Γράφει: η Ελένη Μπουρνόβα

Με έκλεψαν, αλλά δεν θα με κάνουν δυστυχισμένη

Το Σαββατοκύριακο της 25ης Μαρτίου έφυγα για τριήμερο στο εξοχικό σπίτι φίλης [ανήκω στην πολύ μικρή κατηγορία αυτών που δεν έχουν κανένα ακίνητο -επομένως δεν συμπληρώνω το περίφημο Ε9- και είναι ευτυχείς που έχουν οι φίλοι τους!]. Επιστρέφοντας πασίχαρη που κουράστηκα σκαλίζοντας τον κήπο και όχι πληκτρολογώντας στο κομπιούτερ μου, διαπίστωσα ότι κλέφτες είχαν διαρρήξει το διαμέρισμα που νοικιάζω: είχαν πάρει όλα μου τα κοσμήματα, αληθινά και faux. Ένοιωσα φοβερό μούδιασμα και, συγχρόνως, απίστευτη λύπη για τη στέρηση των κειμηλίων, ιδίως των κοσμημάτων που μου άφησε η μητέρα μου πεθαίνοντας. Πέρασα 2-3 μέρες προσπαθώντας να βάλω τάξη στο σπίτι και να ολοκληρώσω τις διαδικασίες με την αστυνομία (αποτυπώματα και μήνυση κατ’ αγνώστων), ενώ χρειάστηκα άλλες τόσες να πειστώ ότι μου έχουν στερήσει τα αντικείμενα που συνδέονται με τις αναμνήσεις μιας ζωής μισού αιώνα!

Ακόμα και σήμερα έχω εναλλασσόμενα συναισθήματα θυμού και πόνου από την κλοπή αυτή. Μιλώντας γύρω μου διαπίστωσα ότι οι περισσότεροι γνωστοί μου υπήρξαν, επίσης, θύματα αντίστοιχων εμπειριών. Όλοι είχαν καταφύγει σε μεγαλύτερα μέτρα προστασίας και κατέληγαν να συμφωνούν ότι η κατάσταση χειροτερεύει και η οικονομική κρίση θα αυξήσει την εγκληματικότητα. Σκέφτηκα ότι θα ήταν ενδιαφέρον να κοιτάξει κανείς τις στατιστικές, τόσο τις ελληνικές όσο και τις ευρωπαϊκές, για να δει κατά πόσον οι οικονομικές κρίσεις επηρεάζουν την εγκληματικότητα αυτή, αλλά ακόμα δεν το έκανα.

Βεβαίως, όλοι με ρώτησαν την εθνικότητα της κυρίας που με βοηθάει στην καθαριότητα του σπιτιού κάθε 15ήμερο [μέχρι πέρσι κάθε βδομάδα, αλλά λόγω κρίσης βλέπετε…] και μου έθεσαν ερωτήσεις για τον βαθμό εμπιστοσύνης: σ’ αυτού του τύπου, όμως, την αμφισβήτηση αρνήθηκα να μπω! Μπορώ να συμφωνήσω ότι χρειάζεται να αυξηθούν τα μέσα ασφάλειας αλλά αρνούμαι να μπω στη διαδικασία που θα με οδηγούσε στην έλλειψη εμπιστοσύνης στους ανθρώπους γύρω μου. Ίσως ακούγεται αφελές, αλλά είναι στάση ζωής με προφανώς μεγάλο κόστος κάποιες φορές αλλά με μεγαλύτερο κέρδος τελικά!

Αν μπούμε στη λογική της συστηματικής προστασίας από υποτιθέμενους κινδύνους και ανθρώπους που τους ενσαρκώνουν, τότε κινδυνεύουμε να έχουμε ένα σπίτι φρούριο [σαν αυτά που είδα στη Μπογκοτά και φοβήθηκα] και να περνάμε τον καιρό μας μπροστά στον υπολογιστή και στα facebook ως ανώδυνο τρόπο εκτόνωσης…Εγώ προτιμώ τους ανθρώπους, μ’ αρέσει ο κόσμος και οι πόλεις, μ’ αρέσουν τα μέσα μαζικής μεταφοράς [όχι τις ώρες αιχμής, βεβαίως..] γιατί ακούω συζητήσεις που ποτέ δεν θα είχα τη δυνατότητα να κάνω με τους δικούς μου γνωστούς.

Σαν τους δυο κυρίους προχτές που αντάλλασσαν οικογενειακά νέα: «η κόρη μου μετά το πτυχίο έκανε ένα μεταπτυχιακό στο LSE και 6 μήνες μετά βρήκε δουλειά σε μια εταιρία, ο γιος μου στη Βακαλό αλλά όταν τελειώσει θα του ανοίξω μαγαζί, εγώ πήρα το εφάπαξ και αγόρασα πριν λίγες μέρες διαμέρισμα στο Λονδίνο και, βεβαίως, έβγαλα και όλα τα χρήματά μου έξω και τώρα με τις φορολογικές δηλώσεις τα πάω μια χαρά!» Να κάποιος που δεν καταλαβαίνει τίποτα από την κρίση! Προφανώς, επρόκειτο για συνταξιούχο του Υπουργείου Οικονομικών! Βεβαίως, η κόρη του μπορεί να ήταν παλιά μου φοιτήτρια και παραλίγο να ρωτούσα «πόσα κερδίζει τώρα», αλλά δεν το έκανα γιατί σίγουρα θα κερδίζει περισσότερα από μένα και θα θύμωνα …ήθελα να ρωτήσω τι ψηφίζει ο κύριος, αν αισθάνεται πολύ υπερήφανος για όλα αυτά…αλλά δεν ρώτησα αφού «δεν τα φάγαμε μαζί» και προτίμησα να χαμογελάσω και να συγκεντρωθώ στην προστασία της τσάντας μου, γιατί στα τρόλεϊ κλέβουν επίσης και δεν είναι καιρός τώρα να χάσω και το πορτοφόλι μου! Η κρίση και οι κλέφτες με έχουνε κάνει φτωχότερη αλλά δεν θα με κάνουν και δυστυχισμένη!

*Η Ευγενία Μπουρνόβα είναι καθηγήτρια Οικονομικής – Κοινωνικής Ιστορίας και Ιστορίας Πόλεων στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών