Το σύστημα χάνει τον έλεγχο;

Βρίσκεται σε εξέλιξη ένα αυθόρμητο, ακηδεμόνευτο κίνημα πολιτών, που είναι λογικό να εικάσουμε ότι θα συνεχίσει να εξαπλώνεται κερδίζοντας όλο και περισσότερους μιμητές στην Ευρώπη.

Τρέφεται και δυναμώνει από το ξεδιάντροπο στριπτίζ νεοταξικής φρίκης, από τη αναίσχυντη επίδειξη της πιο απαίσιας όψης του καπιταλιστικού τέρατος που ρίχνοντας ένα-ένα τα πέπλα και τα φτιασίδια του, αρχίζει πλέον να δείχνει στην κοινωνία το αληθινό φριχτό του πρόσωπο. 

Οι χειρότεροι φόβοι των διεθνών οικονομικών και πολιτικών διευθυντηρίων επιβεβαιώνονται, καθώς η σωρευμένη αγανάκτηση των λαών, πυροδοτείται σταδιακά, εξελισσόμενη σε μια επεκτεινόμενη πυρκαγιά χωρίς σύνορα.

Οι ελίτ άρχισαν τώρα να νοιώθουν την καυτή ανάσα της κοινωνίας που φαίνεται διατεθειμένη όχι απλώς να εκφράσει πειστικά πιεστικά και πεισματικά τη σωρευμένη της οργή και αγανάκτηση αλλά και να τη διοχετεύσει μέσω διόδων που βρίσκονται εκτός συστημικού ελέγχου. Δηλαδή εκτός του ελέγχου του καλά στημένου πολιτικού και οικονομικού παιχνιδιού του επενδυμένου με το γνωστό κοινοβουλευτικό μανδύα: ένα πανάκριβο ιμιτασιόν ρούχο που κοσμείται από ένα επίσης κίβδηλο σήμα κατατεθέν, το σχεδόν αντιφατικό και αυτοαναιρούμενο ιδεολόγημα της «αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας», δηλαδή μιας καταδήλωσης που ψεύδεται και ως προς τα δύο σκέλη της!  

Και ενώ οι δήθεν νεοφιλελεύθεροι και οι δήθεν σοσιαλιστές και βολεμένοι ανησυχούν και αντιδρούν δικαιολογημένα καθώς οι πεποιθήσεις και τα συμφέροντά τους απειλούνται ευθέως, οι αγανακτισμένοι πολίτες έχουν πλέον να αντιμετωπίσουν και την σχεδόν απροκάλυπτη δυσαρέσκεια διαφόρων αριστερών κομμάτων και συντεταγμένων δυνάμεων τις οποίες μέρα με τη μέρα η κοινωνία και οι εξελίξεις τις ξεπερνάνε και τις αφήνουν στο περιθώριο. Ήταν ανέκαθεν κοινό μυστικό αυτή η δυσαρέσκειά τους προς καθέναν και κάθε τι που έμοιαζε να προτιμά έναν ανεξάρτητο, ανένταχτο δρόμο. Όμως τώρα πλέον δύσκολα μπορεί να κρυφτεί, καθώς διαπιστώνουν ότι μεσούσης της κρίσης χάνεται εξαιτίας του κινήματος των αγανακτισμένων μια χρυσή ευκαιρία πολιτικής αναρρίχησης, προαγωγής τους σε κόμματα εξουσίας, και αποφασιστικής αύξησης της σημερινής δύναμης επιρροής τους, της αυριανής -όπως ευελπιστούν- εξουσίας τους!

Ακόμα σήμερα όλες οι παραδοσιακές δυνάμεις της αριστεράς δυσκολεύονται να αποδεχτούν ότι το σημείο που έκρινε τις ήττες του παρελθόντος και αυτό που θα κρίνει και τώρα τόσο τη δική τους τύχη όσο και τη συνολική έκβαση του λαϊκού αγώνα, είναι η επαφή και ο διάλογος με την κοινωνία!  Την κοινωνία που σταμάει να πιστεύει σε αμφισβητίσιμες αυθεντίες και είδωλα, σε μη ελέγξιμες πολιτικές συλλογικότητες και σε λύσεις προ-κατ, μια κοινωνία που αρχίζει να αναζητά εναγωνίως τρόπους για ριζική και διαρκή αυτοθέσμισή της μέσω αληθινών δημοκρατικών θεσμών. Σήμερα αυξάνεται πιεστικά η απαίτηση για δημοκρατία χωρίς επιθετικούς προσδιορισμούς.

Οι πιο άμεσα εξαρτημένοι από το σάπιο σημερινό σύστημα θα συνεχίσουν να το στηρίζουν μέχρι τέλους καθώς τα συμφέροντά τους δεν γνωρίζουν αιδώ και πατρίδα, οι δε υποχρεώσεις που έχουν αναλάβει απέναντι στους νονούς της διεθνούς πολιτικοοικονομικής μαφίας είναι απόλυτα δεσμευτικές! Θα εκβιαστούν και θα απειληθούν τουλάχιστον με σκάνδαλα, που αν διαρρεύσουν θα τους στείλουν στην πολιτική και οικονομική καταστροφή, ή ακόμα και στη φυλακή. Με άλλα λόγια γι αυτούς μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα! 

Οι λιγότερο εξαρτημένοι και οι πιο πονηροί θα προσπαθήσουν είτε να αλώσουν το αυθόρμητο κίνημα των αγανακτισμένων από μέσα, είτε να τεθούν επικεφαλής εντασσόμενοι σ’ αυτό, είτε, τέλος, απλώς θα δηλώσουν τη συμπάθειά τους και τη στήριξή τους για λόγους έστω και μόνο πολιτικής επιβίωσης (ή στην περίπτωση ορισμένων, υστεροφημίας...). 

Εμείς οφείλουμε να μείνουμε έξω και σε πλήρη εγρήγορση! Πρέπει να διατρανωθεί η βούληση των λαών για ριζική ανατροπή, να καταδειχτεί η πλήρης απονομιμοποίηση του βρώμικου και κακόγουστου αυτού πολιτικού παιχνιδιού, με πολιτικές πρωτοβουλίες που θα παραμείνουν και θα ανδρωθούν εκτός συστημικού ελέγχου! Οι κύριοι και κυρίες της παγκόσμιας διακυβέρνησης δεν νομιμοποιούνται πλέον να παίρνουν καμιά απόφαση στο όνομα της κοινωνίας. Η κοινωνία είναι καιρός να θεωρηθεί και συνταγματικά ενήλικη και ικανή για αποφάσεις που θα καθορίσουν το μέλλον της. Το καλό της το γνωρίζει η ίδια. Δε χρειάζεται κηδεμόνες και προστάτες.