Γιατί δεν πληρώνω

Επιστολή Έλληνα φορολογούμενου στο Υπουργείο Οικονομικών: «Αρνούμαι να πληρώσω!!!»


Με την παρούσα επιστολή μου, σας γνωστοποιώ την πρόθεση μου να μην πληρώσω την συμμετοχή μου στην κρίση που περνάει η χώρα μου.


Οι λόγοι είναι απλοί: Εσείς οι πολιτικοί, αλλά και οι δημόσιοι λειτουργοί σας, είχατε την ευκαιρία, αλλά και την εντολή από τον ελληνικό λαό, να διαχειριστείτε τα χρήματα των Ελλήνων φορολογούμενων, όσο και των κοινοτικών κονδυλίων από το 1981 και μετά. Να τα διαχειριστείτε με τέτοιο τρόπο έτσι, ώστε η χώρα να έχει ανάπτυξη και κοινωνικές παροχές. Στα 30 χρόνια αυτό που καταφέρατε είναι κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος για ίδιο όφελος, παραπλάνηση του λαού για δήθεν κοινωνικές παροχές και διόγκωση του δημοσίου τομέα για ψηφοθηρικούς λόγους. ... Καταφέρατε μία χώρα, η οποία από αρχαιοτάτων χρόνων ήταν υπερήφανη και δεν υποδουλωνόταν σε ξένους κατακτητές, εσείς με τις πράξεις σας να την ξανά-υποδουλώσετε.


Το σύνταγμα της χώρας μου μιλάει για την ισότητα των Ελλήνων. Άραγε για ποιά ισότητα μιλάμε; Το συνάδελφο σας κύριο Μαντέλη, τον καταδικάσατε σε φυλάκιση με τριετή αναστολή. Ποινή που αφορούσε δωροδοκία, ψευδή φορολογική δήλωση και τέλος για ζημία, την οποία υπέστη το Ελληνικό Δημόσιο (δηλαδή εγώ, ο Ελληνικός λαός). Γιατί δεν του δεσμεύσατε την περιουσία του; Στο πρόσωπο του κυρίου Μαντέλη, αναφέρομαι και σε όλα τα λαμόγια πολιτικούς και μη, που κλέψανε τον ιδρώτα μου.


Αναρωτιέμαι, εγώ, που δεν θα σας πληρώσω τα 500-1000 ευρώ της εφορίας, τί ποινή θα μου επιβάλλετε, σε σχέση πάντα με την ποινή που επιβάλατε στον κύριο Μαντέλη και στον κάθε κύριο Μαντέλη; Πολύ θα ήθελα να με δικάσει ο δικαστής που δίκασε τον κύριο Μαντέλη και να μου απαγγείλει κατηγορία. Δεν σας πληρώνω, αφού δεν φορολογείτε, δεν εισπράττετε και δεν δεσμεύετε τις περιουσίες αυτών που φοροδιαφεύγουν. Μέχρι σήμερα τα κανάλια αναφέρονται σε 37 δισεκατομμύρια από ανείσπρακτους φόρους, τους οποίους δεν μπορείτε και δεν θέλετε να εισπράξετε. Προχθές ο κύριος Ρακιτζής, αναφέρθηκε σε κρατικό υπάλληλο, η οποία υπεξαίρεσε 16 εκατομμύρια ευρώ και της επιβλήθηκε η ποινή της εξάμηνης διακοπής από την εργασία της.


Και για όλα αυτά ζητάτε να πληρώσω εγώ ο μισθωτός;


• Δεν σας πληρώνω, γιατί αποτύχατε εδώ και 30 χρόνια να φτιάξετε την υγεία, την παιδεία και γενικά όλες εκείνες τις υποδομές που πρέπει να έχει ένα σύγχρονο κράτος.
• Δεν σας πληρώνω, γιατί αναλάβατε την διακυβέρνηση με ψέματα και συνεχίζετε να κυβερνάτε με ψέματα.
• Δεν σας πληρώνω, γιατί δεν έχετε εντολή από τον λαό, να υπογράφετε τέτοιου είδους μνημόνια.
• Δεν σας πληρώνω, γιατί αρνούμαι να ταϊζω 301 ανθρώπους και την κλίκα τους, που το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να προδίδουν τα όνειρα του λαού και να ζούν εις βάρος του.


• Θα πληρώσω την συμμετοχή μου στο κράτος, όταν αυτό αποφασίσει να γίνει δίκαιο και να κατανέμει τα βάρη δίκαια.


• Θα πληρώσω, όταν το κράτος θα λειτουργήσει σαν κράτος και όχι σαν κομματική επιχείρηση με τα «δικά τους» παιδιά.


• Θα πληρώσω, όταν αυτοί που μας κυβερνάνε και οι δημόσιοι λειτουργοί θα λειτουργήσουν για το κοινό συμφέρον και όχι για να φτιάξουν περιουσία.

Τελειώνοντας, θέλω να σας τονίσω ότι ο πολιτικός σας χρόνος (αναφέρομαι σε όλο το πολιτικό σύστημα) τελείωσε. Ο Ραγιάς ξύπνησε, από εδώ και στο εξής θα ακούτε και θα νοιώθετε μόνο την οργή του. Υποδουλώσατε τα όνειρα μου και το μέλλον των παιδιών μου. Πιστέψτε με, δεν έχω τίποτα να χάσω..!

ΟΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΧΡΕΟΚΟΠΗΜΕΝΟΙ

Ζούμε ημέρες όπου ο καθένας μπορεί να πάρει την προσωπική του ιστορία και να ανεβάσει τραγωδία. Μόνο που πάντα θα υπάρχει κάποιος άλλος για να πει κάτι με περισσότερα δάκρυα. Και δεν παρακολουθούμε τον αργό θάνατο της μεσαίας τάξης, φοβούμαι πως βιώνουμε τη βίαιη εξαθλίωση της. Λες και ένα χέρι την έπιασε από τα μαλλιά και της χτυπάει το κεφάλι στον τοίχο. Δεν είναι υπερβολή, είναι καθημερινότητα.

Υπάρχουν άνθρωποι που, πολύ απλά, αυτό το φθινόπωρο δεν θα τα καταφέρουν. Θα σκίσουν χαρτιά, θα τα ρίξουν πάνω από το κεφάλι τους σαν βροχή και θα βγάλουν μία φωνή που δεν γνώριζαν ότι την είχαν.

Εκκαθαριστικό, τέλος ακίνητης περιουσίας, έξοδα παιδιού. Δεν βγαίνει. Απλώς, δεν βγαίνει. Και είναι θέμα που δεν επιδέχεται συζήτηση επί του ιδεολογικού, δεν σηκώνει προβληματισμό για το μέλλον της χώρας και τη θέση της στην Ευρώπη. Ναι, πιστεύεις και εσύ ότι η χρεοκοπία ή η έξοδος από το ευρώ θα γυρίσουν τη χώρα στο τέλος του εμφυλίου. Εννοείται πως θα ήθελες να φυτέψεις Μέγαρα Μουσικής ακόμα και στην ύπαιθρο για να ανθίσουν ισχυρότεροι δεσμοί με τον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Φοβάσαι για τα παιδιά σου, κρυώνεις στη σκιά των Βαλκανίων. Αλλά δεν υπάρχει σάλιο ούτε για φτύσιμο. Πάει, τελείωσε. Δεν υπάρχουν λεφτά. Το λίπος κάηκε, ο λογαριασμός άδειασε, το στρώμα ξεφούσκωσε.

Αν η ΔΕΗ παραμείνει συνεπής στις προθέσεις της, οι νυχτερινές φωτογραφίες της Ελλάδας από τον διαστημικό σταθμό θα θυμίζουν σκηνή μετά την παράσταση, έτσι όπως οι προβολείς αποσύρονται σιγά-σιγά στο σκοτάδι.

Γνωρίζω αρκετούς που δεν μπορούν να πληρώσουν. Και ξέρω μερικούς άλλους που μπορούν, αλλά δεν θέλουν. Υποθέτω ότι θα είναι χιλιάδες αυτοί που θα κινηθούν δικαστικά. Έχει ενδιαφέρον. Δεν είμαι νομικός, αλλά φαντάζομαι πως κάπου με κάποιον τρόπο θα υπάρχει ένα όριο και θα πέφτει ένας κόφτης. Διότι πίσω από όλα αυτά υπάρχει ένα θεμελιώδες ερώτημα: μέχρι ποιο σημείο δύναται το κράτος να σε φορολογήσει;

Αν, ας πούμε, δεν επιτευχθούν οι εισπρακτικοί στόχοι, έχει η κυβέρνηση το δικαίωμα να επιβάλει νέο φόρο στα ακίνητα;

Ασφαλώς και το ερώτημα δεν έχει ηθική διάσταση αφού και η άλλη πλευρά δεν έχει ενδοιασμούς. Αυτό που θα ήθελα να μάθω είναι αν το κράτος διατηρεί το δικαίωμα να φορολογήσει τόσο πολύ την ιδιοκτησία, κινητή και ακίνητη, ώστε τελικά να αποκτά και ένα σημαντικό μερίδιο κυριότητας.

Όμως για τους ελεύθερους χρεοκοπημένους όλα αυτά μικρή σημασία έχουν. Πρόκειται για μία κοινωνική ομάδα που μεγαλώνει μέρα με τη μέρα. Αποτελείται από ανθρώπους που χάνουν την αξιοπρέπεια τους, αλλά, κατά κάποιο τρόπο, κερδίζουν την ελευθερία τους. Οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν τίποτα άλλο να χάσουν. Επίσης δεν πιστεύουν πλέον σε κανένα πολιτικό ιδεολόγημα. Δεν βλέπουν οράματα, μόνο εφιάλτες. Αυτοί χθες ήταν αγανακτισμένοι. Αύριο θα είναι κάτι άλλο. Κάτι που δεν περιγράφεται γιατί είναι άναρθρο, πνίγεται σε λυγμούς και κραυγές.

"Με άλλο όνομα" του Θωμά Θ. Σιώμου

• 

1 εικόνα

Ετικέτες

• Γιώργος Παπανδρέου

Πριν λίγες μέρες δημοσιεύτηκε μια είδηση που αφορούσε σε κράτηση με το ψευδώνυμο «Αναγνώστου» που έκανε το ελληνικό πρωθυπουργικό ζεύγος προκειμένου να μεταβεί σε «μπουτίκ χοτέλ» της Καρδαμύλης. Η είδηση γράφτηκε στην Ελευθεροτυπία και αναμεταδόθηκε από το δελτίο του star και τα tabloid έντυπα. Υπάρχουν πολλά επίπεδα ανάγνωσης αυτής της είδησης καθένα από τα οποία αποτελεί καθρέφτη των σκέψεων και των παραστάσεων που διαθέτει ο επίδοξος αναγνώστης/ερμηνευτής. Η είδηση, που δε διαψεύστηκε, πιθανά να αποτελεί ένα ακόμη τεκμήριο μια νέας σελίδας στον πολιτικό πολιτισμό της χώρας. Όταν ο έλληνας πρωθυπουργός ταξιδεύει με ψευδώνυμο μπορεί κάποιος καλοπροαίρετος να σκεφτεί πως το κάνει για λόγους ασφάλειας, κάποιος άλλος περισσότερο καχύποπτος μπορεί να σκεφτεί πως αυτή η επιλογή εντάσσεται σε ένα πλαίσιο πολιτικής επικοινωνίας που αντιμετωπίζει τους πολιτικούς σαν να ήταν δημοφιλείς αστέρες που επιζητούν την ησυχία τους. Χωρίς αμφιβολία ακούγεται γαργαλιστική/ενδιαφέρουσα και προστίθεται στο  πλήθος των παραπολιτικών «διαρροών» που συνοδεύονται από φωτογραφίες σε στυλ παπαράτσι και απεικονίζουν τον έλληνα πρωθυπουργό να κάνει κανό, να κυκλοφορεί με το μαγιό του στις παραλίες ή να εμφανίζεται στο καλλιμάρμαρο με διαστημικής αισθητικής γυαλιά ηλίου.

Τέτοιου τύπου αναφορές, που πληθαίνουν συνεχώς, πιθανά να είναι μια συνειδητή επικοινωνιακή επιλογή η οποία εντάσσεται στο πλαίσιο της «θεαματικής πολιτικής» που προσωποποιούν το «ετοιμόγεννο» ζεύγος Σαρκοζί/Μπρούνι, ο «αιεθαλής και άτακτος» Μπερλουσκόνι, ο «δυναμικός/easy rider» Πούτιν και ο «φωτογενής» Ομπάμα. Η «ταμπλοϊντοποίηση» της πολιτικής αποφέρει ένα μεγάλο όγκο αναφορών στο διαδίκτυο και μεγεθύνει τη δημοφιλία των πολιτικών προσώπων, λένε οι «αλχημιστές» επικοινωνιολόγοι, οι οποίοι, όπως επισημαίνει ο βρετανός κοινωνιολόγος Κόλιν Κράουτς, αντιμετωπίζουν τα πολιτικά πρόσωπα για τα οποία εργάζονται ως να επρόκειτο για ένα «προϊόν» αδειάζοντας τους από οποιοδήποτε ιδεαλιστικό περιεχόμενο και χαρίζοντας τους γυαλιστερό περιτύλιγμα, ξεχνάνε πως το μάρκετινγκ ταιριάζει περισσότερο στα καταναλωτικά προϊόντα από ότι στις πολιτικές ιδέες και τους πολιτικούς που τις ενσαρκώνουν.

Οι φωτογραφίες με τον έλληνα πρωθυπουργό να κάνει κανό στα ανοικτά των ελληνικών νησιών στη διάρκεια «long weekends» φιλοξενήθηκαν σε όλα τα κουτσομπολίστικα περιοδικά στη διάρκεια του φετινού (στενάχωρου) καλοκαιριού. Έχω την εντύπωση πως οι life style διαρροές στο τύπο για τις εξόδους, τις αποδράσεις, τις γαστρονομικές επιλογές και τα χόμπι του ΓΑΠ εντείνουν την εναντιοσημία της κυβερνητικής επικοινωνιακής πολιτικής και ακυρώνουν τη βασική έγκληση της κυβερνητικής ρητορείας που είναι η «κατάσταση έκτακτης ανάγκης». Χωρίς αμφιβολία κάτω από κανονικές συνθήκες τέτοιου τύπου επιλογές είναι λειτουργικές και χαρίζουν μερικές μονάδες στο δείκτη πολιτικής δημοφιλίας, όμως σε περιόδους οικονομικής και πολιτικής κρίσης οι επικοινωνιακές αλχημείες αυτού του τύπου είναι ικανές να αποδημήσουν το βασικό κρισιακό επιχείρημα που απαιτεί υπομονή και αντοχή στην οδύνη.

Έχω την εντύπωση πως οι life style διαρροές στα κουτσομπολίστικα έντυπα αντιμάχονται νοηματικά και συμβολικά την καθημερινή επίκληση της θυσίας που πρέπει όλοι να κάνουμε για τη σωτηρία της χώρας. Μια θυσία που έχει γίνει δείκτης του «πατριωτισμού» του καθενός μας και μετωνυμία της εθνικοφροσύνης.

Κλείνοντας τη σκέψη μου θα επανέλθω στην αφορμή του κειμένου. Όσοι συμβούλεψαν το πρωθυπουργικό ζεύγος να ταξιδέψει με το ψευδώνυμο «Αναγνώστου» στην Καρδαμύλη προφανώς δεν γνωρίζουν αυτή η πρακτική είχε μισό αιώνα να εφαρμοστεί στη χώρα μας. Για την ακρίβεια έχουν περάσει 48 χρόνια από την τελευταία φορά που ένας έλληνας πολιτικός χρησιμοποίησε ψευδώνυμο, όχι για να κάνει κράτηση σε μπουτίκ χοτέλ αλλά για να ταξιδέψει στο Παρίσι και αυτός δε λεγόταν Παπανδρέου. Ήταν 9 Δεκεμβρίου του 1963 όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής φοβούμενος την εντεινόμενη δράση του παρακράτους που το κόμμα του (ΕΡΕ) είχε ανεχτεί «φεύγει» για το Παρίσι με το ψευδώνυμο «Τριανταφυλλίδης»

*Ο Θωμάς Θ. Σιώμος είναι δημοσιογράφος και υποψήφιος διδάκτορας πολιτικών επιστημών ΑΠΘ