ναι, λοιπόν όπως σε όλες τις σοβαρές χώρες δεν μπορείς να είσαι πτυχιούχος ή επιστήμονας αν δεν έχεις αποδείξει ότι είσαι χρήσιμος για την κοινωνία. Δεν θα μπορείς να παίρνεις το πτυχίο σου αν δεν έχεις εργαστεί ένα ελάχιστο αριθμό ωρών στον εθελοντισμό. Αν δεν έχεις συμμετάσχει σε προγράμματα βοήθειας σε γέροντες στη γειτονιά σου, αν δεν έχεις μαγειρέψει για τους άστεγους και τους άπορους, αν δεν έχεις οργανώσει με μεράκι και αγάπη μια γιορτή για τα πιτσιρίκια, αν δεν έχεις συμμετάσχει σε αναδάσωση. Με έναν ελάχιστο αριθμό ωρών εθελοντισμού για να "περάσεις" το μάθημα και βεβαίως έναν καλύτερο βαθμό πτυχίου συνολικά αν έχεις διακριθεί και σ' αυτόν τον τομέα. Τέτοια προγράμματα έχουν τεράστιο πολλαπλό όφελος και βεβαίως και οικονομικό, αφού εξοικονομούν τεράστιους πόρους για τους Δήμους. Για παράδειγμα, φοιτητές ΤΕΦΑΑ μπορούν να  παρέχουν εθελοντική εργασία προπονώντας παιδιά τα Σαββατοκύριακα στα σχολειά ή μαθητές που καθαρίζουν εθελοντικά τις ακτές ή τα πάρκα, απελευθερώνουν κονδύλια και θέσεις εργασίας από το δημόσιο. Ακούγεται αθώο, αλλά δεν είναι. Μόνο με αυτή τη μέθοδο μπορούν να ξεπεραστούν τα φαινόμενα "αργόμισθων" ή "κομματικών" ή "προσωπικών" τοποθετήσεων υπαλλήλων σε Δήμους.
8.                        Καθιέρωση του "Σαββατοκύριακου των νέων" όπου τα Σαββατοκύριακα  ή τις μη εργάσιμες ημέρες  εταιρείες - όπως Τράπεζες, Καταστήματα ή άλλες κατάλληλες επιχειρήσεις ακόμη και δημόσιες υπηρεσίες (όχι βεβαίως στην παρούσα φάση για το δημόσιο) - θα μπορούν να είναι ανοικτά,  με υπαλλήλους τους μαθητευόμενους νέους που διαθέτουν την κατάλληλη θεωρητική εκπαίδευση, και είναι κάτω των 30, χωρίς άλλη διατύπωση ή υποχρέωση ούτε από μέρους των εργοδοτών ούτε από μέρους των εργαζομένων/μαθητευομένων. Για το διήμερο αργίας, ο νέος θα αμείβεται με ένα ποσό, θα μαθητεύει στην αγορά εργασίας και ταυτόχρονα θα μπορεί να συμπληρώνει το εισόδημά του, η εταιρία δεν θα επιβαρύνει τους υπαλλήλους της και ταυτόχρονα θα διευρύνει τον κύκλο εργασιών της αλλά και θα διευκολύνονται οι εργαζόμενοι καταναλωτές ή πολίτες.  Βεβαίως το κράτος θα εισπράττει περισσότερο φόρο από την αύξηση του κύκλου εργασιών. Εκείνοι που αισθάνονται ότι χρειάζονται καλύτερη εξυπηρέτηση θα μπορούν να επιλέγουν κάποια εργάσιμη ημέρα και ώρα όπως ακριβώς κάνουν και σήμερα. 
9.                         Καθιέρωση του "νεανικού φόρου" στις μεγάλες κερδοφόρες επιχειρήσεις. Όχι, δεν πρόκειται για καινούριο φόρο,  μην τρομάζετε, στη ουσία είναι μια "έξυπνη" φοροαπαλλαγή. Απλά κάθε εταιρεία, σταθμίζοντας ανάλογα και σύμφωνα με τις ανάγκες της, θα μπορεί να απαλλάσσεται από ένα ποσοστό της φορολογίας της αν δανειοδοτεί - μέχρι ενός ορισμένου μικρού σχετικά ποσού - έναν νέο επιχειρηματία κάτω των 30. Παράδειγμα; Αντί η εταιρεία να πληρώσει φόρο ας πούμε 100.000 ευρώ, θα μπορεί να πληρώνει 90.000, αν τα 5.000 τα χορηγεί ως δάνειο - με ευνοϊκούς όρους εννοείται - σε έναν νέο επιχειρηματία, πάντοτε κάτω των 30 ετών. Τα οφέλη είναι τεράστια. Το κράτος δε χάνει πολλά από φόρους. Επενδύει χωρίς κόστος σε μια νέα επιχείρηση στηρίζοντας θέσεις εργασίας και δεν αναγκάζει την μεγάλη εταιρεία να προσλάβει. Από το νέο κύκλο παραγωγής θα προκύψουν νέα έσοδα για το Κράτος. Αν πολλαπλασιάσετε τα μεγέθη, θα διαπιστώσετε ότι η κυκλοφορία του κεφαλαίου θα αυξηθεί κατακόρυφα, χωρίς να φτιάξουμε ούτε ένα νέο ταμείο, ούτε να εμπλακούν Τράπεζες κλπ, ενώ από τη σχέση νέων επιχειρηματιών και επιχειρήσεων μόνο επιπρόσθετα οφέλη θα έχουμε. Και βεβαίως κανένα κράτος δεν μπορεί να κρίνει καλύτερα από το μάνατζερ μιας μεγάλης επιχείρησης αν τα λεφτά του "θα πιάσουν τόπο".
10.                            Εφαρμογή στο Δημόσιο νέων μεθόδων marketing, που οι υπάλληλοι και οι μηχανισμοί του ουδέποτε πρόκειται να αναλάβουν ή να εφαρμόσουν με επιτυχία. Δεν αναφερόμαστε σε εταιρείες, αλλά σε νέους ανθρώπους με όρεξη για δουλειά. Παράδειγμα; Η ανάθεση σε νέους ασφαλιστές - έναντι προμήθειας και όχι σταθερού μισθού ή αμοιβής ή "μονιμότητας" κι άλλων φαιδρών - της είσπραξης των οφειλομένων ασφαλίστρων και της προώθησης των "προϊόντων" των ασφαλιστικών ταμείων. Η τριβή με τον ανταγωνισμό και την αγορά θα ωφελήσει όλα τα μέρη. Άλλο παράδειγμα; Η χρήση μεθόδων door-to-door  για την διεκπεραίωση υποθέσεων των πολιτών με τις δημόσιες υπηρεσίες, έναντι αμοιβής που θα καταβάλλει ο πολίτης εφόσον επιθυμεί να μην περιμένει σε ουρές ή να κάνει άσκοπες μετακινήσεις, ή να χάνει μεροκάματα.  Θες να πληρώσεις την εφορία σου από το σπίτι ή από τη δουλειά σου; Σου στέλνει το νεαρό-courier, που είπαμε δουλεύει με ποσοστά, η εφορία και με μικρή προμήθεια από το φόρο η δουλειά τέλειωσε. Δεν είναι καλύτερα να εισπράξει ο έφορος 90 τώρα από...το τίποτα και μετά από 10 περαιώσεις; Νομίζω ναι. Θες να γράψεις το παιδί στο σχολείο; Έρχεται στο σπίτι το ένας καλοντυμένος νεαρός ή νεαρά, εγκεκριμένος από το σχολειό αλλά όχι υπάλληλος, απλά "τσεκαρισμένος" από το δημόσιο,  παίρνει τα χαρτιά σου, σου επιστρέφει τη βεβαίωση εγγραφής, του δίνεις και 5 ή 10 ευρώ και τέρμα. Αλλιώς χάσε ένα μεροκάματο εσύ και τρέχα να μαζεύεις πιστοποιητικά. Και μη μου πει κανείς ότι θα επιλέξουν τους "δικούς τους". Απλούστατα η κάθε δημόσια υπηρεσία - αν δεν υπάρχει σοβαρό κώλυμα λόγω ποινικής καταδίκης ας πούμε - θα τους "εγκρίνει" όλους, αφού δεν πρόκειται περί πρόσληψης αλλά ελεύθερης εργασίας και ο ανταγωνισμός σε τιμές και ποιότητα εξυπηρέτησης θα αναδείξει τους καλύτερους. Τόσο απλά. Ο  κατάλογος είναι ατελείωτος και η εγκαθίδρυση μορφών του ελεύθερου ανταγωνισμού στο Δημόσιο είναι ένας καλός "μοχλός" για να το "ξεκουνήσει" από την αδράνειά του. 

•             Και Λοιπόν Ποιο Είναι το Σύνθημα;

                    Όλα τα μέτρα που λήφθησαν μέχρι τώρα αλλά και αυτά που θα ληφθούν στο μέλλον βασίζονται στη λογική του "καταναγκασμού". "Πληρώστε", "Δουλέψτε", "Ζήστε με λιγότερα". Άλλα βασίζονται ή δεσμεύονται από τη λογική του κομματισμού. "Ορίστε Επιτροπές", "Συγκροτήστε Οργανισμούς" "Κόψτε από τους άλλους κι όχι από τους δικούς μας".
                     Μόνο μέτρα που βασίζονται στην ελεύθερη οικονομία - στην πραγματικά ελεύθερη οικονομία - μπορούν να απαλλάξουν την Ελλάδα από το φάσμα της χρεωκοπίας. Και μόνο οι νέοι - εφόσον δεν τους κρατάμε κι όσους δεν μπλέξαμε ακόμα σφιγμένους στα κομματικά δεσμά και σε χρωματιστές παρωπίδες - έχουν τη δύναμη να "τραβήξουν το κάρο". Αν τους υποσχεθούμε και πάλι νέες θυσίες για ένα μέλλον "στο Δημόσιο" και πομφόλυγες δι' υπονοουμένων για "ανθρώπινες συνταξεις" κι άλλα ουτοπικά όχι μόνο θα έχουμε κλέψει κι άλλα από το μέλλον τους αλλά θα τους έχουμε ξεγελάσει κιόλας. Απλά θα τους έχουμε "εκμεταλλευτεί" ώστε να παπαγαλίζουν κι αυτοί άκριτα με τη σειρά τους τα κομματικά τσιατάτα, τα ρήματα της εξάρτησης και της υποταγής:"διορίστε μας", "επιδοτήστε μας", "συνταξιοδοτήστε μας".
                     Επιτέλους, το σύνθημα ας γίνει: Αναδομήστε την Ελλάδα, Όχι το Χρέος

Πόσο αγαπάμε αυτόν τον τόπο;

Πέτρος Μάρκαρης

Από εκείνη την Τετάρτη, όταν ψηφιζόταν το Μεσοπρόθεσμο στη Βουλή και όλοι παρακολουθούσαμε, άφωνοι και ανήμποροι, την καταστροφή του κέντρου της Αθήνας, ένα ερώτημα βασανίζει το μυαλό μου: πόσο αγαπάμε αυτό τον τόπο;

Καταρχήν επιβάλλεται να κάνω δυο διευκρινίσεις: πρώτον, το ερώτημα δεν περιορίζεται στα γεγονότα της Τετάρτης. Και δεύτερον, το ερώτημα δε θέτει υπό αμφισβήτηση την προθυμία του κάθε Ελληνα να υπερασπιστεί τα πάτρια εδάφη μπροστά σε οποιοδήποτε έξωθεν κίνδυνο.

Συνεπώς, το ερώτημα επικεντρώνεται στο πόσο αγαπάμε αυτό τον τόπο, όταν συμβιώνουμε μέσα στην επικράτεια του, με τις δομές και τους θεσμούς του, δηλαδή στο βαθμό που τον αντιλαμβανόμαστε ως το κοινό μας σπίτι.

Πόσο αγαπάμε, λοιπόν, αυτό τον τόπο, όταν οι πολιτικοί μας σκορπούσαν για δεκαετίες ολόκληρες αλόγιστα τις πιστώσεις που μας έδινε η ΕΕ, για να βγαίνουν στα μπαλκόνια και να εισπράτουν πρώτα ζητωκραυγές και μετά ψήφους;

Πόσο αγαπάμε αυτόν τον τόπο, όταν πάλι οι πολιτικοί μας φόρτωναν αυτόν και τις πλάτες μας με τεράστια δανεικά, για να συντηρούν ένα καταστροφικό πελατειακό κράτος, και μας κοίμιζαν, λέγοντας ότι «η οικονομία μας είναι θωρακισμένη»;

Πόσο αγαπάμε αυτό τον τόπο, όταν ένα κομμάτι από εμάς γέμισε τις τσέπες του με τους πόρους που του ανήκαν, και αδιαφορώντας για την κατάρρευση του;

Πόσο αγαπάμε αυτό τον τόπο, όταν ένα κομμάτι των πολιτών του έχει αυξήσει την περιουσία του με τη συστηματική φοροδιαφυγή, συνεπικουρούμενο από ένα πολιτικό σύστημα, το οποίο έκανε ό,τι μπορούσε για να την ενισχύσει; Και όταν αυτό το κομμάτι κάνει τώρα ό,τι μπορεί για να συμβάλλει στα κέρδη των τραπεζών του εξωτερικού, μεταφέροντας ένα μεγάλο μέρος των ρευστών περιουσιακών του στοιχείων έξω από τη χώρα;

Πόσο αγαπάμε αυτό τον τόπο, όταν εφοριακοί που τοποθετήθηκαν, για να μεριμνήσουν για την είσπραξη εσόδων του κράτους, διαγράφουν συστηματικά ένα μεγάλο κομμάτι των εσόδων αυτών, αρκεί ένα ποσοστό τους να βρει το δρόμο για τις τσέπες τους;

Πόσο αγαπάμε αυτό τον τόπο, όταν του στερούμε τις επενδύσεις που έχει ανάγκη σαν μάννα εξ ουρανού, με απαιτήσεις συγκέντρωσης πακτωλού εγγράφων, τα οποία μοναδικό σκοπό έχουν το «γρηγορόσημο», που θα εισπράξουν υπάλληλοι του Δημοσίου και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης;

Πόσο αγαπάμε αυτό τον τόπο, όταν νοσοκομειακοί γιατροί έχουν αναγάγει το fakellaki σε διεθνή ορολογία διαφθοράς, εκμεταλλευόμενοι την αγωνία των ασθενών, και εξαπατώντας τους φορολογούμενους που τους πληρώνουν, ενώ εισπράττουν ταυτόχρονα, μαύρο, αφορολόγητο, χρήμα;

Πόσο αγαπάμε αυτό τον τόπο, όταν από το 2008 και μετά σπάμε και ρημάζουμε συστηματικά το κέντρο της πρωτεύουσας του, παραλύουμε τον εμπορικό πνεύμονά της και, μάλιστα, σε συνθήκες πτώχευσης, όταν ακόμα και η ελάχιστη εμπορική δραστηριότητα αποτελεί τονωτική ένεση για τη χώρα;

Πόσο αγαπάμε αυτό τον τόπο, όταν η αστυνομία, που είναι επιφορτισμένη να διασφαλίζει την τάξη, παίζει εδώ και χρόνια πετροπόλεμο με μια χούφτα μπαχαλάκηδες, και δε θέλει ή δεν μπορεί να τους συλλάβει, ενώ συχνά εκτονώνεται με επιθέσεις ενάντια σε πολίτες, που δεν έχουν καμιά σχέση με τη βία;

Πόσο αγαπάμε αυτό τον τόπο, όταν καταστρέφουμε το μοναδικό σχεδόν έσοδό του, τον τουρισμό, είτε επειδή μετατρέπουμε την πρωτεύουσα σε πεδίο μάχης, είτε επειδή βάζουμε το στενό κλαδικό συμφέρον πάνω από το γενικό και άλλοτε εμποδίζουμε τα κρουαζιερόπλοια να αποβιβάσουν τους τουρίστες, άλλοτε πάλι εμποδίζουμε τα πλοία της γραμμής να αποπλεύσουν;

Το ερώτημα «πόσο αγαπάμε τον τόπο» δεν παραπέμπει ούτε στην πατριδολατρεία, ούτε σε «ακραιφνή εθνικά φρονήματα», όπως τα λέγαμε παλιά.

Είναι ένα ερώτημα που ζητάει άμεση απάντηση.

Γιατί, αν τον αγαπάμε, τότε θα πρέπει επειγόντως να ξανασκεφτούμε και να επαναπροσδιορίσουμε τη στάση και τη συμπεριφορά μας απέναντί του.

Αν, πάλι, δεν τον αγαπάμε, τότε ας μην περιμένουμε, τουλάχιστον, ότι οι Γερμανοί, οι Γάλλοι, οι Ολλανδοί και τα υπόλοιπα μέλη της ΕΕ θα τον αγαπήσουν περισσότερο από εμάς.

Εκτός κι αν μας διακατέχει η κουτοπόνηρη σκέψη: «Εντάξει, δεν τον αγαπάνε, αλλά δεν τους παίρνει να μη μας βοηθήσουν.»

Η σκέψη αυτή δεν εκφράζει μόνο έναν ακραίο κυνισμό, αλλά και ένα απροκάλυπτο μίσος για τον τόπο.