Κι όμως κάτι κινείται!

Γράφει η Ρένα Διακίδη
http://www.grafida.net/el/index.php?itemID=11&pageID=1883

Τελευταία οι εκφραστές της τοπικής πολιτικής ηγεσίας δεν κοιμούνται τόσο ήσυχα όσο μέχρι πρότινος. Είναι αλήθεια ότι, σε αντίθεση με τα συμβαίνοντα στην υπόλοιπη χώρα, εδώ, μέχρι τώρα, κύριο χαρακτηριστικό της μεγάλης πλειοψηφίας της τοπικής κοινωνίας ήταν η αδιαφορία, που πολύ κομψά ενεδύθη τον μανδύα του πολιτισμού και της κοσμιότητας, για να δικαιολογήσει και να δικαιολογηθεί. Μια στάση πολύ βολική, ομολογουμένως, για την εκάστοτε τοπική πολιτική ηγεσία, που με εξαίρεση τις εκλογικές περιόδους, σε καμία άλλη περίπτωση δεν αισθάνθηκε να ελέγχεται ή να λογοδοτεί στην τοπική κοινωνία.
Τελευταία, κάτι αρχίζει να αλλάζει! Μικροί πυρήνες κοινωνικής αφύπνισης και δράσης αρχίζουν να εμφανίζονται, βάζουν στόχους και τους παλεύουν, κάνουν αισθητή την παρουσίας τους στην τοπική κοινωνία, γίνονται ενοχλητικοί για τους κρατούντες, οι οποίοι για πρώτη φορά νιώθουν ότι κάποιοι τους παρακολουθούν... Η αυτο-οργάνωση των πολιτών είναι γεγονός και για τη Ρόδο, με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης - blogs, facebook, twitter - να παίζουν καταλυτικό ρόλο, χωρίς όμως η παρέμβασή τους να εξαντλείται σ' αυτά.

Η αρχή έγινε με το "Κοινόν Δωδεκανησίων". Ξεκίνησε σαν ένα σύνολο θυμωμένων από τη συνεχή απαξίωση πολιτών, για να εξελιχθεί πολύ γρήγορα σε μια δραστήρια ομάδα, που η πρώτη επίσημη εμφάνισή της προκάλεσε αίσθηση, συζητήθηκε και ενόχλησε.
Η απουσία του συνόλου των σημερινών διαχειριστών της τοπικής εξουσίας από την παρουσίαση του ντοκιμαντέρ για την άθλια κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το παλιό νοσοκομείο της Ρόδου, όπως και από την έκθεση φωτογραφίας που οργανώθηκε, για να καταδείξει τα αποτελέσματα της αδιαφορίας, της ανικανότητας, της αναποτελεσματικότητας, συχνά δε και των σκοπιμοτήτων, δεν απετέλεσε παρά την επιβεβαίωση της ενόχλησής τους.
Η ενόχληση, ευθέως ανάλογη με την απήχηση που είχε στον κόσμο η δύναμη της εικόνας, επιβεβαιώθηκε και λίγες μέρες αργότερα, όταν ο δήμαρχος Ρόδου Στάθης Κουσουρνάς, μαζί με μια κουστωδία αντιδημάρχων και δημοσιογράφων, πήγε στους χώρους του παλιού νοσοκομείου, σε μια απροκάλυπτα επικοινωνιακή κίνηση, για να αμβλύνει τις δυσμενέστατες εντυπώσεις, για όλους εκείνους που διαχειρίστηκαν και εξακολουθούν – πάντα οι ίδιοι - να διαχειρίζονται τα τοπικά πράγματα, μέσα από την συνεχή εναλλαγή θώκων εξουσίας.
Κατά τα άλλα, η παρουσία τους στο παλιό νοσοκομείο επιβεβαίωσε το προφανές: Την απουσία σχεδίου για την αξιοποίηση του μοναδικού αυτού χώρου, με την τιμαριοποίησή του και την απώλεια και της τελευταίας ευκαιρίας να γίνει μια όαση στο κέντρο της πόλης. Υπηρεσίες του δήμου, δικαστήρια, υπόγειο πάρκινγκ, όλα αυτά πλίνθοι τε και κέραμοι ατάκτως ερριμμένοι. Κι ίσως σε αυτό το επίπεδο θα πρέπει να δοθεί τώρα ο αγώνας. Αποτροπής αυτού του «σχεδίου» καταστροφής του κτιριακού συγκροτήματος, στο όνομα δήθεν της σωτηρίας και αποκατάστασής του.

Πριν ακόμη ξεπεράσουν το …σοκ της δράσης του «Κοινόν Δωδεκανησίων», μια δεύτερη κίνηση πολιτών, που έχει ανάλογα χαρακτηριστικά και ακολουθεί παρόμοια μεθοδολογία, κάνει την εμφάνισή της! «Save SAMICA» με στόχο να αποτρέψει την κατεδάφιση των αλευρομύλων, κτιρίου βιομηχανικής κληρονομιάς, που η Πολιτεία – το ΥΠΠΟ – αποχαρακτηρίζει μετά την ακόμη ανεξιχνίαστη «περίεργη» πυρκαγιά του Μαρτίου του 2008, ωθώντας τον ιδιοκτήτη του ακινήτου στην απόφαση κατεδάφισής του, με την αιτιολογία ότι το υπέρογκο κόστος αποκατάστασής του δεν μπορεί να το σηκώσει ένας ιδιώτης, χωρίς κρατική χρηματοδότηση.

Μέρα με την ημέρα, κόμματα (πλην των δύο μεγάλων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ που έχουν τοπική κοινοβουλευτική εκπροσώπηση) φορείς και απλοί πολίτες προσπαθούν να αποτρέψουν με κάθε τρόπο και μέσο την κατεδάφιση του ιστορικού κτιρίου, έχοντας απέναντί τους μεγάλη  μερίδα των τοπικών ΜΜΕ, τον Περιφερειάρχη Γιάννη Μαχαιρίδη  - στο όνομα της …νομιμότητας και ένα μέρος της τοπικής κοινωνίας που βρίσκει το κτίριο … ακαλαίσθητο  (με την ίδια λογική προτείνω να κατεδαφίσουμε και το δημαρχείο της Ρόδου, δείγμα της αυστηρής φασιστικής αρχιτεκτονικής, χωρίς ιδιαίτερη καλαισθησία).

Και οι δύο πρωτοβουλίες  πολιτών δεν δείχνουν διατεθειμένες να καταθέσουν τα όπλα, άλλωστε βρίσκονται ακόμη στην αρχή. Κάθε μέρα που περνά  όλο και περισσότεροι συντάσσονται μαζί τους, ενώ απομακρύνονται εκείνοι που δεν είναι έτοιμοι και διατεθειμένοι για ρήξεις με το τοπικό κατεστημένο, σε όλες τις εκφάνσεις τους. Ο αγώνας δεν θα είναι εύκολος…

Το πόσο μακριά θα καταφέρουν να φθάσουν, είναι το ζητούμενο. Σε κάθε περίπτωση όμως, σημασία έχει ότι μέσα στη γενικότερη ραστώνη, κάτι αλλάζει, κάτι κινείται. Ίσως γιατί όλο και περισσότεροι πλέον συνειδητοποιούν ότι δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια και οι ευκαιρίες εξέλιπαν και αυτές….