Παρασκευή απόγευμα, στο γνώριμο χώρο των τελευταίων συναντήσεων, ένα πλήθος αμίλητων και προβληματισμένων συνόδευε τον Ορέστη. Μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε Ορέστης ή η οποιαδήποτε Αντιγόνη. Μόνο η φιλική ή συγγενική σχέση θα άλλαζε το περιβάλλον και τους πρωταγωνιστές.
Προβληματίστηκα αν θα πήγαινα ή όχι... Προβληματίστηκα για το τι θα άκουγα σαν γιατρός και όχι τι θα άκουγα σαν φίλος του Βασίλη. Προβληματίστηκα από την πρώτη στιγμή όταν τον άκουσα ανάμεσα στο τρέξιμο του από το ισόγειο στην Μονάδα και την μερικών δευτερολέπτων στάση για να μιλήσουμε και να μου πεί οτι η παρακέντηση βγήκε θετική. Τελικά η φιλία μου με το Βασίλη, η άγνωστη μέχρι εκείνο το απόγευμα δέσμευση με τον Ορέστη, με έσπρωξαν να είμαι εκεί.
Προβληματίστηκα πολλές φορές στα Επείγοντα, όταν έβλεπα τα βλέμματα συγγενών και φίλων να με κοιτούν κατάβαθα, ψάχνοντας στο βάθος του μυαλού μου την απάντηση για το δικό τους άνθρωπο, και ταυτόχρονα βασάνιζα τον ευατό μου αν ξέχασα να κάνω, αν δεν μπόρεσα να κάνω κάτι, αν δε με άφησαν να κάνω κάτι.
Στο Τμήμα αυτό, η κόκκινη γραμμή που χωρίζει τη ζωή από το θάνατο, λεπταίνει αφάνταστα όσο περνά ο καιρός. Μια αναγκαιότητα και άμεση προτεραιότητα που αργεί να υλοποιηθεί, που ακόμα δεν έχει γίνει κατανοητή και αποτελεί ακόμα ένα χωνευτήρι απύθμενο που καμιά προσπάθεια ιατρική, νοσηλευτική δεν έχει κατορθώσει να μικρύνει την απόσταση από τον πάτο μέχρι τη μέση. Δεν έχουν μετρημό οι αναφορές, δεν έχουν τελειωμό οι συσκέψεις και διασκέψεις, δεν έχει πέρας καλό το αναγκαίο και το απαραίτητο.
Όσοι ακόμα βαυκαλίζονται οτι όλα μπορούν να γίνουν με τις υπάρχουσες συνθήκες, όταν όλοι ζουν μέσα σε ένα κόσμο ψευδαισθήσεων οτι φτάνει ένας πχ νευρολόγος για να καλυφθούν οι ατέλειες και οι αμέλειες, όταν φτάνουν οι ειδικευόμενοι και αγροτικοί για να φέρουν σε πέρας το αφάνταστα δύσκολο έργο της διαλογής και αξιολόγησης των περιστατικών, τόσο είναι υπαρκτός ένας νέος Ορέστης.
Όσο το Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών, συνεχίζει να υφίσταται με τη σημερινή του μορφή, την ελλειπέστατη στελέχωση σε όλες τις βαθμίδες ιατρικές και νοσηλευτικές, δεν θα αρκεί ποτέ η αγωνία, η προσπάθεια και η όποια επιστημονοσύνη για να ξημερώνει μια καινούρια μέρα που φέρνει την ανακούφιση οτι ΠΡΑΓΜΑΤΙ κάναμε οτι μπορούσαμε και οτι έπρεπε.
Το οφείλουμε στη μνήμη όλων των Ορέστηδων, σε όλους εκείνους που τους δώσαμε το δικαίωμα να ζούν, σε όλους εκείνους που δεν μπορέσαμε να κάτι παραπάνω, να απαιτήσουμε και να επιτύχουμε ένα ΤΕΠ πραγματικό. Καμιά νομοθετική όντότητα, κανένας νομικός περιορισμός δεν είναι εναντίον της δημιουργίας Αυτόνομου και Πλήρως Στελεχωμένου Τμήματος Επειγόντων Περιστατικών.
Εκεί παίζεται όλο το παιχνίδι. Εκεί είναι οι ευκαιρίες και οι πιθανότητες των "μικρών θεών".
Χίλιες φορές να στερηθώ χρήματα για ένα μηχάνημα αν πρόκειται να φτιάξω τη πρώτη γραμμή άμυνας στην άμεση απώλεια. Χίλιες φορές να μη φτιάξω ακτινοθεραπευτικό, όταν μπορώ να οργανώσω το καθημερινό πάλεμα ζωής και θανάτου. Θα είναι καταπέλτης η απάντηση στο ερώτημα: "Τι έναι πολυτιμότερο, μια ακτινοθεραπεία στην Αθήνα ή μια απώλεια και αστοχία διάγνωσης την κρίσιμη στιγμή;"
Για τον πρώτο υπάρχει η δεύτερη ευκαιρία, η δεύτερη επιλογή... Για τον δεύτερο υπάρχει μια και μοναδική. Ας μην είμαστε εμείς αυτοί που θα του την στερήσουμε.
Καλό σου ταξίδι Ορέστη...
Ακόμα και εμείς οι ασθενείς ευθυνόμαστε για το τι γίνετε σε αυτό το νευραλγικό και το πιο σημαντικό χώρο του νοσοκομείου, τόσα χρόνια βλέπω οι περισσότεροι να αναλώνονται για το τι μέλει γενέσθαι με το νοσοκομείο και κανένας δεν αναφέρθηκε στα επείγοντα που μόνο αυτός ο χώρος απαιτεί ένα «νοσοκομείο ολόκληρο» σε ανθρώπινο δυναμικό, ξεκούραστο, με εμπειρία και διάθεση για προσφορά στον αδύνατο και πραγματικά με άγνωστο μέλλον ασθενή, με έναν ασθενή που μόνο ο Θεός γνωρίζει αν θα μείνει τελικά στη γη ή θα προχωρήσει για την μακάρια οδό και ας έχει και «ολόκληρο το νοσοκομείο» από πάνω του. Γιατροί και νοσηλευτές της Ρόδου έχουν αποδείξει επανειλημμένες φορές την προσφορά τους στο χώρο αυτό των επειγόντων περιστατικών και μάλιστα με υπέρβαση των ορίων τους… το θέμα είναι πότε θα το καταλάβει η πολιτική ηγεσία να κάνει κάτι αντίστοιχο και να το επανδρώσει όπως μας αξίζει σε εμάς που πληρώνουμε εδώ και τόσες δεκαετίες. Όσο για τον Ορέστη θυσιάστηκε και αυτός στον βωμό του κρατικού ύπνου που αν αναλογιστεί κανείς τα θύματα που χάνονται καθημερινά από παρεμφερή περιστατικά λόγω της κακής αυτής λειτουργίας του πιο σημαντικού χώρου του νοσοκομείου… Των επειγόντων περιστατικών που οι ασθενείς πολλοί και οι γιατροί να μην προσλαβαίνουν ούτε την φυσική τους ανάγκη να κάνουν. Σε ευχαριστούμε «κρατική μέριμνα» για την προσφορά και τον ενδιαφέρον σου για εμάς!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή