Οι Έλληνες διαθέτουμε ένα πλούτο συναισθηματικό, το οποίο είναι αξιαγάπητο και αποτελεί πολύτιμο εθνικό στοιχείο του χαρακτήρα μας. Όμως, δεν διαθέτουμε εκείνη την δύναμη η οποία να το συμμαζεύει και να το μορφοποιεί. Όταν δεν συμμαζεύεται το αίσθημα, γίνεται κουτοπονηριά. Και γιατί δεν μπορούμε να μαζέψουμε το συναίσθημα; Διότι πολύ απλά, δεν έχουμε μάθει μέσα από την κουλτούρα μας να χειριζόμαστε την λογική. Η λογική έχει καθολικές αξίες: Το 1+1=2 ισχύει για όλη την οικουμένη! Δεν επιτρέπει συναισθηματισμούς, ούτε παρερμηνείες. Σήμερα, υπό την πίεση των γεγονότων, υποχρεωνόμαστε να βάλουμε σε μια τάξη το συναίσθημά μας, το οποίο υποφέρει μέσα στην κοινωνική μας πραγματικότητα επειδή δεν μπορεί να συμμαζευτεί. Το συναίσθημα είναι τρομακτικός πλούτος, αλλά πρέπει να παίρνει μορφή. Οι αγανακτισμένοι δεν ξέρουν να αρθρώσουν αυτό που τους ενώνει. Αυτά που λέγονται στις πλατείες δεν έχουν σχέση με αυτό καθεαυτό το γεγονός. Το γεγονός της κοινής παρουσίας και προσελεύσεως στις συγκεντρώσεις φωνάζει απλά και δυνατά: Διεκδικούμε Μέλλον! Δεν θέλουμε πια να ζούμε σε μια κουλτούρα παρελθόντος. Ζητάμε διέξοδο στο δομικό αυτό πρόβλημα της κοινωνίας που ζει πεισματικά στο χτες και μας εμποδίζει να δούμε τι θα κάνουμε αύριο. Δεν το ξέρουμε, αλλά Ζητάμε Μέλλον!
Η ενότητα έχει ως χρόνο τον μέλλοντα, η διάσπαση έχει ως χρόνο το παρελθόν. Δεν πειράζει εάν βλέπουμε το μέλλον διαφορετικά ο καθένας μας’ αυτό είναι ζωή. Αν το μέλλον μας ενώνει, σημαίνει ότι αναλαμβάνουμε ρίσκα. Και όταν αναλαμβάνεις ρίσκα συμμαζεύεσαι. Όταν ζεις στο παρελθόν είσαι έτοιμος να πεις ότι σου κατεβαίνει στο μυαλό, χωρίς κανένα τίμημα. Το παρελθόν δεν έχει τιμήματα για τις τρέλες, το μέλλον έχει.
Έχει ευθύνη : Responsibility! Από το Response που σημαίνει Αντίδραση και το Ability που σημαίνει Ικανότητα. Ευθύνη ίσον Ικανότητα Αντίδρασης! Μην λες τη λέξη ευθύνη, λέγε Ικανότητα Αντίδρασης. «Ποιος έχει την ικανότητα αντίδρασης σε αυτό το συγκεκριμένο περιστατικό; Αυτός έχει την ευθύνη». Πρέπει να σταματήσουμε να θεωρούμε την ευθύνη ως μια καυτή πατάτα που την πετάει ο ένας στον άλλον.
Η κουλτούρα μας καλείται σήμερα να ωριμάσει και οι συμπολίτες μας να μεγαλώσουν. Είμαστε ένας έθνος από παιδιά. Το πρόβλημα μας είναι ένας παιδισμός. Τρυφερός και συμπαθέστατος αλλά πρέπει να μεγαλώσουμε. Να στρέψουμε το βλέμμα μας στο μέλλον και να δώσουμε μορφή στο πλούσιο συναίσθημα μας, όπως οι σπουδαίοι καλλιτέχνες και ποιητές μας που με την δουλειά τους βάζουνε σε τάξη τον εσωτερικό μας κόσμο. Γι’αυτό τους αγαπάμε και τους χρειαζόμαστε.
Οι καταστάσεις μας πιέζουν όλους να ωριμάσουμε. Κάνουμε σιγά-σιγά το πρώτο βήμα προς την κατανόηση των λογικών λύσεων. Πρέπει να πάρουμε την ευθύνη που αναλογεί στον καθένα μας και όχι να εφευρίσκουμε συνεχώς εχθρούς σε αμερικάνους, μασόνους, εβραίους κλπ. που μας απειλούν και μας ψεκάζουν συνεχώς. Όλα αυτά είναι ανεύθυνα, τοποθετείς την ευθύνη έξω από εσένα. Δεν πιστεύεις ότι εσύ έχεις την ικανότητα αντίδρασης σε τίποτα. Δεν έχεις εσύ την ευθύνη γι’ αυτά που σου συμβαίνουν. Την έχει ο θεός που δεν σου κάνει τα χατίρια, ο πολιτικός που διαφθείρεται, τα άστρα που δεν σου κάθονται όπως θέλεις, οι προηγούμενες ζωές και πάει κλαίγοντας… Μόνο εμείς δεν φταίμε!
Η κρίση είναι μοναδική ευκαιρία να σκεφτούμε ότι συμμετέχουμε σε ύψιστο βαθμό στα προβλήματά μας, και αντί να τα φορτώνουμε σε τρίτους, να σκεφτούμε την όλη ιστορία με βάση εμάς τους ίδιους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου